“Τώρα που ανοίγουν τα σχολεία – Ο δρόμος της χελώνας” / γράφει η Γλυκερία Γκρέκου
Αρκετά χρόνια πριν, σε σχολείο ειδικής αγωγής, έρχεται μαθητής, ο Χρηστάκος, αλβανικής καταγωγής, από τη μητέρα του, τουλάχιστον. Το λέω αυτό, γιατί ήταν παιδί χωρίς επίθετο πατέρα.
Λεπτός, ήσυχος, με κάτι μαύρα, σαν ελιές, ματάκια, δεν μιλούσε καθόλου.
« Ντρέπεται, στο σπίτι μιλάει», είπε η μάνα του, «Να τον προσέχεις, παθαίνει κρίσεις, άλλο δεν έχω»
Τα υπόλοιπα πέντε παιδιά μου, οι συμμαθητές του, τον αγκάλιασαν, έτσι όπως μόνο εκείνα ξέρουν να αγκαλιάζουν: αδέξια, φοβισμένα, περίεργα, αλλά πάντα με χαρά που η τάξη τους μεγαλώνει.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες άλλες , θυμάμαι πως έψαχνα να βρω τρόπο και δρόμο να επικοινωνήσω μαζί του, να ακούσω τη φωνή του.
Έτσι θεώρησα πως ένας δρόμος επικοινωνίας, ήταν κάποιες κάρτες με εικόνες αντικειμένων και ζώων.
Τις έδειχνα, τις ονομάτιζα, τις κοιτούσε, αλλά το στόμα κλειστό.
Ώσπου, σε μια κάρτα όπου εικονιζόταν μια χελώνα, τον ακούω να προφέρει με χαρά: «Μπρεσκ!», δείχνοντας με το χεράκι του τη χελώνα.
Είχε χτυπήσει φλέβα δική μου. Διότι, στη βλάχικη, μητρική μου γλώσσα, τη χελώνα την προφέρουμε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο: «Μπροσκ!»
Από εκείνη τη μέρα, άνοιξε μια τρυφερή δίοδος επικοινωνίας.
Το πρωί τον καλημέριζα με τη λέξη: «Μπρεσκ!», εκείνος άρχισε να χαμογελάει, μετά να γελάει μαζί μου, που κάθε τρεις και λίγο, έκανα επίδειξη της γλωσσικής μου επάρκειας, στα αλβανικά.
Το είπε και στη μάνα του. Μια μέρα μου είπε η ίδια πως της ανέφερε ότι η δασκάλα του, είναι από την Αλβανία! Ύστερα έκανα προσπάθειες μήπως και μάθω άλλες λέξεις. Μάταια! Καμία δεν θυμάμαι. Σε αντίθεση με τον Χρηστάκο, που όλο και άνοιγε δρόμους επικοινωνίας με καινούργιες λέξεις. Αργά και σταθερά.
