Νιώθω περήφανος που είμαι απόγονος αυτού του τόσο σπουδαίου ανθρώπου ,του αγαπημένου μου παππού “Χαϊτά” και γεμάτος ευγνωμοσύνη για τη Ζωή που μας χάρισε, για την αγάπη του στην πολύτεκνη οικογένειά του, μέσα από το ευγενικό του ήθος και για τις αξίες με τις οποίες ανάθρεψε και πέρασε στα παιδιά του .
Ο Χαϊτίδης Παναγιώτης (ΧΑΪΤΑΣ) γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1924. Πέθανε στις 29 Μαρτίου του 2022.
Γεννήθηκε πάνω στο πλοίο που μετέφερε τους Μικρασιάτες πρόσφυγες από τον Πειραιά στη Θεσσαλονίκη.
Γονείς του ήταν ο Θεόδωρος Χαϊτίδης και η Συμέλα Καραγιαννίδου, που καταγόταν από το Κόβτεπε (χωριό με πρασινάδα) του Πόντου, της επαρχίας Νικόπολης.
Ο πατέρας του παππού μου, μαζί με τον μεγάλο του αδελφό στη συνέχεια μετακινούνται από την Θεσσαλονίκη στο Αγγελοχώρι της Νάουσας. Στον τόπο αυτό θέριζε η ελονοσία!
Την άνοιξη ο μεγάλος αδελφός του πατέρα του ξεκίνησε ποδαράτα προς αναζήτηση νέου τόπου εγκατάστασης.
Φτάνει στην Νάουσα, από εκεί στο Άνω Γραμματικό και στη συνέχεια στους Πύργους (Κατράνιτσα). Το μέρος δεν του άρεσε, συνεχίζει και τελικά φτάνει στο Μεσόβουνο (Κρέμιτσα), όπου γοητεύτηκε από τον ωραίο κάμπο, τα πλούσια νερά, τους 7 νερόμυλους και το άριστο κλίμα.
Πάλι ποδαράτα επιστρέφει στο Αγγελοχώρι, ενημερώνει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του για το νέο μέρος και μετακινούνται όλοι μαζί στο Μεσόβουνo.
Ο παππούς μου ζει μια ζωή ταραχώδη με σκοτεινά περάσματα μέσα στην ιστορία, που προλαβαίνουν όμως να σημαδέψουν τον παιδικό ψυχισμό του, ώστε να τον ακολουθούν για πάντα…
Όλα αυτά σαν βιώματα έντονα για ένα παιδί τότες, μετουσιώνονται σε ήχους, βγάζοντας με πόνο γενναιόδωρα και συμπυκνωμένα όλα τα συναισθήματα του κατατρεγμένου ανθρώπου χωρίς πατρίδα, καθώς τα αφηγείται με το δοξάρι και τον κεμεντζέ!
Ένα μουσικό όργανο που αποτελεί λύτρωση και εκτόνωση για τον ίδιο, μαρτυρώντας μέσα από τους ήχους της ποντιακής λύρας τα βάσανα, τις κακουχίες, τον πόνο, τη θλίψη, τον θάνατο και την αγάπη με τον πιο περίτρανο, αποκρυσταλλωμένο τρόπο, μιας περιόδου ταραγμένης για τον Ελληνισμό .
Όπως τον άκουγα λοιπόν να τα ιστορεί και σε μένα, κάθε φορά ξεκινώντας από μια αφορμή που διέγειρε το θυμικό του, μια εικόνα περνούσε συχνά από μπροστά μου… αυτής της ακατάπαυστης φουρτούνας μεσοπέλαγα.
Από την ημέρα της γέννησης του πάνω στο καράβι, καταδιωγμένος και ξεριζωμένος κι αυτός μαζί με τόσους άλλους συμπατριώτες του, βρεφούδι ακόμη, όλη η ζωή του, αν το αναγάγει κανείς σε εικόνα κινηματογραφική, ήταν γεμάτη φουρτούνες και δυσκολίες, που ήξερε όμως να τις παλεύει και να τις νικά με γενναιότητα … μια ζωή γεμάτη κακουχίες που τον κατέστησαν ήρωα στα δικά μου μάτια.
Περνώντας τα χρόνια και μπαίνοντας πια στην ενήλικη του ζωή, ως ένας γεμάτος άνθρωπος πλέον, σκορπά, με την μεστότητα που διακρίνει τους ήχους της ποντιακής λύρας, τη χαρά, συνοδεύοντας τα χαρμόσυνα γεγονότα της ζωής, μια ζωής αλαφιασμένης με τον ύστερο απόηχο , εκκωφαντικών κρότων μπλεγμένων με γέλια, φωνές, κλάματα, ποδοβολητά, αρρώστιες, καπνούς , μοιρολόγια, μυρωδιές από καμένη γη, αποκαΐδια, στάχτες, έρωτες , αγάπες, ταξίδια.
Όλα στριμωγμένα στο πέρασμα του χρόνου που σαν ταινία μουσική, σιγά – σιγά ξετυλίγεται αποκαλύπτοντάς μας, καθώς παίζει, τις εικόνες της ταραχώδους ζωής εκείνης της περιόδου όλου του ελληνικού ξεριζωμένου ποντιακού πληθυσμού… μέχρι που… σιωπή νεκρικής σιγής , αφήνει ο χαμός του αγαπημένου μας Παππού-Χαϊτά, κλείνοντας, παρά τρίχα, έναν ολόκληρο αιώνα πίσω του , αφήνοντας όμως σπουδαία παρακαταθήκη, τη γενναία, περήφανη ποντιακή ψυχή, και την αγάπη του για τη Ζωή…
Εμείς οι νεότεροι απόγονοι του, θέλω να πιστεύω άξιοι συνεχιστές του, γεμάτοι ευγνωμοσύνη για τις αξίες που μας έδωσε απλόχερα ,ένα μεγάλο, περίτρανο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ οφείλουμε να πούμε σε αυτόν τον άνθρωπο .
Αιωνία σου η μνήμη, αγαπημένε μας παππού, πατέρα μας, αδελφέ μας.
Ο εγγονός του Παναγιώτης
