Γιάννης Ρίτσος “Το χρέος των ποιητών” – 30 χρόνια από το θάνατό του

Τριάντα χρόνια χωρίς τη μορφή του Γιάννη Ρίτσου, χρόνος ικανός για να αποτιμήσει ακόμη περισσότερο κανείς όχι μόνο το μέγεθος της ποίησής του – κάτι που έγινε και όσο ζούσε  – όσο το μέγεθος της απουσίας του.

Γιατί, όταν ο Ρίτσος μιλά όχι μόνο στο ξεκίνημά του για το χρέος των ποιητών, αλλά και μέχρι το τέλος της ζωής του το υποστηρίζει όχι σαν θεωρία αλλά το  κάνει πράξη, τότε στην εποχή μας η απουσία τέτοιων ποιητών γίνεται επώδυνη…

Γιατί για τον ποιητή η ποίηση δεν είναι μόνο ο δικός του καθρέφτης, είναι και ο καθρέφτης του κόσμου, και σ’ αυτόν, στον κόσμο και στον άνθρωπό, πρέπει να καταθέσει τους στίχους του…

Ο Γιάννης Ρίτσος έφυγε σαν σήμερα, 11 Νοεμβρίου του 1990.

far

………………………………….

Το χρέος των ποιητών (απόσπασμα)

Το νου σας σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας
μη και μας εύρει ανέτοιμους η μεγάλη ώρα
– ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.

Αλλιώς θα μείνουν τα τραγούδια μας πάνω απ’ τις σκάλες των αιώνων
ταριχευμένα, ωραία κι ανώφελα πουλιά σαν τα γκλουχάρ εκείνα
τα γαλαζόμαυρα μες στους βασιλικούς διαδρόμους της Μπίστριτζας.

Σαν τα γκλουχάρ εκείνα με τα δυο φτερά τα σταυρωμένα,
σιωπηλά πένθιμα ταριχευμένα – διακόσμηση ξένων παλατιών –
με τα μάτια δυο μάταιες στρογγυλές απορίες κάτω απ’ τα κόκκινα φρύδια τους.

Το νου σας σύντροφοι ποιητές, – ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.

(Τα επικαιρικά, Βάρνα, 20-6-58)