Λαμπρινή Μποβιάτσου. Από τον φωτογραφικό ρεαλισμό στην αντανάκλαση και τον σουρεαλισμό
Ανήκει στους σύγχρονους Έλληνες εικαστικούς καταθέτοντας τις απόψεις της στη ζωγραφική και τη γλυπτική, απόψεις, που, από ό,τι φαίνεται μέχρι τώρα, τις διακρίνει η κινητικότητα.
Με σπουδές στη Ρώμη και με πλήρη κατοχή των κλασικών εκφραστικών τρόπων αλλά και των μοντέρνων παράλληλα, η Μποβιάτσου ακολουθεί τον δικό της καλλιτεχνικό δρόμο.
Τα έργα της στη ζωγραφική ξεκινούν από την κλασική απόδοση των μορφών, ακολουθώντας το δρόμο της παραστατικής απεικόνισης, δίνοντας, όμως, κάθε φορά και μια δική της οπτική ακόμη και σε έργα κλασικά, που επίτηδες αντιγράφει, όπως η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι ή η Μαγδαληνή του Θεοτοκόπουλου, που τα εντάσσει στον δικό της συναισθηματικό και εικαστικό κόσμο.
Χαρακτηριστικό της στη συνέχεια η φωτογραφική σχεδόν απεικόνιση μορφών μέσα από υλικό, (καθρέφτη ή μέταλλο), που αντανακλά τις μορφές, τη δική της ή άλλων, αποτυπώνοντας, όπως δηλώνει συχνά, τη δυαδική σχέση Ζωής και Τέχνης.
Αλλά δε σταματά τις αναζητήσεις της στη ζωγραφική.
Η γλυπτική της κινείται στα όρια του σουρεαλισμού, όπου τα υλικά της, κυρίως το μέταλλο, καταγράφουν και πάλι τον εσωτερικό ανήσυχο καλλιτεχνικό της κόσμο με υπερβάσεις.
Αριστουργηματικό το κομμένο χέρι κυρίας παλιάς εποχής, (η δαντέλα παραπέμπει στην εποχή), που αντί για φλέβες, καθώς αγγίζει ένα παλιό αλλά αστραφτερό τηλέφωνο, αναπηδούν από την απόληξή του χεριού μικρά κλωνάρια ανθισμένα. Εντυπωσιακό και ως σύλληψη και ως εκτέλεση.
Και η ζωγραφική συχνά συνυπάρχει με τη γλυπτική στο ίδιο έργο σαν δρόμοι παράλληλοι που όμως διασταυρώνται αναπάντεχα, συνεχίζοντας από κει και πέρα μαζί.
Σαφώς και τα έργα της δεν είναι πάντα εύκολα και πολλές φορές οδηγούν σε ερωτηματικά και μοιραίους αποσυμβολισμούς, σίγουρα, όμως, είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
…………………………………………..
……………………………………….
…………………………………….
