“Έντιμη συμφωνία ή υποταγή άνευ όρων;”, του Κώστα Καραγιάννη

Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε όσο πιο ψύχραιμα, πιο ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά την κρίσιμη αυτή ώρα

Υπάρχουν καταρχήν δύο μεγάλες κατηγορίες οπαδών του «ναι»:

Οι βολεμένοι, οι κατέχοντες και κυρίως εκείνοι που κέρδιζαν την εποχή της καταλήστευσης της χώρας ( Τους σκιαγράφησε ο Ζ. Γκάμπριελ στη Γερμανική Βουλή, όταν μεταξύ των άλλων αποκαλυπτικών, που μάλλον του ξέφυγαν, είπε: Οι πολίτες στην Ελλάδα είναι τα θύματα της ελίτ των δύο κομμάτων που για χρόνια κυβέρνησαν και, να δούμε ποιοι είναι αυτοί που κέρδισαν από την καταστροφή αυτού του κράτους.) Όλοι αυτοί επί της ουσίας λένε ναι στην υποταγή άνευ όρων στο Σόιμπλε – για να αναφέρω τον πιο κακό της ομάδας- με τη θέληση τους και την υπογραφή τους γιατί έζησαν στη χλιδή και στην περίοδο της κρίσης και ζουν καλά μέχρι σήμερα. Ντρέπονται να το πουν ανοιχτά για ευνόητους λόγους και κρύβονται πίσω από το μένουμε Ευρώπη και από το Ευρώ.

Υπάρχει και ο φοβισμένος απλός πολίτης που σκέφτεται ότι μπορούν οι εταίροι να μας καταστρέψουν εντελώς, μπορεί να χάσω και τα λίγα λεφτά που έχω, ας υποταχτώ. Όμως αυτός ο φοβισμένος πολίτης που θέλει κανονικότητα και ηρεμία από τη Δευτέρα και Ευρώ στην τσέπη του είναι προτιμότερο να ψηφίσει «όχι» και υπάρχει εξήγηση γι αυτό.
Η περίπτωση επικράτησης του «ναι», πρώτον επαναφέρει στο προσκήνιο όλο το παρηκμασμένο πολιτικό προσωπικό μαζί με τις καταδικασμένες νοοτροπίες, τις πολιτικές, πολιτισμικές και δημοσιογραφικές του αποσκευές. Δεύτερον ανοίγει ένα μεγάλο κύκλο πολιτικής ανωμαλίας για τη χώρα. Θα μιλούμε για τον ξένο δάκτυλο και την προσπάθεια ανατροπής της πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης. Το γεγονός αυτό πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα.

Τι μπορεί να πει ένας ψύχραιμος, ένας σκεπτόμενος, με αξιοπρέπεια και με ένα βαθμό πατριωτικής συνείδησης άνθρωπος;
«Όχι», όχι στην υποταγή της χώρας κάτω από τον ωμό εκβιασμό των κλειστών τραπεζών. Όχι σε μια αυταρχική, αλαζονική γερμανική Ευρώπη. Όλα αυτά σημαίνουν ναι στην Ευρώπη της δημοκρατίας, ναι σε μια έντιμη συμφωνία, σε ένα συμβιβασμό κοινά επωφελή. Συμφωνία με τους δανειστές που δεν θα καταστρέφει (οι ίδιοι ομολογούν «να δούμε τα λάθη μας»), αλλά που θα ανοίγει προοπτικές για τον τόπο. Η λογική λέει πως θα το επιδιώξουν πρώτα οι ίδιοι και αυτό για δύο λόγους. Πρώτον διότι δεν μπορεί να συνεχίζεται η εκκρεμότητα με την Ελλάδα γιατί η ζημία, κυρίως η οικονομική, για την ΕΕ είναι τεράστια και δεύτερον διότι οι λεγόμενοι «θεσμοί» δεν θα μπορέσουν να αγνοήσουν για δεύτερη φορά μια δημοκρατικά εκφρασμένη απόφαση του Ελληνικού λαού. Τα γεγονότα εξελίσσονται μπροστά στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης και δεν θα τολμήσουν να περιφρονήσουν τις δημοκρατικές παραδόσεις της Ευρώπης.

Τι μπορεί να πει τώρα ένας κατεστραμμένος από τα μνημόνια άνθρωπος; Ας μην το θίξουμε. Να πούμε μόνον πως, το «όχι» γι αυτόν εκτός του ότι είναι αυτονόητο μπορεί να πηγαίνει και πιο πέρα στο όνομα του νομίσματος μιας και το χρώμα του το αγνοεί. Τέλος, άλλοι, ας πούμε πιο τολμηροί και υποψιασμένοι, ψάχνουν εναλλακτικές σε διάφορες κατευθύνσεις αλλά δεν είναι της ώρας.

Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο πατριωτικό καθήκον που το χρωστάμε στην ιστορία μας, το οφείλουμε στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές. Στο «ΟΧΙ» που το απευθύνουμε στους πιο σκληρούς, τους πιο ακραίους, τους πιο αλαζονικούς εκ των εταίρων και που το στέλνουμε γιατί θέλουμε αξιοπρέπεια και δημοκρατία σε Ελλάδα και Ευρώπη.