Έφυγε από τη ζωή η Ζαΐρα. Η φιλόλογος, η συνάδελφός μας στο 1ο Γυμνάσιο της Βέροιας. Η Ζαΐρα Κίκερη Γεωργοπούλου για το ληξιαρχείο. Για μας, η δική μας Ζαΐρα.
Η μνήμη κρατάει πάντα εκείνα που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο. Είναι ο νόμος της μνήμης, ιδιαίτερα για κείνους που φεύγουν.
Καθόταν πάντα στο γραφείο της, στην αίθουσα των καθηγητών, λιγόλογη με μια πραότητα και γλυκύτητα που την μετέφερε και στην τάξη. Μακριά από τη φθοροποιό καθημερινότητα με τις μικροπροστριβές ή τις άγονες αντιπαραθέσεις, ανοιχτή σε όλους, με το χαμόγελο και την καλή της διάθεση μοιρασμένη ισότιμα, αποτελεί μια εικόνα ειρήνης στη μνήμη μας.
Η Ζαΐρα άφησε τον τόπο της, την Πρέβεζα, και ακολούθησε εδώ, στη Βέροια, τον φοιτητικό της έρωτα στα Γιάνννενα, τον Θανάση Γεωργόπουλο, τον ιδιαίτερο φιλόλογο του Σχολείου μας, τον δυναμικό, με το δικό του εκτόπισμα. Ήταν τα δύο αντίθετα άκρα. Εκείνη ήταν η ήρεμη δύναμη, εκείνος η έκρηξη της δύναμης.
Μαζί πορεύτηκαν στη ζωή και τη δουλειά μ’ ένα παιδί να τους δένει άρρηκτα, την Ολυμπία, φιλόλογο και με σπουδές στη δημοσιογραφία, παιδί που πέρασε από τα δικά μου μαθητικά θρανία, ταυτισμένο μ’ αυτό που λέγεται σεμνότητα, μέτρο, γλυκύτητα. Θεωρώ πως έμοιαζε περισσότερο στη μητέρα της.
Τώρα ο Θανάσης και η Ολυμπία ζούνε το πένθος της απώλειας. Δεν είναι εύκολο. Όλοι το ξέρουμε.
Από καιρό η μάνα και η αγαπημένη σύντροφος των φοιτητικών χρόνων ήταν τυλιγμένη στο σύννεφο της δικής της μοναξιάς . Προετοιμαζόταν για το αναπότρεπτο.
Δεν ξέρουμε αν τα λίγα αυτά λόγια, που εκφράζουν τα δικά μου συναισθήματα, αλλά πιστεύω και τα συναισθήματα όλων των τότε συναδέλφων μου και των μαθητών της, αποτελούν παρηγοριά γι’ αυτούς. Το εύχομαι. Γιατί, όπως λέει κι ο ποιητής Θάνάσης Μαρκόπουλος:
“Μνήμα σαν τη μνήμη δεν υπάρχει άλλο”
Καλό ταξίδι Ζαΐρα
……………………..
Δήμητρα Σμυρνή
