“Με δυο παπούτσια πάνινα” Planet M
Πήρα ένα ζευγάρι καινούρια παπούτσια.
Μικρό βήμα για την ανθρωπότητα, μεγάλο για εμένα. Δε με λες καταναλωτική. Όλα τα χρόνια προτιμώ να βλέπω το έδαφος μέσα από τα λιωμένα φινιστρίνια των Converse μου παρά να αγοράσω άλλο ζευγάρι. Αλλά σκέφτηκα, μεγάλωσα πια, και μέσα στα πλαίσια αυτής της δήθεν ωριμότητας ήταν και η αγορά αυτή. Άλλωστε δε θεωρείσαι ενήλικας μέχρι να νιώσεις αυτό το τσίμπημα στην καρδιά τη στιγμή που δίνεις την κάρτα στον υπάλληλο και βλέπεις τις καταθέσεις σου να πηγαίνουν περίπατο. Και να μη γυρνούν ποτέ.
Βγαίνω από το μαγαζί λοιπόν με τα πεντακάθαρα και αστραφτερά μου παπούτσια. Γαλάζια, θυμίζουν καλοκαιράκι, παραλία και θάλασσα.
Ξέρετε πώς νιώθεις, όταν αγοράζεις κάτι. Θέλεις, δε θέλεις, χαίρεσαι και έχεις την ψευδαίσθηση πως κάτι θα πάει καλύτερα τώρα που σου έκανες επιτέλους ένα δώρο. Αυτή η αναιτιολόγητη αισιοδοξία με παρέσυρε και εμένα… για κάποια δευτερόλεπτα τουλάχιστον.
Με το που βγαίνω από το μαγαζί, παρατηρώ ότι κανείς δεν κοιτάει και δε δίνει σημασία στην αγορά μου. Με προσπερνάνε λες και δεν έχει γίνει τίποτα καινούριο. Συνεχίζουν όλοι ανενόχλητοι τις δουλειές τους, τα ψώνια τους, τα γέλια τους και προσέχουν μην τους πατήσει κανένας κουρασμένος Ισπανός που γυρίζει με το όχημα από τη δουλειά κουρέλι. Κανείς δε με συγχαίρει, δε μου στρώνει χαλιά και δε μου ανοίγει πόρτες.
Το μετρό δε με περιμένει και σφυρίζει αδιάφορο καθώς με αφήνει πίσω. Κανείς συνάδερφος στη δουλειά δεν προσφέρεται να με βοηθήσει, το αφεντικό δε μου δίνει άδεια, κανείς δε με κερνάει το φαγητό μου και η εταιρεία φυσικού αερίου με ενημερώνει ότι δε γλιτώνω, οι λογαριασμοί θα συνεχίσουν να έρχονται.
Ο καύσωνας δε δροσίζει, τα αυτοκίνητα συνεχίζουν να μολύνουν και τα πουλιά δεν αφιερώνουν καμιά ωδή στον μικρόκοσμό μου.
Ουρά ο κόσμος στο σούπερ, να χτυπιόμαστε στα ταμεία. Κανείς δε χαμογελάει με τον ουρανό μου. Στις ειδήσεις δε βγάζουν έκτακτο και εγώ απορώ… πώς δε λύθηκε κανένα πρόβλημα σήμερα… πώς δεν έγινε ο κόσμος λίγο καλύτερος…
Ούτε ο ουρανός δεν έβγαλε το καπέλο του, ενώ με είδε να περνάω.
Εγώ πάντως πήρα ένα ζευγάρι καινούρια ελπίδα.
