Δυο ευτυχισμένα ζευγάρια
Ένα ζευγάρι γερμανών συνταξιούχων, στις αρχές του ‘ 80, αγόρασε ένα οικόπεδο στα νησιά του Ιονίου. Έχτισαν σπίτι με όλες τις ανέσεις. Έφτιαξαν γερή περίφραξη. Τους φύλαγαν σκυλιά. Πρώην αξιωματικός ο άντρας, γιατρός η γυναίκα. Βρήκαν δυο τρεις γειτόνισσες να τους καθαρίζουν το σπίτι και να τους εφοδιάζουν με τα απαραίτητα όταν οι ίδιοι αδυνατούσαν.
Μετά από είκοσι χρόνια ο άντρας πέθανε. Η γιατρίνα έζησε πέντε χρόνια ακόμη. Στα τελευταία της, τα είχε χάσει κάπως, διηγούνταν στις γυναίκες που τη φρόντιζαν, στιγμές από την εποχή της γνωριμίας με τον άντρα της. Έκαναν δεξιώσεις οι αξιωματικοί στο Άουσβιτς, χορούς, περνούσαν υπέροχα. Της είχε αγοράσει ένα ακριβό δαχτυλίδι και μια γούνα λευκή ολόσωμη. Χόρευαν στο Άουσβιτς και ήταν ευτυχισμένοι και οι δυο. Ήταν ένας μεγάλος έρωτας.
Μα το Άουσβιτς, ήταν κολαστήριο, ήταν στρατόπεδο συγκεντρώσεως,της υπενθύμιζαν οι γυναίκες.
Όχι, όχι αυτό το Άουσβιτς, απαντούσε η γερμανίδα. Το καλό το Άουσβιτς. Εμείς είμασταν στο καλό το Άουσβιτς. Και συνέχιζε να διηγείται ιστορίες από το καλό το Άουσβιτς.
Θυμήθηκα αυτή την ιστορία, μία από αυτές τις μέρες του κορονοϊού, που οι άνθρωποι εδώ αλλά και σε όλον τον κόσμο, είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, άλλοι έχουν χάσει τη δουλειά τους, όλοι φοβούνται μην αρρωστήσουν, άλλοι έχουν αρρωστήσει, οι γιατροί, οι νοσοκόμοι και όλοι οι υγειονομικοί δίνουν έναν αγώνα άνισο με τον αόρατο εχθρό, άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι χωρίς να μπορούν οι δικοί τους να τους κλάψουν.
Κι ένα ζευγάρι ελλήνων συνταξιούχων ζει μόνιμα μες στο σκάφος του. Ο άντρας διηγείται πως έχουν ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο, βλέπουν το πρωί τον ήλιο να ανατέλει και το βράδυ να δύει. Μπροστά του, στο τραπέζι, τού έχει φτιάξει η καπετάνισσα ένα πλούσιο πρωινό , το δείχνει, καμαρώνει, νιώθει πολύ τυχερός που ακολουθεί και αυτή τον δικό του τρόπο ζωής. Βγάζει ψάρια αυτός εκείνη τα τηγανίζει. Μας προτρέπει να αγοράσουμε ένα σκάφος και να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Μιλάει ήρεμα, άνετα. Είναι πλήρης. Κοντεύει να σκάσει από ευτυχία.
Όπως τον βλέπω, σκέφτομαι αν αυτός ο άνθρωπος νιώθει καμιά τύψη μες στην πολλή ευτυχία του. Νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να του ρίξω έναν μπάτσο στα ευτυχισμένα του μάγουλα.
