Μητρόπολη: Λαμπρά εορτάστηκε η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου στη Νάουσα / Υποτροφίες σε φοιτητές από το Ίδρυμα «Μητροπολιτικό Κέντρο Πολιτισμού Παντάνασσα»

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας το Ίδρυμα «Μητροπολιτικό Κέντρο Πολιτισμού ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ», του οποίου πρόεδρος τυγχάνει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, απένειμε υποτροφίες σε πρωτοετείς νεοεισαχθέντες φοιτητές της πόλεως.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων ευχήθηκε πατρικώς σε όλους τους φοιτητές που βραβεύτηκαν, συνεχάρη το συμβούλιο του Ιδρύματος και τον προϊστάμενο του ως άνω Ιερού Ναού, Γραμματέα της Ιεράς Μητροπόλεως μας και Αρχιερατικό Επίτροπο Ειρηνουπόλεως Αρχιμ. Αρσένιο Χαλδαιόπουλο και τους συνεργάτες του για την σπουδαία δράση της τοπικής Εκκλησίας και το έργο που επιτελείται στην ενορία, αναφέροντας μεταξύ άλλων: Μέσα στή χαρά τῶν Χριστουγέν­νων ζοῦμε καί φέτος, ὅπως καί κάθε χρόνο, στή Νάουσα μία ἀκό­μη χαρά. Τή χαρά νά βραβεύουμε τούς νέους καί τίς νέες πού δια­κρίθηκαν στίς ἐξετάσεις στά Ἀνώ­τα­τα Ἐκπαιδευτικά Ἱδρύματα τῆς πατρίδος μας ἐκ μέρους τοῦ Μη­τροπολιτικοῦ Κέντρου Πολιτισμοῦ «ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ», τοῦ ἱδρύματος αὐτοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας, τό ὁποῖο τόσα πολλά προσφέρει ὄχι μόνο στήν ἐνο­ρία σας ἀλλά καί σέ ὅλη τή Νάουσα καί στήν Ἱερά Μητρόπολή μας, καί ἰδίως στά παιδιά καί τούς νέους μας.

Χαιρόμαστε μέ τή χαρά τῆς ἐπιτυ­χίας σας, καί εὔχομαι σέ ὅλους πα­τρικά καί μέ πολλή ἀγάπη νά συνε­χίσετε νά προοδεύετε στίς σπουδές σας καί στή ζωή σας, μέ τή χάρη καί τήν εὐλογία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτό­κου τῆς Παντανάσσης, γιά νά προσ­φέρετε χαρά καί στούς οἰκείους σας, ἀλλά καί σέ ὅλους ἐμᾶς, τούς πνευματικούς σας πατέρες, πού παρακολουθοῦμε μέ ἐνδιαφέρον καί ἀγάπη τήν πορεία σας καί προσευχόμαστε πάντοτε γιά τήν ἐπιτυχία μας.

Εὔχομαι καί ἡ νέα χρόνια, πού ἀρχίζει σέ λίγες ἡμέρες, νά εἶναι γεμάτη πρόοδο καί χαρά καί γιά σᾶς καί γιά τίς οἰκογένειές σας.

Κηρύττοντας τον θείο λόγο, ο Ποιμενάρχης μας κ. Παντελεήμων, τόνισε: «Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παρά­δοξον! οὐρανός τό σπήλαιον, θρό­νος χερουβικός ἡ Παρθένος».

Παράξενο καί ἀσυνήθιστο ὄντως τό γεγονός, τοῦ ὁποίου γίναμε χθές αὐτόπτες μάρτυρες. Μυστήριο ξένο καί παράδοξο ἡ γέννηση  τοῦ Χρι­στοῦ· γιατί «ὁ ἀχώρητος παντί, ἐχω­ρή­θη ἐν γαστρί»· γιατί ὁ ἄυλος, ἔλα­βε σῶμα· γιατί ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρω­πος. Ἀλλά τό μυστήριο δέν σταμα­τᾶ ἐδῶ· συνεχίζεται. Τό σπή­λαιο ἔγι­νε οὐρανός καί ἡ Παναγία Παρ­θένος θρόνος χερου­βικός, γιά νά ὑπο­δε­χθεῖ «τόν xκαθήμενον ἐπί τῶν Χε­ρου­βίμ».

Ἡ ταπείνωση τοῦ Θεοῦ, πού «ἐ­κένωσεν ἑαυτόν μορφήν δούλου λαβών», πού «ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη», συναντᾶ τήν ταπεί­νω­ση τῆς Παναγίας πού χωρίς δισταγμό ἀπαντᾶ στήν εἴδηση τοῦ ἀρχαγ­γέ­λου, «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γέ­νοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», καί δη­μιουργοῦν τό θαῦμα καί τελε­σιουργοῦν τό μυστήριο.

Καί ἐμεῖς ἐνώπιον τῆς φάτνης τῆς Βηθλεέμ, ἐνώπιον τοῦ θαύματος τῆς θείας Οἰκονομίας, προσκυνοῦ­με τόν δι᾽ ἡμᾶς γεννηθέντα Χρι­στό, προσκυ­νοῦμε καί τήν Πανα­γία Μητέρα του. Τόν Χριστό ὡς σω­τήρα καί λυτρωτή μας καί τήν Πα­ναγία Μητέρα του ὡς τό μέσον τῆς σωτηρίας μας, τό μέσον διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός ἐνανθρώπησε.

Καί ἐνῶ τό θαῦμα τῶν Χριστου­γέννων εἶναι διαρκῶς παρόν στήν ὑμνολογία καί τή ζωή τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας αὐτές τίς ἡμέρες, σήμερα ἡ προσοχή στρέφεται ἰδιαιτέρως πρός τήν Παναγία μας, ὡς τό σημα­ντι­κότερο πρόσωπο μετά τόν Χρι­στό στό μεγάλο καί κοσμοσωτήριο γε­γο­νός πού ἑορτάσαμε κατά τή χθε­σινή ἡμέρα.

Καί καθώς τήν ἀτενίζουμε σιω­πηλή, ὅπως ἀπεικονίζεται στίς εἰκό­­νες τῆς Γεννήσεως, δίπλα στή φάτ­νη τοῦ μονογενοῦς της Υἱοῦ, ἄς διδαχθοῦμε καί ἐμεῖς ἀπό τή σιωπή της, ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη της στόν Θεό, ἄς διδα­χ­θοῦμε ἀπό τό μεγαλεῖο τῆς ταπει­νώσεώς της.

Γιατί αὐτά τά τρία, ἀνάμεσα σέ πολ­λά ἄλλα, ἔχει νά διδάξει ἡ Πα­ναγία μας σέ ὅλους ἐμᾶς τούς ἀν­θρώπους τοῦ 21ου αἰώνα, πι­στούς καί λιγότερο πιστούς, εὐσεβῆ τέ­κνα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἀπο­μακρυσμένα τέκνα της πού περ­νοῦν ἴσως μόνο κάποιες τέτοιες ἡμέρες ἀπό τούς ναούς της. Θέλει νά διδάξει σέ μᾶς τούς θορυβώδεις καί ἀγαπῶντες τόν θόρυβο ἀνθρώπους, σέ ἐμᾶς πού νομίζουμε πώς ὁ θόρυβος εἶναι ἀπόδειξη τῆς ὑπάρξεώς μας, εἶναι ἀπόδειξη τῆς παρουσίας μας, εἶναι τρόπος διασκεδάσεως καί ἐπικοι­νω­νίας μέ τούς συνανθρώπους μας. Θέλει νά διδάξει σέ μᾶς πού φλυαροῦμε ἀκατάπαυστα καί μέ τά λόγια καί μέ τίς πράξεις μας, νομί­ζοντας ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ἐκ­φράζουμε σκέψεις, αἰσθήματα καί ἰδέες, ὅτι καθορί­ζουμε τήν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων καί τήν πορεία τῶν πραγμάτων. Θέλει νά διδάξει σέ μᾶς πού διαδη­λώ­νουμε κραυγάζο­ντας γιά τά δίκαιά μας, ὅτι ἡ σιωπή δέν εἶναι δεῖγμα ἀδυναμίας, δέν εἶναι πράξη ἀδια­φορίας, δέν εἶναι ἔκφραση ἀνυπαρ­ξίας. Ἡ σιωπή εἶ­ναι στάση ζωῆς πού βοηθᾶ τόν ἄν­θρωπο νά κατανοήσει τήν κατά­στα­σή του καί τά θέματα πού τόν ἀπασχολοῦν. Εἶναι στάση ζω­ῆς πού τοῦ δίνει τή δυνατότητα νά ἐπικοι­νωνήσει μέ τόν Θεό καί νά τοῦ ζητήσει τή βοήθειά του. Εἶναι στά­ση ζωῆς γιά νά δείξει στούς ἰσχυρούς τῆς κοινωνίας καί τῆς γῆς ὅτι ἔχει δίκαιο, ἄν τά αἰτήματά του εἶναι δίκαια, γιατί συνήθως κραυ­γάζουν ὅσοι θέλουν μόνο νά ἐπι­βάλλουν μέ τίς κραυγές τό δῆθεν δίκαιό τους.

Ἡ Παναγία μας μέ τή στάση της δίπλα στή φάτνη τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ μᾶς διδάσκει τήν ἐμπιστο­σύνη πού πρέπει νά ἔχουμε στόν Θεό. Γιατί ἐμεῖς ἀγωνιοῦμε, σχε­διά­ζουμε, προσπαθοῦμε νά διευθε­τή­σουμε τίς ὑποθέσεις μας, ἀλλά δέν σκεφτόμαστε τόν Θεό, δέν ὑπο­λο­γίζουμε ὅτι οἱ ζωές μας βρίσκο­νται στά δικά του χέρια καί ὅτι ὁ πιό ἀσφαλής τρόπος γιά νά τακτο­ποι­ή­σουμε τά θέματα πού μᾶς ἀπα­σχο­λοῦν, εἶναι νά ἐμπιστευθοῦμε «τά καλά καί συμφέροντα ταῖς ψυ­χαῖς ἡμῶν» στή δική του πατρική ἀγάπη καί θεία Πρόνοια.

Ὅμως γιά νά τό ἐπιτύχουμε αὐτό, θά πρέπει πρῶτα νά ἀποκτήσουμε ταπείνωση, ἡ ὁποία εἶναι τό τρίτο δίδαγμα τῆς ζωῆς καί τῆς στάσεως τῆς Παναγίας μας.

Ἄν προσπαθοῦμε νά ἀποκτή­σου­με ταπείνωση, τότε ἀρχί­ζουμε νά κα­τα­νοοῦμε τό πεπερασμένο τῶν δυ­νατοτήτων μας, τότε καταλα­βαί­­νουμε πόσο ἀνάγκη ἔχουμε τή βοή­θεια τοῦ Θεοῦ, τότε συνειδητο­ποι­οῦμε πώς ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό μᾶς χαρίζει τή γαλήνη καί τήν ἀσφάλεια πού ἀναζητᾶ ἡ ψυχή μας, τήν εἰρήνη καί τήν χαρά πού διεκ­δικοῦμε μέ ποικίλους τρόπους καί μέσα ἀπό λάθος δρόμους.

Αὐτές τίς ἡμέρες πού θά προσκυ­νοῦ­με τήν εἰκόνα τῆς Γεν­νήσεως τοῦ Χριστοῦ, πού θά βλέ­πουμε τήν Παναγία μας σιω­πη­λή δίπλα στή φάτνη, ἄς τήν παρα­κα­λοῦμε νά μᾶς ἀξιώσει μέ τή μεσι­τεία της πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς ἐναν­θρω­πήσαντα Υἱό της νά ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς αὐτές τίς τρεῖς ἀρετές της, ὥστε νά μπορέσουμε δι᾽ αὐτῶν νά γίνουμε μέτοχοι τῆς σωτηρίας πού ἔφερε μέ τή γέννησή του ὁ Χριστός.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ