Ο Μάρκος…
Ίσως το πιο γέρικο σκυλί της πόλης.
Πόσο καλό πλάσμα, μειλίχιο, καρτερικό και στωικό μπροστά στα γηρατειά που τον καταπονούν.
Στην Ελιά το βλέπεις τώρα, στη μέση του πουθενά.
Μόνος του… πάντοτε μόνος.
Ένα σκυλί με προσωπικότητα, ένα σκυλί εντελώς ακίνδυνο και διακριτικό…
Τον διώχνουν από το πάρκο δεν τον θέλουνε.
Πετάνε και τα σκεύη στα οποία κάποιοι φιλόζωοι βάζουν νερό ή τροφή…
Τον καημένο!
Δυσκολεύεται πολύ να περπατήσει, να σταθεί όρθιος.
Τρέμουν τα πόδια του… Παρόλα αυτά είναι αξιοθαύμαστη η προσπάθεια που καταβάλλει για τη ζωή.
Θέλει πολύ να ζήσει!
Ίσως γι’ αυτό τα καταφέρνει ακόμη.
Πέρσι πέρασε το χειμώνα σε μία πανσιόν για σκύλους.
Τα έξοδα όμως είναι πολλά και η φιλόζωη που τον υπεραγαπά και τον φροντίζει δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει ξανά μόνη της το ποσό της διαμονής του…
Εξάλλου κάθε φιλόζωος έχει και τα βερεσέδια του λίγα ή πολλά, πολλά συνήθως, στους κτηνιάτρους και στα καταστήματα πώλησης τροφών…
Τον έβλεπα το καλοκαίρι και σε μία ανοιχτωσιά απέναντι από τον Χωματά. Εκεί όμως τώρα σκάβουν και εκτοπίστηκε…
Τον έβλεπα στην πλατεία των Αγίων Αναργύρων…
Και από κει εκδιώχτηκε…
Τώρα έχει μεταφερθεί πιο κοντά στο πάρκο της Ελιάς…
Είναι μόνος του, δεσπόζει στο πράσινο γρασίδι ξαπλωμένος τις περισσότερες ώρες, αφού αποφεύγει τις παραπανίσιες κινήσεις…
Μία φιγούρα που με συγκινεί…
Ποιος ξέρει αυτός ο γεράκος τι να πέρασε, πόσους αγώνες έκανε για να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον εχθρικό.
Πόσα σπρωξίματα και πόσες κλωτσιές άραγε να έχει δοκιμάσει;
Τι να σκέφτεσαι Μάρκο έτσι που ακουμπάς το κεφάλι πάνω στα μπροστινά πόδια, ή στο γρασίδι με αυτό το βλέμμα το σοφό;
Με αυτό το βλέμμα της καρτερικότητας…
Μένεις εκεί γνωρίζοντας ότι κι άλλες κακουχίες μπορεί να υποστείς!
Δεν μπορείς να ζήσεις μακριά από τον άνθρωπο.
Χαίρεσαι να ακούς τις φωνές των παιδιών, να ακούς τις φωνές των ανθρώπων που κάνουνε την βόλτα τους την πρωινή και την απογευματινή.
Σε ετοιμότητα πάντα και ας μη σου φαίνεται, γιατί μέσα σε αυτό το καλό γνωρίζεις ότι υπάρχει και το κακό.
Πόσο χαίρεσαι όταν κάποια παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου έρχονται κοντά σου και σε χαϊδεύουν!
Ανασηκώνεις το κεφάλι σου με δυσκολία και με το διεισδυτικό γερασμένο σου βλέμμα που ξεθώριασε πια, αναζητάς το δικό τους βλέμμα…
Να όπως χθες που κατέβηκα από το αυτοκίνητο για να σε φωτογραφίσω…
Δεν ανταποκρίθηκες αμέσως, όμως επειδή γνωριζόμαστε αρκετά μου έκανες τη χάρη και σήκωσες το κεφάλι σου.
Πήρες και πόζα, καλέ μου Μάρκο…
Σε ευχαριστώ για αυτό!
Σε σκέφτομαι…
Μέσα από εσένα σκέφτομαι και όλα τα πλάσματα που θα περάσουν τον χειμώνα τους στους κρύους δρόμους, στις μαρμάρινες εισόδους των πολυκατοικιών αν τα καταφέρουν, στα παγωμένα πλακόστρωτα, στο κυνοκομείο το θλιβερό και κρύο…
Σκέφτομαι τους ανθρώπους τους άστεγους και τους κατατρεγμένους…
Τα παιδιά…
Πάνω από 40.000.000 παιδιά ξεριζωμένα και άστεγα και ο αριθμός αυξάνεται σύμφωνα με τη UNISEF!
Στην πολιτισμένη Γαλλία πάνω από 40.000!
Μη μιλήσουμε για τις ΗΠΑ… εκατομμύρια οι άστεγοι.
Στην Ελλάδα αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των άστεγων παιδιών…
Όχι μόνο τα ασυνόδευτα παιδιά της προσφυγιάς, αλλά και Ελληνάκια που η φτώχεια τα χτύπησε και τα χτυπάει αλύπητα.
Μα μήπως το ίδιο σχεδόν δεν είναι;
Τα ζωντανά πλάσματα έχουν αίμα
Τα ζωντανά πλάσματα κρυώνουν
Τα ζωντανά πλάσματα πονάνε
Τα ζωντανά πλάσματα πεινάνε
Τα ζωντανά πλάσματα γελάνε
Τα ζωντανά πλάσματα κλαίνε
Τα ζωντανά πλάσματα… πεθαίνουν…
Πόσο υποκριτικό φαίνεται το επιχείρημα :
« Νοιάζεστε για τα ζώα και υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε!»
Αλήθεια πόσο νοιάζεται αυτός που επικρίνει τη στάση των ανθρώπων που αγαπάνε και τα ζώα;
Μάρκο, κάτι πρέπει να γίνει φέτος το χειμώνα…
Γεράκος είσαι δε θα αντέξεις!
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
