Βέροια

Πέτρος Τσαπαρόπουλος: “Μαζί για Δικαιοσύνη Παντού. Με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για Καλύτερες Μέρες!”

Ο Πέτρος Τσαπαρόπουλος, γνωστός καρδιολόγος της Βέροιας και πρόσωπο με πολιτική πορεία και δράση, κατεβαίνει στον εκλογικό στίβο της Ημαθίας με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, διεκδικώντας την ψήφο των πολιτών.

Μιλά στη Φαρέτρα για την αφετηρία αυτής της πορείας, για όσα τον προσανατόλισαν από τα παιδικά του κιόλας χρόνια να αναζητήσει  κοινωνική δικαιοσύνη, για την ένταξή του στους δρόμους της Αριστεράς και την τελική του επιλογή  στη συστράτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Συνδικαλιστικοί αγώνες, Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και  άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος στην υπηρεσία του ανθρώπου, είναι οι σταθμοί της διαδρομής του, που καταθέτει στη σημερινή συνέντευξη, μαζί με τους προβληματισμούς του πάνω στο πολιτικό σκηνικό της σημερινής Ελλάδας με τα πολλά και άλυτα προβλήματα. Καταθέτει τις προθέσεις του κόμματός του για καλύτερες μέρες, μαζί με τις δικές του.

……………………….

Πρόσκληση σε ομιλία του Πέτρου Τσαπαρόπουλου / Βέροια, 17 Μαΐου

……………………….

Ποια ήταν η αφετηρία σας, για να φτάσετε μέχρι εδώ και να διεκδικείτε την ψήφο των ανθρώπων του τόπου σας; Πώς ήταν η γειτονιά που μεγαλώσατε, ποια η ατμόσφαιρα και η ταυτότητά της;

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά προσφυγική της Βέροιας, στο Γιολάγκελντι. Αυτό μου πρόσφερε, σε κείνα τα παιδικά μου χρόνια, χωρίς να το καταλαβαίνω, μια πολυχρωμία σε συμπεριφορές, σε συναισθήματα, σε καθημερινές εκδηλώσεις. Αυτό ήταν το πρώτο στοιχείο που υποσυνείδητα δούλευε μέσα μου.

Η γειτονιά, λοιπόν, ήταν προσφυγική και κατά κύριο λόγο κατοικούνταν από Πόντιους πρόσφυγες. Υπήρχαν πολλοί Μικρασιάτες, που θυμάμαι ακόμα την ιδιάζουσα προφορά τους και Θρακιώτες. Ήτανε γειτονιά ανθρώπων του μόχθου και της καθημερινότητας.

Θυμάμαι τα άλογα, τα κάρα, ακόμη και τα γαϊδουράκια, που έβλεπα στους δρόμους της γειτονιάς, Αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούσαν πολλά. Αυτές ήταν οι πρώτες μου εικόνες που έγιναν και τα πρώτα ερεθίσματα, για να δημιουργηθεί κάτι υποσυνείδητα μέσα μου γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που μου ήταν τόσο οικείοι. Άλλωστε, ένας απ’ αυτούς ήταν και ο πατέρας μου.

Αν λέμε πως η οικογένεια και το σχολείο διαμορφώνουν την προσωπικότητα των μικρών παιδιών –και έτσι είναι κατά κύριο λόγο – πώς διαμόρφωσε η δική σας οικογένειά την προσωπικότητά σας;

Η οικογένειά μου είναι δύο διαφορετικά… κεφάλαια. Οι γονείς και οι παππούδες! Η μητέρα –διακριτοί οι ρόλοι την εποχή εκείνη – ήταν η αρχόντισσα του σπιτιού, του νοικοκυριού και του χτισίματος των χαρακτήρων των παιδιών. Συνειδητή ήταν η επιλογή του πατέρα να μη βγει η μητέρα στη δουλειά.

Ο πατέρα ήταν αγρότης από φτωχή οικογένεια της Καστοριάς, που ο έρωτας για τη μητέρα μου τον έκανε να ριζώσει στη Βέροια. Ένας κλήρος που του δόθηκε τον φέρνει να δουλεύει στον κάμπο της Βέροιας επί 40 χρόνια. Είναι ο οικονομικός πυλώνας του σπιτιού. Όχι απλά δουλευταράς, ήταν και εξαιρετικός οικονομικός διαχειριστής. Αυτό είναι το κομμάτι των γονιών.

Το κομμάτι των παππούδων είναι μια άλλη ιστορία, η οποία όμως με επηρεάζει άμεσα, αν και πάλι υποσυνείδητα. Και οι δυο άνθρωποι της προσφοράς! Συμμετείχαν στην Αντίσταση, στον Εμφύλιο, Πόντιοι από το Καρς, άνθρωποι πολιτικοποιημένοι, αν και ήταν του Δημοτικού.

Η γιαγιά Μαρία ήταν η αιχμή του δόρατος, όχι ο παππούς ο Πέτρος. Ήταν η γυναίκα που όλη αυτήν τη συμμετοχή της στον Αγώνα την πλήρωσε. Από το ’48 και μετά εξορίζεται για τρία τέσσερα χρόνια σ’ όλα τα νησιά. Μετά την επιστροφή της συνεχίζει τον αγώνα και το 1964 γίνεται η πρώτη γυναίκα αντιδήμαρχος στη Βέροια επί  δημαρχίας Τσελέπογλου. Φαίνεται, όμως, πως… χρωστούσε στο Κράτος ακόμα και το 1967 εξορίζεται για άλλα τρία χρόνια μέχρι το ’70!

Είμαι στην προεφηβεία και ακόμα διαμορφώνομαι. Όταν, όμως,  άρχισα να βάζω ερωτήματα  στον εαυτό μου, όπως αυτά, γιατί έναν άνθρωπο, που πρόσφερε τόσα στην πατρίδα, το Κράτος τον ανταμείβει με εξορίες, ή πώς είναι δυνατόν ένας γλυκύτατος συναισθηματικός άνθρωπος, που έγραφε ποιήματα να είναι στη φυλακή, αφήνοντας μόνη τη μητέρα μου να μεγαλώνει με τη θεία μου και άρχισαν σιγά-σιγά να απαντιούνται, (πάντα σε συναισθηματικό επίπεδο), κατάλαβα. Και κατάλαβα πολύ καλύτερα αργότερα, διαβάζοντας την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Οι παππούδες ήταν εκείνοι που διαμόρφωσαν την πολιτική μου οπτική, τη στάση ζωής, την ιδεολογία μου. Με βοήθησαν να διαχωρίσω τις έννοιες του καλού και του κακού.

Θέλω, όμως, εδώ να δηλώσω κατηγορηματικά ότι ούτε οι παππούδες, ούτε οι γονείς μου με επηρέασαν με κατηχητικό τρόπο. Μέσα από τα γεγονότα και τις συζητήσεις βγήκαν τα συμπεράσματα.

Περνάτε την εφηβεία σας μέσα στη Χούντα και μετά φεύγετε για σπουδές στην Ιταλία. Ποια ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής και πώς επιδρά πάνω σας; Ποια συνθήματα της εποχής σάς γοητεύουν;

Το 1967 με βρίσκει ακόμα στο Δημοτικό και το’68 μπαίνω στο εξατάξιο Γυμνάσιο. Ουσιαστικά, λοιπόν, ζω και μεγαλώνω μέσα  στην ατμόσφαιρα της Χούντας. Ζω μια εφηβεία που δεν αναπτύσσεται φυσιολογικά. Απαγορεύονται οι κοινωνικές εκδηλώσεις, απαγορεύεται να πας σ’ έναν κινηματογράφο… Όλη η εφηβεία μου είναι ένα «απαγορεύεται»!

Η περίοδος της Ιταλίας έρχεται μετά το ’74. Η προνοητικότητα του πατέρα μου και το γεγονός πως ήδη ο αδελφός μου σπούδαζε σε Πολυτεχνείο της Ιταλίας με οδήγησαν εκεί. Ο πατέρας μου ήθελε τα παιδιά του να σπουδάσουν, να φύγουν μακριά από τη γη, όπως έλεγε. Έτσι, χωρίς να το ξέρω, ετοίμαζε τα χαρτιά μου για έξω, σε περίπτωση αποτυχίας μου στις εξετάσεις, για να μη χάσω καμία χρονιά.

Στις εξετάσεις, πράγματι δεν πέτυχα το επιθυμητό αποτέλεσμα και φεύγω στην Ιταλία, στο Πανεπιστήμιο της Πίζας. Εκεί ο δρόμος ήταν έτοιμος, τον είχε ανοίξει ο αδελφός μου.

Με επηρεάζουν δυο πράγματα. Πρώτον η διαφορετική κοινωνία που αντίκρισα, μετά από τον εγκλεισμό στα χρόνια της Χούντας. Μεγάλος θαυμασμός! Αλλά και φόβος ταυτόχρονα.

Το δεύτερο ήταν το θαύμα που συντελούνταν εκείνα τα χρόνια εκεί. Ο Μπερλιγκουέρ και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας είχε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά της Ευρώπης. Με ένα 33% είχε φτάσει κοντά στη διακυβέρνηση της χώρας, παίρνοντας πολλούς δήμους

Εκεί πολιτικοποιούμαι μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους, που έκαναν μέχρι τότε και αγώνες κατά της Χούντας στην Ελλάδα και υποδέχονταν και τους νέους φοιτητές.

Βρέθηκα ξαφνικά από το σκοτάδι στο φως! Έβλεπα να κατεβαίνουν τοπικές σημαιούλες στις γέφυρες και να ανεβαίνουν κόκκινες σημαίες! Ένας άλλος κόσμος, εκθαμβωτικός! Η περίοδος εκείνη σφραγίζει τις γενικότερες μετέπειτα επιλογές μου.

Επιστρέφετε μετά από ένα χρόνο στην Ελλάδα, – ενώ έχετε ήδη αριστεύσει στο πρώτο έτος της Ιατρικής στην Ιταλία – και φοιτάτε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Περίοδος αγώνων για όλη την Ελλάδα και για τα πανεπιστήμια. Πώς ενεργοποιείστε; Ποια κοσμοθεωρία γεννιέται μέσα σας και πώς την υπηρετείτε;

Μετά τον πρώτο χρόνο, στον οποίο πέρασα όλα τα μαθήματα με μέσο όρο άριστα 10, μετά από πολύ  σκληρή δουλειά και στη γλώσσα και στο αντικείμενό της μελέτης μου – έφτανα τις 10 με 12 ώρες διάβασμα καθημερινά – έρχομαι στην Ελλάδα με μεταγραφή, σ’ ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον.

1975! Η Ελλάδα είναι διαφορετική! Πάλλεται αγωνιστικά! Κυριαρχεί ο αριστερός λόγος παντού και φυσικά στα πανεπιστήμια. Ιδρύεται η Πανσπουδαστική και κυριαρχεί ο θεσμός των φοιτητικών συλλόγων. Εντάσσομαι στην Πανσπουδαστική κι αυτό είναι το πρώτο πέρασμά μου στην πολιτική ζωή.

Είναι μια εποχή που επιτέλους αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας! Δημιουργούνται οι πρώτες μεγάλες φοιτητικές παρατάξεις, τα κόμματα επανέρχονται! Εγώ στη Δικτατορία δεν είχα ζήσει κόμματα, δεν υπήρχαν. Βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου την εμφάνιση αστικών και αριστερών κομμάτων, την νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος… Βλέπω δηλαδή ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της Δημοκρατίας, τον πολυκομματισμό. Γύρω στο ‘78 εντάσσομαι στην Κομμουνιστική Νεολαία και αργότερα στο ΚΚΕ.

Πάντα το λέω πως η ένταξη αυτή ήταν η αρχή, το διαβατήριο μιας μεγάλης πορείας με έντονη πολιτική δραστηριότητα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πάντα λέω ότι οι αριστερές οργανώσεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ ήταν ένα μεγάλο σχολειό.

Μας έμαθαν καταρχάς την αξία του αγώνα, την αξία της αλληλεγγύης, την αξία του διαβάσματος. Παρεξηγημένο το σύνθημα «Πρώτοι στον αγώνα και πρώτοι στα μαθήματα». Κάποιοι το χλεύασαν, αλλά το νόημά του ήταν ουσιαστικό! Μπήκα σε μια διαδικασία, για την οποία ήμουν έτοιμος από πολύ καιρό, μπήκα στην πορεία της συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες, στην ανάγκη να παλεύω για ένα καλύτερο αύριο.

Ζωή στο στρατό μετά την αποφοίτηση. Οι πολιτικές σας πεποιθήσεις εκείνη την εποχή διαμορφώνουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά απέναντί σας ή όχι;

Στρατός. Φυσικά και δεν με έκαναν αξιωματικό. Αναμενόμενο. Είμαι ήδη παντρεμένος και με ένα παιδί. Παρουσιάζομαι τον Ιούλιο του ‘81 και μετά την Κόρινθο με στέλνουν στον Έβρο.

Για καλή μου τύχη αναγνωρίζεται η ειδικότητά μου του γιατρού κι αυτό είναι σημαντικό. Όμως η ιδιότητα του νέου πατέρα δεν δικαιολογούσε τον Έβρο, όπου έμεινα πάνω από ένα χρόνο.

Είμαι στο τάγμα, σαφώς σε μια θέση προβεβλημένη ως γιατρός και εκεί συναντώ φίλους από το Πανεπιστήμιο! Είμαι, λοιπόν, σε Τάγμα Ανεπιθυμήτων, όπως αποδείχτηκε. Και φυσικά στον Έβρο έκανε τη θητεία του νωρίτερα και ο μεγαλύτερος αδελφός μου. Άρα, οι πεποιθήσεις διαμόρφωναν εκείνη την εποχή απέναντί μας μια άλλη συμπεριφορά.

Επιστρέφετε στη Βέροια, ως γιατρός πια, με ειδικότητα στην καρδιολογία, διατηρώντας καρδιοδιαγνωστικό κέντρο στην πόλη και υπηρετείτε στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΙΚΑ Βέροιας) για 24 χρόνια. Γιατί επιλέξατε αυτήν την ειδικότητα; Πώς διαγράφεται η επιστημονική σας πορεία; Πόσο σας γοητεύει το αντικείμενο και πώς χτίζονται οι σχέσεις με τους ασθενείς σας;

Δεν μπορώ να πω ότι είχα από την αρχή στοχεύσει στην καρδιολογία. Μπορώ να πω, όμως, με σιγουριά ότι η Ιατρική μ’ ενδιέφερε ως επαφή με τον κόσμο, με τους ανθρώπους, με τους ασθενείς. Είχα αποκλείσει τις εργαστηριακές ειδικότητες, που είναι σπουδαίες, αλλά δε φέρνουν τον γιατρό και τον ασθενή κοντά. Άρα, οι παθολογικές ειδικότητες με ενδιέφεραν, γιατί θα μου έδιναν τη δυνατότητα να έχω την επαφή που ήθελα με τον κόσμο. Παθολόγος, λοιπόν, ή καρδιολόγος. Διάλεξα το δεύτερο.

Όλα αυτά τα χρόνια έχτισα τη σχέση με τους ασθενείς μου ενδιαφερόμενος συνολικά για την προσωπικότητά τους, τη συνολική τους οντότητα, που τα διάφορα προβλήματά της τους οδηγούσαν πιθανόν και στην ασθένεια. Τα περισσότερα προβλήματα υγείας προέρχονται από εσωτερικές συγκρούσεις. Φυσικά, αυτό, όπου και όσο ήταν δυνατόν να γίνει. Η παθολογική ειδικότητα σού δίνει την ευκαιρία να έρθεις σε επαφή με τον άνθρωπο.

Αυτό, λοιπόν, είναι το μήνυμα που στέλνω και στην  επόμενη γενιά γιατρών και στο γιο μου, πως η Ιατρική δεν είναι μόνο διάγνωση, δεν είναι μόνο επιστημοσύνη, είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις, το πώς προσεγγίζεις τον ασθενή. Η επαφή με τον ασθενή είναι το κορυφαίο «στοίχημα» για τον γιατρό.

Συνδικαλιστής στο χώρο σας, με αγώνες, εκπροσωπείτε τον κλάδο σας στην Πανελλήνια Ομοσπονδία και στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο. Συγκρίνοντας τις εποχές, εκείνην και τη σημερινή, τι παρατηρείτε ως προς τον συνδικαλισμό; Τι έχει αλλάξει;

Όταν ξεκίνησα και ενταχθήκαμε ως νέοι γιατροί στους ιατρικούς συλλόγους, ήταν μια εποχή που χτιζόταν το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Θυμάμαι τους αγώνες μας και τις τεράστιες συνεδριάσεις μας για το ΕΣΥ, που ήταν μια μεγάλη τομή. Περάσαμε από την εποχή, που για να βρει ο άνθρωπος την υγειά του πουλούσε το κτήμα του, στην παρέμβαση του Κράτους στην Υγεία. Ήταν η εποχή των αγώνων του ιατρικού κόσμου. Εγώ αγωνιζόμουν μέσα από την Πρωτοβάθμια, αλλά οι αγώνες είναι συνδεδεμένοι και με την Δευτεροβάθμια.

Οι αγώνες όμως σταδιακά ατόνησαν. Γιατί χάθηκε το όραμα. Οι σύλλογοι έγιναν περισσότερο διεκπεραιωτικοί. Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι στην πορεία έγιναν χώρος ανάδειξης προσώπων στην πολιτική σκηνή, έγιναν ένα εφαλτήριο προσωπικής ανάδειξης. Εγκαταλείπονται οι αγώνες για το Σύστημα Υγείας, που, ναι, μεν ξεκίνησε το ’83, αλλά ήθελε δουλειά, ενίσχυση. Και όταν το ανώτερο όργανο δεν αγωνίζεται και δεν διεκδικεί, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον γενικότερο εφησυχασμό του κλάδου. Επιπλέον αυτό είχε ως αποτέλεσμα την επικράτηση ιδιωτικών συμφερόντων που αντιμάχονταν το ΕΣΥ.

Παράλληλα με την επιστημονική σας καριέρα και τη συνδικαλιστική σας δράση δραστηριοποιείστε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου εκλέγεστε δύο φορές. Υπήρξατε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και αποκτήσατε μεγάλη εμπειρία πάνω στα αυτοδιοικητικά. Πιστεύετε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ή είναι πλήρως εξαρτημένη από τις εκάστοτε κυβερνήσεις;

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο, και σε πολιτικό και σε προσωπικό επίπεδο. Στο Δημοτικό Συμβούλιο ήταν μια προσωπική μου επιλογή να ενταχθώ στα ψηφοδέλτια της κ. Ουσουλτζόγλου και στη συνέχεια στου κ. Βοργιαζίδη. Μου έδωσε η συμμετοχή μου στην Αυτοδιοίκηση τη δυνατότητα γνωριμίας και συνεργασίας με πολλούς ανθρώπους Επιπλέον, υπήρχε από τη μεριά μου η πρόθεση να βρεθούν οι προοδευτικές δυνάμεις μαζί.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι θεσμός με μεγάλη σημασία. Για να μπορέσει, βέβαια, να παίξει το ρόλο της πρέπει να αυτονομηθεί από το Κέντρο.

Αν δούμε ποια είναι η λογική της Ευρώπης στο θέμα των Περιφερειών -γιατί από τις περιφέρειες κατεβαίνουμε στους Νομούς- ένα πρώτο βήμα έχει γίνει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στην Ελλάδα. Δηλαδή υπάρχει μεγάλη οικονομική ανεξαρτησία των Περιφερειών. Το πώς θα γίνει η διαχείριση είναι το θέμα.

Επομένως, μπορεί να λειτουργήσει η ΤΟΑ αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι στις Περιφέρειες και στους Δήμους, που να σκέφτονται μ’ έναν τρόπο ωφέλιμο για τους πολίτες και μια Κεντρική Κυβέρνηση, που να ελέγχει τον τρόπο με τον οποίο διατίθενται τα κονδύλια. Είναι, λοιπόν, θέμα ανθρώπων και θέμα της λογικής των κομμάτων που εκφράζουν τα πρόσωπα.

Και φτάνουμε στον καθαρά πολιτικό στίβο, αν και όλα στη ζωή είναι πολιτική. Είστε  από το 1991 ιδρυτικό μέλος του Συνασπισμού, από τον οποίο θα προέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι το διαφορετικό σάς τραβάει στη συγκεκριμένη επιλογή; Τι βλέπετε να γεννιέται στον πολιτικό ορίζοντα με την ύπαρξη του συγκεκριμένου κόμματος;

Προηγείται μια πολύ σημαντική ημερομηνία, το 1990,  με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Το γεγονός είναι τόσο καθοριστικό για μένα, που, καθώς υπήρχε μέσα μου και η άλλη προσέγγιση  της Αριστεράς από το κομμουνιστικό κόμμα του Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία, της ευρωπαϊκής προσέγγισης δηλαδή, του ευρωκομμουνισμού, με επηρέασε προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ο Συνασπισμός, λοιπόν, προέρχεται για μένα από την ανάγκη των καιρών, μετά την πτώση. Εντωμεταξύ το ΚΚΕ φοβάται να προχωρήσει παραπέρα και περιχαρακώνεται. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε τότε στο συνέδριο της διάσπασης η επιλογή του Γραμματέα. Το ξαναλέω, για μένα ο Συνασπισμός ήταν αποτέλεσμα της ανάγκης των καιρών, έφερνε κάτι καινούριο στα πολιτικά πράγματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που προήλθε από τον Συνασπισμό, διεκδικεί και καταλαμβάνει την εξουσία. Ο κόσμος που έζησε την κρίση του 2010, στηρίζει επάνω του τις ελπίδες του για δικαίωση. Πώς είδατε εκείνη την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το 2010 περνάω στη ΔΗΜΑΡ. Γιατί; Παρακολουθώ την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ με τις πολλές συνιστώσες, που με προβληματίζουν. Πολλές απ’ αυτές ήταν απέναντι στις θέσεις μας στην Ευρώπη. Με προσέλκυαν πολύ περισσότερο οι ευρωπαϊκές απόψεις της ΔΗΜΑΡ. Έτσι κατέβηκα υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ και, ενώ ήρθα πρώτος σε ψήφους, δεν εκλέχτηκα, λόγω του εκλογικού νόμου.

Στη συνέχεια παρακολουθώ τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και βλέπω ως απόλυτα φυσιολογική τη θέση του ότι, ναι, αποδεχόμαστε τις ευθύνες και το πρόγραμμα που έχουμε να υλοποιήσουμε, αλλά πρέπει να κρατήσουμε όσο μπορούμε την κοινωνία όρθια. Ήταν μια στάση που υιοθέτησε μετά τις δεύτερες εκλογές, μπαίνοντας στη λογική του συμβιβασμού. Εφόσον ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια και μας έχει δανείσει – ανεξάρτητα από τους όρους του δανεισμού –  δεν μπορούμε να μην ακολουθήσουμε τους κανόνες.

Εκείνο, λοιπόν, που κρατώ, είναι ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει την κοινωνία όρθια. Πολλοί σύντροφοι του Κόμματος απογοητεύτηκαν. Εγώ όχι. Από τη στιγμή που χρεοκοπήσαμε έπρεπε να απευθυνθούμε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Ο συμβιβασμός ήταν θέμα ανάγκης.

Τώρα κατεβαίνετε στην εκλογική μάχη στρατευμένος στο ψηφοδέλτιό του. Τι φέρνει το κόμμα στη συγκεκριμένη στιγμή; Τι απαιτεί ο λαός; Το κεντρικό του σύνθημα “Δικαιοσύνη παντού” καλύπτει αυτές τις λαϊκές απαιτήσεις;  Τι εννοεί το κόμμα με το «παντού»;

«Δικαιοσύνη παντού» σημαίνει δικαιοσύνη στην Εργασία, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, στο Κοινωνικό Κράτος γενικότερα, σε κάθε έκφανση της Κοινωνίας.

Όταν λέμε στην Εργασία, σημαίνει ότι πρέπει να ανατραπούν όλοι ο νόμοι που έχουν σχέση με τις εργασιακές ανάγκες των πολιτών.

Υγεία, πρέπει να ενισχυθεί το ΕΣΥ, αποκατάσταση μισθών, δικαιωμάτων, πρόσληψη ανθρώπων.

Παιδεία, τα ίδια πράγματα πρέπει να επιδιώξουμε κι εδώ και άμεσα.

Πρέπει σ’ όλους τους τομείς να επικρατήσει δικαιοσύνη, γιατί το είδαμε πως δεν επικρατεί στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια. Αυτή η κατάφωρη αδικία, που γονατίζει τους πολλούς σε βάρος των λίγων, πρέπει να ανατραπεί.

Ακρίβεια! Τι σημαίνει εδώ ο όρος δικαιοσύνη; Σημαίνει πως πρέπει να χτυπηθεί με κάθε τρόπο και όχι με γελοία ημίμετρα, που παρουσιάζονται σήμερα ως λύσεις.

Ξέροντας από μέσα και καλά ως γιατρός τα προβλήματα στην Υγεία, που αναδείχτηκαν ανάγλυφα και στην περίοδο της Πανδημίας, πιστεύετε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να βάλει φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις και να προσφέρει επιτέλους ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας για τους πολλούς και αδύναμους; Είναι εφικτό;

Θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε. Κι αυτό επειδή, όσο προχωρούν τα πράγματα προς τις ιδιωτικοποιήσεις, τόσο πιο δύσκολο θα είναι. Δημιουργούνται δεσμεύσεις, μπαίνουν υπογραφές, σχηματίζεται μια κατάσταση που είναι δύσκολο να ανατραπεί. Ίσα που προλαβαίνουμε.

Γι’ αυτό, όσο παραμένει αυτή η κυβέρνηση, τόσο τα πράγματα παγιώνονται. Όσο κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, και παρόλο που ήμασταν στην Επιτροπεία, το έργο του στο ΕΣΥ ήταν από τα πιο σημαντικά, γιατί πήρε ένα σύστημα που κατέρρεε το ’13-’14,( η κατάρρευση είχε αρχίσει από το ’10), και το ανάταξε ως ένα βαθμό. Η Πανδημία που ήρθε ανέδειξε τα προβλήματα του ΕΣΥ αλλά και την αναγκαιότητά του. Η στροφή που πρέπει να γίνει είναι όχι μόνο στα νοσοκομεία αλλά και στην Πρωτοβάθμια. Άμεση ανάγκη και προτεραιότητα.

Η Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, αντιλαμβάνεται τελείως διαφορετικά αυτό το σημαντικό στοιχείο του Κοινωνικού Κράτους, που είναι η Υγεία. Στόχος της είναι η ιδιωτικοποίηση. Πολλές υπηρεσίες περνάνε στα χέρια των ιδιωτών κι αυτό είναι εμφανές στα τελευταία νομοσχέδια, καθώς χτυπάει τον πυρήνα του δημόσιου χαρακτήρα. Μπαίνουν αμερικάνικα funds της Υγείας και υποβαθμίζεται ραγδαία το Δημόσιο Σύστημα. Όσο αυτό προχωράει, δυσκολεύει η επόμενη μέρα. Πρέπει να προλάβουμε!  

Πιστεύετε στο ρόλο της Πολιτικής και το έχετε αποδείξει. Οι νέοι όμως σήμερα εκφράζουν την άρνησή τους απέναντί της με πολλούς τρόπους και με κορυφαίο τρόπο την αποχή. Τι πιστεύετε πως συνέβη και τι μπορεί να γίνει, για να ανατραπεί αυτή η στάση ζωής;

Η νέα γενιά δεν είναι απολίτικη γενιά, απλά είναι κουρασμένη από τα κόμματα. Έχει καινούριες μορφές έκφρασης, αγωνίες και οράματα και κάθε φορά έχει κοινωνική ενσυναίσθηση. Τελευταίο παράδειγμα το Δυστύχημα των Τεμπών. Γέμισαν με φιάλες αίμα τα νοσοκομεία! Προσφορά των νέων! Αυτό δεν είναι μόνο στάση ζωής, είναι πολιτική στάση ζωής! Άλλο παράδειγμα, κινητοποιήθηκαν χιλιάδες σε συναυλία που έγινε για την ιδιωτικοποίηση του νερού! Δεν είναι, λοιπόν, αδιάφοροι. Πρέπει να βρεις τρόπο να τους μιλήσεις στη γλώσσα τους.

Τι θέλουν οι νέοι; Αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει τα κόμματα. Καταρχάς δεν τους ελκύει ο τρόπος συμπεριφοράς των κομμάτων. Αν ξεκινήσουμε όμως από το ότι ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει πρέπει να κάνει και συμβιβασμούς, αυτό δεν ταιριάζει με τα οράματα και την ανατρεπτική διάθεση της νεολαίας. Η νεολαία θέλει ριζοσπαστισμό.

Πιστεύω, όσο περνούν τα χρόνια, πως πρέπει να προσθέσουμε στο Κοινωνικό Κράτος και ριζοσπαστικά στοιχεία. Αν σε ένα κόμμα που κυβερνά δεν δουν αυτά τα ριζοσπαστικά στοιχεία, θα πουν τη γνωστή φράση «Όλοι το ίδιο είναι»! Μπορεί να είναι άδικο να τους βάζουν όλους στο ίδιο τσουβάλι, όμως, οι νέοι θέλουν να δουν από τη μεριά των κομμάτων τη διάθεση ανατροπής!

Και κάτι ακόμη. Και τα συνθήματα τα πολιτικά, τα «φορεμένα», δεν τους συγκινούν πια. Θέλουν κι αυτά να είναι διατυπωμένα στη δική τους γλώσσα.

 Αν πετύχετε να εκλεγείτε σ’ αυτήν τη δύσκολη εκλογική μάχη, ποιες θα είναι οι προτεραιότητές σας; Πώς θα δραστηριοποιηθείτε εσείς, ως άτομο;

Ξέρω πως πολλοί υποψήφιοι -και ειδικά αυτοί που εκπροσωπούν το πελατειακό κράτος-  υπόσχονται ή σωστότερα μπαίνουν στον πειρασμό να υποσχεθούν, γιατί έτσι είναι συνηθισμένοι πολλοί ψηφοφόροι να κάνουν, να ζητούν εκδουλεύσεις. Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα.

Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι μέλημά μου είναι πρώτα ν’ ακούσω. Ν’ ακούσω όλες τις ομάδες, τους φορείς, και να δηλώσω πως το γραφείο μου είναι ανοιχτό για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν συλλογικά οι πολίτες, να ανταποκριθώ άμεσα στις ανάγκες τους.

Κι ας ξαναγυρίσουμε στον άνθρωπο Πέτρο Τσαπαρόπουλο. Είδαμε το ξεκίνημά σας και την πορεία σας. Σ’ αυτήν την ώριμη φάση της ζωής σας ποια είναι τα γεγονότα-σταθμοί;

Το να έχεις αποκτήσει εξαιρετικά παιδιά το θεωρώ μεγάλη τύχη. Η συμπλήρωση αυτής της ψυχικής ευφορίας και με τη γέννηση των εγγονών μου την κάνει ακόμη μεγαλύτερη.

Επειδή, όμως, στη ζωή όλα δεν είναι θετικά, ο θάνατος του μεγαλύτερου αδελφού μου, που τόσο ήμασταν δεμένοι από μικρά παιδιά, και τόσο μου στάθηκε, ήταν ένα πλήγμα που δεν μπορώ ακόμα να ξεπεράσω. Το ότι η οικογένειά του στην Ιταλία είναι τόσο δεμένη με τη δική μου, με αποτέλεσμα τη συνεχή επικοινωνία μας, είναι για μένα μεγάλη παρηγοριά.

Μεγάλη, όμως, τύχη μου θεωρώ και την παρουσία, ειδικά σ’ αυτήν την ώριμη φάση της ζωής μου, της γυναίκας μου, της Έφης. Δεν είναι εύκολο πράγμα να βρεις έναν πραγματικό συνοδοιπόρο, συνοδοιπόρο στα δύσκολα και μάλιστα σε εποχές, όπως η σημερινή. Η Έφη, με την έντονη προσωπικότητά της, είναι δίπλα μου και με στηρίζει πάντα, ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον τελευταίο αγώνα.

Και κλείνοντας, τι θα είχατε να πείτε στους ψηφοφόρους σας; Ποια είναι η δική σας φράση “κλειδί”;

Επειδή για μένα το πρώτο μέλημα αυτήν τη στιγμή είναι να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά, το κλειδί είναι η συμμετοχή. Και ιδιαίτερα η συμμετοχή της νέας γενιάς. Δεν το τοποθετώ προσωπικά.

Το σύνθημα για μένα είναι ΜΑΖΙ για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΑΝΤΟΥ. Με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ!

https://tsaparopoulos.gr/

…………………

far

Φωτογραφίες: Αρχείο Πέτρου Τσαπαρόπουλου

banner-article

Δημοφιλή άρθρα

  • Εβδομάδας