Όταν δεις έργο του, δεν χρειάζεται να δεις την υπογραφή του. Φωνάζει από μακριά ότι πρόκειται για έναν Σπύρο Βασιλείου.
Η θεματογραφία, τα χρώματα, αλλά κυρίως η οπτική γωνία από την οποία πραγματεύεται το θέμα, που και άλλοι το προσεγγίζουν, είναι τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους.
Μακριά από το παραδοσιακό, αλλά και τόσο κοντά του, μακριά από το ευρωπαϊκό πνεύμα, αλλά τόσο γόνιμα επηρεασμένος απ’ αυτό, ο Βασιλείου, μαθητής του Λύτρα στη Σχολή Καλών Τεχνών και μάρτυρας μιας εποχής που η Αθήνα περνά από την παράδοση στην αστικοποίηση απότομα, (διατηρώντας, όμως, ακόμα στοιχεία από το παλιό της πρόσωπο), αποτυπώνει ακριβώς αυτήν τη μετάβαση, με τον δικό του πάντα τρόπο.
Και ο τρόπος είναι η ονειρική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία χτίζει την εικόνα του, μεταξύ ουρανού και γης.
Η γη είναι η Αθήνα του, είναι οι γειτονιές με τα σπίτια τους, πολλά νεοκλασικά, με χρώματα, όπου κυριαρχεί το πεθαμένο βυσινί ή η ώχρα, με κάποιες σιδεριές, που ξέμειναν από παλιά, απεικονίζοντας αρχαίους γρύπες. Κάτω στο δρόμο ο κόσμος να κυκλοφορεί, με την πόλη, όμως, να επιβάλλεται πάντα πάνω στον άνθρωπο.
Ο ουρανός του κρέμεται πάνω από την Αθήνα του όχι συμπληρωματικά, όπως συμβαίνει συνήθως με τα τοπία, αλλά πρωταγωνιστικά. Άλλοτε είναι μπλε, όχι το κλασικό γαλάζιο, ή κόκκινος, σκούρος κόκκινος. Και το σήμα κατατεθέν τους η παλιά λάμπα που κρέμεται απ’ αυτόν! Όχι από το ταβάνι κάποιου σπιτιού, αλλά από τον ουράνιο θόλο της Αθήνας.
Αυτό και μόνο δημιουργεί στον αποδέκτη της ζωγραφικής του ερωτήματα, που δεν είναι απαραίτητο να βρουν απαντήσεις, αφού η Τέχνη από τη φύση της στόχο της έχει τις συναισθηματικές και νοητικές διεργασίες, που συμπορεύονται σε αλληλεπίδραση.
Ο καθένας ανακαλύπτει στις κρεμαστές του πορσελάνινες λάμπες κι ένα δικό του συμβολισμό, μια δική του προσωπική θέαση του κόσμου του καλλιτέχνη.
Κι αυτή είναι η χαρά που δίνουν τα έργα του Σπύρου Βασιλείου, η χαρά της εισόδου σ’ έναν κόσμο φωτεινό και διαυγή, που ο καλλιτέχνης πλάθει τρυφερά με τα πινέλα του, επικοινωνώντας αυτός, ο πομπός, με τον καθένα δέκτη του ξεχωριστά.
…………………………
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές, σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρεν-θέσεις.
