Αιγές: Ανηφορίζοντας για μια ακόμη φορά στο Ανάκτορο του Φιλίππου
Καθαρά ανοιξιάτικη μέρα η σημερινή και η επίσκεψη για μια ακόμη φορά στο Ανάκτορο του Φιλίππου, με τον κάμπο κάτω να ροδίζει ελαφρά από τα δέντρα του, που μόλις ξεκινούν να ανθίζουν, είναι μια πραγματική πρόκληση.
Σκέφτεσαι πως δε χρειάζεται να μιλήσεις για τα συναισθήματα, που προκαλεί ο χώρος. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα πολλά από τη μέρα των εγκαινίων μέχρι σήμερα… Όμως, πάντα κάτι παραπάνω θέλεις να πεις, κάποια παραπάνω εικόνα θέλεις να προσθέσεις. Τη δική σου οπτική γωνία να δώσεις ή τη δική σου συναισθηματική κατάθεση να κάνεις.
Κι έρχονται οι πρώτες εικόνες του Ανακτόρου, που ξεπροβάλλουν με φόντο τον καταγάλανο ανοιξιάτικο ουρανό, να σου θυμίσουν πως είναι ένα μικρό θαύμα να ανασαίνεις τον ίδιο αέρα που περνούσε από τους γιγάντιους κίονες που σε υποδέχονται επιβλητικοί, κίονες που ίσως είχε αγγίξει ο Φίλιππος ή η Αλέξανδρος και που τα θραύσματά τους ξαναζωντάνεψαν σε πρόσμιξη με άλλα συγγενικά υλικά, ώστε να αποτυπώνουν ένα μέρος του παρελθόντος, που η φαντασία το μεγεθύνει απόκοσμα.
Εδώ η αρχαιολογική σκαπάνη, η γνώση και το όραμα αναστήσανε έναν ολόκληρο κόσμο και μας τον πρόσφεραν. Είμαστε τόσο ευγνώμονες; Φαίνεται πως ναι, αν κρίνουμε από τον κόσμο, που μελίσσι κυριολεκτικά κατέκλυσε σήμερα το χώρο. Αν κρίνουμε από τα πρόσωπά τους, αν κρίνουμε από τις κουβέντες τους, από το θαυμασμό τους…
Όμως τα λόγια περιττεύουν, όταν μιλούν οι εικόνες. Και οι δικές μας εικόνες, που ίσως κάποιο άλλο μέσο θα τις χαρακτήριζε “φωτορεπορτάζ” – εμείς τις λέμε κατάθεση συναισθημάτων – μιλούν μόνες τους. Ή μήπως όχι;
far
Φωτογραφίες: faretra.info
