“Δρ Φερόζ, μια «ανταπόκριση» από την Κόλαση” / γράφει ο Γιώργος Τσιάρας

Η Ελλαδάρα μας ασκεί την προεδρία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, γεγονός που επέτρεψε μάλιστα στον Κυριάκο Μητσοτάκη να προεδρεύσει, τρομάρα του, στη συνεδρίασή του στις 20 του μήνα. Αλλά βέβαια οχτώ μέρες αργότερα, όταν το Συμβούλιο συγκλήθηκε για να συζητήσει τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα, ο Αμερικανοτσολιάς πρωθυπουργός-συνεργός του Νετανιάχου φρόντισε να λείπει. Ηταν εκεί, ωστόσο, ένας σπουδαίος Αμερικανός γιατρός, εθελοντής, που μίλησε για τα όσα ανατριχιαστικά είδε και έζησε στη Λωρίδα. Ακολουθεί το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας:

«Το όνομά μου είναι δρ Φερόζ Σίντουα, είμαι Αμερικανός, χειρουργός-εντατικολόγος τραύματος και η βάση μου είναι στο Στόκτον της Καλιφόρνιας. Ήρθα εδώ σήμερα για να σας μιλήσω για τη Λωρίδα της Γάζας, όπου πήγα εθελοντικά δύο φορές μετά την 7η Οκτωβρίου. Πρώτα στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο, από τις 25 Μαρτίου ώς τις 8 Απριλίου πέρσι, και πιο πρόσφατα στο Νοσοκομείο Αλ Νάσερ από τις 6 Μαρτίου ώς την 1η Απριλίου του ’25. Αμφότερα εδρεύουν στην πόλη Χαν Γιούνις.

Δεν είμαι πολιτικός, είμαι ένας γιατρός που έγινε μάρτυρας της σκόπιμης καταστροφής του συστήματος υγείας, της στοχοποίησης των συναδέλφων μου και του αφανισμού ενός λαού. Το Σύνταγμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αναφέρει ότι η υγεία όλων των λαών είναι θεμελιώδης για την επίτευξη ειρήνης και ασφάλειας και εξαρτάται από την πλήρη συνεργασία όλων των ατόμων και των κρατών. Πιστεύω βαθιά σε αυτήν την αρχή και είναι ο λόγος που έχω πάει ως εθελοντής σε πολυάριθμες ζώνες συγκρούσεων, από την Αϊτή και την Ουκρανία ώς τη Γάζα.

Στη Γάζα πραγματοποίησα εγχειρήσεις σε νοσοκομεία χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, μέσα αποστείρωσης ή αναισθητικά. Οι εγχειρήσεις γίνονταν σε βρόμικα και γεμάτα κόσμο δάπεδα. Τα παιδιά πέθαιναν όχι γιατί τα τραύματά τους ήταν τόσο βαριά, αλλά γιατί δεν είχαμε αίμα, αντιβιοτικά και άλλα βασικά εφόδια που μπορεί κανείς εύκολα να βρει σε κάθε μεγάλο νοσοκομείο σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Στις πέντε εβδομάδες που ήμουν εκεί, δεν είδα ούτε εγχείρησα έστω και έναν μαχητή. Οι ασθενείς μου ήταν εξάχρονα παιδιά με θραύσματα στην καρδιά και σφαίρες στον εγκέφαλο και έγκυες γυναίκες με διαλυμένες λεκάνες και έμβρυα κομμένα στη μέση μέσα στις μήτρες τους. Οι μανάδες που είχαν βρει καταφύγιο στα νοσοκομεία έψηναν ψωμιά μέσα στις εντατικές κατά τη διάρκεια γεγονότων μαζικών απωλειών, ενώ εμείς προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε τη βροχή φωτιάς και θανάτου που έπεφτε παντού γύρω μας.

Κύριε πρόεδρε, τα θεμέλια της ζωής στη Γάζα –οικογένεια, υγεία, κοινότητα– έχουν συντριβεί. Το σύστημα υγείας δεν έχει αποτύχει, έχει διαλυθεί συστηματικά από μια αδιάκοπη στρατιωτική επιχείρηση που παραβιάζει εσκεμμένα το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Αμαχοι πεθαίνουν σήμερα όχι μόνο από τις συνεχείς αεροπορικές επιδρομές, αλλά από οξύ υποσιτισμό, σηψαιμία, έκθεση σε κρύο και επιδημίες και από την απελπισία. Στη δεύτερη επίσκεψή μου στη Γάζα διαπίστωσα μεγάλη διαφορά στη γενική υγεία των ασθενών σε σχέση με πέρσι – όχι λόγω των τραυματισμών τους, αλλά λόγω της πείνας, που έκανε τα σώματά τους πιο αδύναμα, επιβράδυνε την επούλωση των πληγών και μείωνε δραστικά τις πιθανότητες επιβίωσής τους.

Μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι μια ανθρωπογενής καταστροφή. Είναι απολύτως αποτρέψιμη. Ανεξάρτητα αν συμμετέχουμε ή όχι σε αυτήν, και μόνο το ότι επιτρέπουμε να συμβεί είναι επιλογή μας. Είναι μια συνειδητή άρνηση των απαραίτητων στοιχείων της ζωής – φαγητό, καταφύγιο, νερό, φάρμακα. Για να αποτρέψεις μια γενοκτονία, πρέπει πρωτίστως να αρνηθείς την κανονικοποίηση αυτών των θηριωδιών. Σημαίνει να αρνηθείς την απο-ανθρωποποίηση των Παλαιστινίων, να αρνηθείς να τους δεις με βάση το πόσες θερμίδες καταναλώνουν ή από τον αριθμό των φορτηγών που μπαίνουν στη Λωρίδα. Βλέπουμε πλέον ότι αυτός ο τρόπος σκέψης οδήγησε σε μια κρίση ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με έναν ολόκληρο λαό στο χείλος της επιβίωσης.

Στις 18 Μαρτίου το Ισραήλ παραβίασε την εκεχειρία. Εκείνη τη μέρα έγινα μάρτυρας του πιο ακραίου γεγονότος μαζικών απωλειών της καριέρας μου, στο Νοσοκομείο Νάσερ. Σε ένα πρωινό εισήχθησαν 221 τραυματίες. Ενενήντα ήταν νεκροί κατά την άφιξη, σχεδόν οι μισοί ήταν σοβαρά τραυματισμένα παιδιά. Κανένα σύστημα υγείας στον κόσμο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο, και πολύ περισσότερο ένα σύστημα υπό πολιορκία που στερείται βασικών εφοδίων. Τα νοσοκομεία υποτίθεται πως είναι ιερά καταφύγια, οι εργαζόμενοι του κλάδου υγείας και οι διασώστες πρώτης ανάγκης υποτίθεται ότι χαίρουν προστασίας. Και τα παιδιά υποτίθεται ότι προστατεύονται. Στη Γάζα η προστασία αυτή απλά έχει χαθεί. Καθημερινά η διάκριση μεταξύ μαχητή και αμάχου διαγράφεται.

Οι περισσότεροι ασθενείς μου ήταν παιδιά προεφηβικής ηλικίας. Τα σώματά τους είχαν κομματιαστεί από εκρηκτικά και ιπτάμενα θραύσματα μετάλλου. Πολλοί πέθαναν. Αυτοί που έζησαν, συχνά είχαν χάσει όλη την οικογένειά τους. Πέρσι δημοσίευσα στους New York Times μια μελέτη σε δείγμα 65 εργαζομένων του κλάδου υγείας που υπηρέτησαν στη Γάζα. Το 83% δήλωσαν ότι είδαν παιδιά που είχαν πυροβοληθεί στο κεφάλι ή το στήθος. Προσωπικά χειρίστηκα 13 τέτοιες περιπτώσεις μόνο στις δύο εβδομάδες που βρέθηκα στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο.

Σύμφωνα με την οργάνωση World Child Alliance, τα μισά παιδιά της Γάζας παρουσιάζουν τάσεις αυτοκτονίας. Σε ρωτάνε: «Γιατί δεν πέθανα μαζί με την αδελφή μου, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου;» – όχι γιατί είναι εξτρεμιστές, αλλά από αβάσταχτη θλίψη. Αναρωτιέμαι αν κάποιο από τα μέλη αυτού του Συμβουλίου έχει συναντήσει ποτέ ένα πεντάχρονο παιδί που δεν θέλει πια να ζήσει… Ή κάποιος μπορεί να φανταστεί μια κοινωνία όπου τόσα πολλά παιδιά νιώθουν έτσι. Αυτό που με αφήνει άναυδο δεν είναι ότι κάποια παιδιά στη Γάζα έχουν χάσει τη θέλησή τους για ζωή, αλλά ότι υπάρχουν ακόμα παιδιά που επιμένουν να ελπίζουν…

Οι Παλαιστίνιοι φίλοι μου, στην πλειονότητά τους γιατροί και νοσηλευτές, δεν μιλούν πλέον για αντοχή, ούτε καν για επιβίωση. Οι γονείς απομνημονεύουν τα ρούχα των παιδιών, για την περίπτωση που θα χρειαστεί να αναγνωρίσουν τις σορούς τους. Προσεύχονται να βρουν ένα κομμάτι ψωμί για να τους δώσουν πριν από τον ύπνο, ώστε τα παιδιά να πεθάνουν λιγότερο πεινασμένα αν βομβαρδιστούν τη νύχτα. Την ίδια στιγμή, οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί φίλοι μου εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για όσα γίνονται στο όνομά τους. Πολλοί από εμάς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς οι κυβερνήσεις μας συνεχίζουν να εξοπλίζουν αυτήν την παράλογη καταστροφή. Αλλά εσείς, σε αυτή την αίθουσα, έχετε τη δύναμη να το σταματήσετε».