Ο Γιώργος Νταλάρας και η Ελλάδα του. Πάνω από 50 χρόνια μαζί
Για πολλούς ο Στέλιος Καζαντζίδης υπήρξε η Ελλάδα. Η Ελλάδα της ξενιτιάς και του καημού. Για τη γενιά μου ο Γιώργος Νταλάρας υπήρξε μέσα από τα τραγούδια του η Ελλάδα. Η Ελλάδα του καημού, η Ελλάδα του λαού, της αντίστασης, του έρωτα, της μεγάλης ποίησης και της μεγάλης μουσικής.
Μεγάλα λόγια; Όχι, Είναι τι αισθάνεται κανείς. Τι προσλαμβάνει από τον γύρω του χώρο, από τις αντιδράσεις των ανθρώπων, από τα συναισθήματά τους που διαχέονται στο χώρο, από το αόρατο νήμα που σε δένει μαζί τους και μαζί του. Εσύ θεατής και ακροατής μαζί, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, κι εκείνος να σας δένει σ’ ένα παλλόμενο σύνολο… Τραγουδώντας τι; Όλα όσα είναι η Ελλάδα.
Τελευταία δέχτηκε μια σφοδρή επίθεση, επειδή είχε άποψη για κάποια πράγματα γύρω από το τραγούδι και την εξέφρασε. Αυθόρμητα. Τα Μέσα χωρίστηκαν σε υποστηρικτές και διώκτες. Και είναι τόσο εύκολο σήμερα να τινάξεις πάνω σε κάποιον τόνους λάσπης…
Δε χρειάζεται υπεράσπιση ο Νταλάρας. Και μόνο η διαδρομή του πλάι μας πάνω από 50 χρόνια, η φωνή του να τραγουδάει όλα όσα θα θέλαμε να πούμε κι εμείς και δε μπορούσαμε, τον κάνει να είναι πια για όλους μας ή τουλάχιστον για τους περισσότερους – ας είμαστε ρεαλιστές – κάτι δικό μας.
Είναι τα νιάτα μας, η ωριμότητα, η εποχή της αναπόλησης του δρόμου που διανύθηκε με τα συν και τα πλην του… Είναι η Ελλάδα, όπως την τραγούδησε με τα τραγούδια του.
Ποιος τραγούδησε και Θεοδωράκη και Χατζιδάκι και Ξαρχάκο και Μαρκόπουλο, Μικρούτσικο, Λοΐζο, Κουγιουμτζή, Καλδάρα, Σπανό, Νικολόπουλο, Μαυρουδή, Καραΐνδρου, Δημητρίου, Τόκα και…
Ποιος στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Μάνου Ελευθερίου, του Πυθαγόρα, του Τριπολίτη, του Γκάτσου, του Δασκαλόπουλου, του Γκανά και…
Έχουμε μια τάση να μεγεθύνουμε στις μέρες μας τους μικρούς και να μειώνουμε τους μεγάλους, έτσι απλά και εύκολα. Είναι καμώματα της εποχής. Επειδή, όμως, δεν μπορείς να μειώσεις κάτι που είναι η φωνή της πατρίδας σου, μπαίνοντας στα ευτελή παιχνίδια της παγκοσμιοποίησης, και να το παίξεις μοντέρνος, άδικος ο κόπος σου… Δε θα τα καταφέρεις. Μην το κάνεις…
Ο Νταλάρας, το παιδί που γεννιέται σ’ ένα πολυβολείο το 1949, με τον απόηχο του Εμφύλιου εκκωφαντικό, που από τα 15 του τραγουδά, και συντροφεύει με τη φωνή του τα φοιτητικά μας όνειρα μέσα στη Χούντα, που μεγαλώνει μαζί μας, που αντιστέκεται μαζί μας, που διαβάζει όσο λίγοι και αποκτά λόγο εντυπωσιακό – αυτό φαίνεται στις προφορικές συνεντεύξεις του – που συνεργάζεται με τις μεγαλύτερες ξένες ορχήστρες, που βοηθά νέους καλλιτέχνες, αυτός ο Γιώργος Ναλάρας είναι δικός μας, της χώρας μας…
Είναι ένα σύμβολο, ας τον κρατήσουμε μακριά από τις μικρότητες των καιρών…
……………………….
Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές, σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις.
…………………………
……………………………..
