“Οι σκυταλοδρόμοι των μνημονίων και το διακύβευμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου” γράφει ο Δημήτρης Τσιμούρας
Είναι προφανές ότι κάθε εκλογική μάχη έχει τη δικιά της βαρύτητα. Οι ψηφοφόροι εκλέγουν κυβερνήσεις που παίρνουν πολλές φορές αποφάσεις όχι μόνο για τις ζωές τους, των παιδιών τους, αλλά και των δισέγγονών τους ακόμη, όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν.
Οι εκλογές όμως της 7ης Ιουλίου έχουν μια επιπλέον ιδιαίτερη σημασία. Τώρα είναι η πρώτη φορά που στη δίνη της τελευταίας δεκαετίας ο ψηφοφόρος γνωρίζει πολύ καλά όλο το φάσμα του πολιτικού σκηνικού. Τα κόμματα έχουν δώσει απτά δείγματα γραφής, ως προς το τι προεκλογικά υπόσχονταν και τι μετεκλογικά θα ακολουθούσε, όταν γινόταν κυβέρνηση. Πάντα μετά τις εκλογές διαπίστωναν την τραγική κατάσταση της χώρας και την… αδήριτη ανάγκη για την ψήφιση και ενός ακόμη μνημονίου!
Σήμερα, παραμονές εκλογών, ο ψηφοφόρος δεν χρειάζεται να έχει και τόσο ισχυρή μνήμη για να ξεχωρίσει πλέον την αλήθεια από το ψέμα.
Παρατηρήσαμε ότι κάθε φορά οι προ μνημονιακοί αναιρούσαν προεκλογικές υποσχέσεις, ξεχνούσαν τις καταγγελίες εναντίον αυτών που ήδη είχαν εξαπατήσει τον ελληνικό λαό και έμπαιναν κι αυτοί στο χορό των μημονιακών, παραλαμβάνοντας έτσι τη σκυτάλη από τους προηγούμενους. Κοινός παρονομαστής γι αυτή τους τη μεταστροφή η… σωτηρία της πατρίδας! Και… φυσικά ο καθένας τους που αναλάμβανε τη διαχείριση της εξουσίας έριχνε πάντα τις ευθύνες στον προηγούμενο.
Όλοι τους μετά από κάθε εκλογική μάχη για τα έργα και τις ημέρες τους υπέστησαν εκλογική συντριβή. Και το παράδοξο! Ενώ οι έλληνες ψηφοφόροι είχαν σαφή θέση κατά της μνημονιακής πολιτικής, η συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής και μάλιστα με την… αριστερά στην κυβέρνηση προέκυψε μνημονιακή και αντί να σχίσει τα προηγούμενα δυο μνημόνια -όπως προεκλογικά υπόσχονταν- ψήφισαν όλοι μαζί –πλην ΚΚΕ- και ένα τρίτο!
Κι όμως –άσχετα με το τι κόμμα ψήφισαν οι πολίτες κάθε φορά όλα αυτά τα χρόνια- ποτέ και σε κανέναν δεν δόθηκε εντολή για να ψηφίσει μνημόνια, ούτε φυσικά να εκποιήσει τη Δημόσια Περιουσία. Το ότι δεν υπήρξε καμιά λαϊκή συναίνεση για το ό,τι κάθε φορά μετεκλογικά ακολουθούσε είναι ηλίου φαεινότερον.
Το «όχι» του… λάθος δημοψηφίσματος επιστέγασε τη λαϊκή αυτή διαφωνία. Και όμως κι εδώ δεν δίστασαν, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», στηριζόμενοι στις πλάτες τους, αλλά και στα απόλυτα ελεγχόμενα ΜΜΕ, «αριστερή» κυβέρνηση και δεξιά «αντιπολίτευση», να γράψουν για μια ακόμη φορά στα παλιά τους τα παπούτσια τη λαϊκή θέληση, προς μεγάλην δόξαν της «δημοκρατίας» τους.
Ας σταθούμε και στην ξένης κοπής «Συμφωνία των Πρεσπών». Η συνέπεια στην ασυνέπεια τους, κι εδώ, απέναντι στον ελληνικό λαό είναι σκανδαλώδης. Η μεν κυβέρνηση την ανακοίνωσε και την επέβαλε, αφού συμπληρώθηκε η πλειοψηφία των προθύμων στη βουλή, και πάλι «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», η δε αντιπολίτευση ξεσήκωνε, φωνασκούσε, συμμετείχε ενεργά σε συλλαλητήρια προφανώς για εκλογικά οφέλη, ενώ όχι μόνο σήμερα σκανδαλωδώς σιωπά, αλλά εμμέσως την αποδέχεται, επιζητώντας προφανώς περισσότερο την εύνοια των απέξω.
Το ΚΚΕ όχι μόνο την κατήγγειλε αλλά και αποκάλυψε τους στόχους και τις επιδιώξεις των «συμμάχων» -που στην ουσία την επέβαλαν- για την διεύρυνση της επιρροής τους στην περιοχή αλλά και τους μελλοντικούς κινδύνους που κρύβει για τη χώρα μας αυτή η «συμφωνία».
Τώρα, όλοι αυτοί διεκδικούν ξανά την ψήφο μας με γνωστά τα έργα και τις ημέρες τους. Αν μιλούν για τα μνημόνια, μιλούν γι αυτά των άλλων. Για τους μνημονιακούς νόμους που από την επόμενη των εκλογών θα μπουν σε εφαρμογή λόγος δεν αρθρώνεται. Και φυσικά, οι δανειστές, που εξαιτίας τους ελέγχουν τα πάντα στη χώρα – μπανανία, είναι για όλους αυτούς στο απυρόβλητο.
Γενικολογούν αοριστολογώντας. Οι υποσχέσεις τους περιορίζονται στο ελάχιστο. Για τους 700 περίπου μνημονιακούς νόμους, που ζουν και βασιλεύουν και που από την επόμενη των εκλογών θα μπουν σε εφαρμογή, λόγος δεν αρθρώνεται.
Τους είναι πολύ βολικό να υπόσχονται πλέον τα ελάχιστα, μιας και οι απαιτήσεις στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος έχουν δραματικά συρρικνωθεί. Τώρα, ύστερα από μια δεκάχρονη πορεία προς την εξαθλίωση, δυστυχώς, κυριαρχεί, το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Κι ενώ απέχουμε μόλις μια βδομάδα από τις εκλογές κανένας τους δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει γιατί, ενώ τα τρία μνημόνια ψηφίστηκαν για τον «έλεγχο» του δημόσιου χρέους, γιατί αυτό βαίνει συνεχώς αυξανόμενο; Τη στιγμή μάλιστα που ο λαός βίαια φτωχοποιείται, και η δημόσια περιουσία εξαϋλώνεται;
Σύμφωνα με τα επίσημα –δικά τους- στοιχεία τον Μάρτιο του 2010, πριν την προσφυγή στα μνημόνια και την εφαρμογή του προγράμματος… διάσωσης, το χρέος ήταν στα 310,3 δισ. ευρώ. Το 2013 το χρέος ανήλθε στα 319,1 δις και το γ’ τρίμηνο του 2018 το στα 334,9 δισ. ευρώ! (Πηγές: ΕΛΣΤΑΤ, Δελτίο Δημόσιου Χρέους)
Αδιαφορούν προφανώς για τις μνημονιακές συνέπειες αύξησης των θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις και τη δραματική μείωση του πληθυσμού η οποία θα μπορούσε ίσως να δικαιολογηθεί μόνο για χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο!
Απολογείται κανείς τους για όλα αυτά;
Σήμερα οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν μπορούν πια να ανταποκριθούν στην πέρα από κάθε λογική και όριο φορολογία. Τα «χρέη» προς το Δημόσιο αυξάνουν με ρυθμό που ξεπερνά το 1 δις ευρώ τον μήνα. Ήδη είναι στα 105 δις ευρώ. Ήδη αυτοί που έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη στο Δημόσιο ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια, παρ’ όλο που οι κατασχέσεις στους τραπεζικούς λογαριασμούς είναι καθημερινή υπόθεση. Πώς λοιπόν θα πληρωθούν αυτά τα χρέη;
Μέχρι πότε οι άνεργοι αλλά και οι μισοάνεργοι θα μπορούν να έχουν τα σπίτια τους; Ο μνημονιακός νόμος… αριστεράς κοπής είναι σαφής. Προβλέπει κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων – άρα και σπιτιών- για χρέη προς το δημόσιο πάνω από 500 ευρώ! Ή, όπως είναι διατυπωμένος, δεν προβλέπει κατασχέσεις για όσους χρωστούν λιγότερα των 500 ευρώ!
Επίσης, τα χρέη προς τις τράπεζες εκείνων που τα μνημόνια τούς στέρησαν τη δυνατότητα πληρωμής τους, πώς θα πληρωθούν; Οι κατασχέσεις, απ’ ότι αποδείχτηκε, είναι γι αυτούς η ενδεδειγμένη λύση.
Αποσιωπούν, βέβαια, ότι έδωσαν στις ιδιωτικές τράπεζες -που έπεσαν έξω- σκανδαλωδώς τεράστια ποσά –ανακεφαλαιοποίηση τη βάφτισαν- πάνω από 260 δις ευρώ από τα δανεικά που υποχρέωσαν μέσω μνημονίων τον ελληνικό λαό να πάρει, δεσμεύοντας έτσι πολλές επόμενες γενιές για την αποπληρωμή τους.
Όμως γι αυτούς αυτά είναι… αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Προσπαθούν να κρύψουν το δάσος με το δένδρο. Αντί να απολογούνται, αποθρασύνονται, στηριζόμενοι προφανώς στις πλάτες των δανειστών.
Με δεδομένο λοιπόν ότι το νομικό πλαίσιο είναι πανέτοιμο και δεν υπάρχει, ούτε έστω ως προεκλογική υπόσχεση, η κατάργηση μνημονιακών νόμων απ’ αυτούς που διαγκωνίζονται να κυβερνήσουν αύριο, μπορούμε να συμπεράνουμε το τι μετεκλογικά θα ακολουθήσει, ανεξαρτήτως μνημονιακού κυβερνητικού σχήματος.
Τότε επακριβώς θα καταλάβουμε το τι εστί μνημόνιο.
Τα πράγματα πλέον είναι για τον καθένα που θέλει να δει ευανάγνωστα. Ο στόχος τους πέρα από την εκποίηση της Δημόσιας Περιουσίας, την μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη βάση των… συμμάχων, είναι και το να βάλουν στο χέρι τις μικρές και μεσαίες περιουσίες.
Έτσι, «σύμμαχοι και δανειστές», ενώ θα εκμεταλλεύονται τον ανυπολόγιστο πλούτο της χώρας, τη γεωστρατηγική της θέση –με όποιους κινδύνους για τον ελληνικό λαό αυτό συνεπάγεται- θα έχουν ταυτόχρονα στη διάθεσή τους ένα άφθονο και μισοεξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό χωρίς απαιτήσεις, μοχλό για την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των κερδών τους και φυσικά τη διατήρηση της κυριαρχίας τους.
Κι ενώ μέχρι τώρα ο ψηφοφόρος στηρίχτηκε σε υποσχέσεις –προϊόν ελπίδας- που γρήγορα αποδείχτηκαν ψεύτικες, σήμερα όσο ποτέ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Του ζητούν με την ψήφο του σ’ όλα αυτά να συναινέσει. Γι αυτό αυτές οι εκλογές έχουν τη μεγαλύτερη κρισιμότητα, όπως και οι ψηφοφόροι ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη.
Εννοείται ότι δεν ενοχλεί καθόλου, τους έχοντες την εξουσία, η διοχέτευση της δυσαρέσκειας για τα “μεγάλα κόμματα” σε κόμματα μιας χρήσης, σε κόμματα κομήτες, τα οποία και απέδειξαν το ρόλο τους ως μνημονιακά συμπληρώματα, για να εξαφανιστούν προφανώς στη συνέχεια.
Είναι σαφές λοιπόν το διακύβευμα αυτών των εκλογών. Συναίνεση στα σχεδία τους, την ομηρία και την εξαθλίωση σε μια μπανανία – Ελλάδα ή αξιοπρέπεια και αντίσταση σ’ όλα αυτά;
Σήμερα, όσο ποτέ, η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ –ακόμη και από εκείνους που δεν συμφωνούν σ’ όλα μαζί του- θα ήταν ένα σοβαρό στοιχείο που θα προκαλούσε δυσαρέσκεια και ανησυχία σε επικυρίαρχους, αλλά και σε κάθε είδους συνεργούς σ’ αυτό το μεγάλο έγκλημα διαρκείας που συντελείται εδώ και δέκα χρόνια. Θα δημιουργούσε όμως ταυτόχρονα προϋποθέσεις ελπίδας, αντίστασης και αγώνα.
Είναι γεγονός ότι βρήκαν τους πιο κατάλληλους. Το δίχτυ στήθηκε αριστοτεχνικά. Η… ψαριά τους πέρα από κάθε προσδοκία. Διέξοδος διαφυγής δεν υπάρχει πλέον. Δύο οι επιλογές μας. Ή αποδεχόμαστε τη μοίρα μας ή το σπάμε. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει.
