Δύο χρόνια τώρα, το ΑΠΘ έχει αλλάξει τίτλο στην πράξη. Κυβέρνηση και πρυτανικές αρχές όχι μόνο δεν ντρέπονται, το αντίθετο, το θεωρούν πολύ, μα πολύ φυσιολογικό, οι ίδιοι και οι φοιτητές τους να διέρχονται τις πύλες του ιδρύματος υπό τα καυδιανά κλομπ των ΜΑΤ, ενώ αντιλαμβάνονται τη ρίψη βομβίδων κρότου-λάμψης σαν αναστάσιμα πυροτεχνήματα. Επιστράτευσαν για να δικαιολογήσουν αυτή την αφύσικη κατάσταση ακόμη και την αγάπη τους για τις βιβλιοθήκες, αγάπη η οποία είναι αδιάβροχη σε κάθε σκέψη αλλά όχι στις πρώτες σταγόνες βροχής που πλημμυρίζουν τη μόνη αληθινή βιβλιοθήκη που βρίσκεται εντός του campus.
Η αλήθεια της κατάστασης εντός της οποίας οι πρυτανικές αρχές θέλουν να ζουν αποκαλύφθηκε: α) από τις καταγγελίες των ίδιων των αστυνομικών που έδωσαν αριθμούς των εκατοντάδων συναδέλφων τους που μήνες τώρα ψάχνουν ίσκιο να ξαποστάσουν τριγύρω από τη Σχολή Θετικών Επιστημών, β) από την παγερή αδιαφορία όταν ο φοιτητής Γιάννης Ντουσάκης έφαγε τη βομβίδα στο πρόσωπο, και γ) από το υποκριτικό ενδιαφέρον για τον φοιτητή που έπεσε από τον τρίτο όροφο της Νομικής, αφού υποθέτουμε ότι με πολλή αγαλλίαση θα διάβασαν τα κυνικά σχόλια στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, που έκριναν πως «ας μην το κάνουμε και θέμα». Πράγματι, εξάλλου δεν έπεσε και ο γιος τους!
Δεν περιμένουμε τίποτα από την πρυτανική αρχή η οποία δεν νιώθει καν άσχημα να τυγχάνει 24ωρης αστυνομικής προστασίας από αναρίθμητους αστυνομικούς της ΟΠΚΕ (κι αυτό οι αστυνομικοί το κατήγγειλαν και το μάθαμε). Στους απαθείς διδάσκοντες μοναχά, αυτούς που κοιτάνε σιωπηλοί από τα παράθυρα το πνεύμα των καιρών προσπαθώντας να εννοήσουν, αφιερώνουμε τους στίχους του Θεσσαλονικιού ποιητή Σταύρου Ζαφειρίου:
«Και άλλη φορά, σε άλλο καιρό, πάνω στους τοίχους: -Φοβού τους θέλοντες να ζήσουν ήσυχα και ειρηνικά. / Είναι αδίσταχτοι».
