“Μακαρία η οδός…” Γαλήνιος είναι ο δρόμος που πορεύεσαι σήμερα…
Η Ελευθερία Δαμιανίδου, μητέρα της Μαργαρίτας και του Λεωνίδα, έφυγε χθες το απόγευμα και σήμερα ανηφορίζει για το χωριό της, τη μικρή Σάντα, για την τελευταία της κατοικία.
Γλυκιά ανάμεσα στα λουλούδια που τη στόλιζαν, ήρεμη όπως αυτοί που έχουν κάνει το καθήκον τους, έφυγε ανάμεσα σε παιδιά και εγγόνια, κι ένα μικρούλι δισέγγονο, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 92 της χρόνια.
Πλήρης ημερών θα έλεγε κανείς. Και πλήρης συναισθημάτων θα έλεγα εγώ…
Γιατί η κυρία Ελευθερία ήταν γεννημένη, για να προσφέρει. Κι όταν προσφέρεις, παίρνεις, ακόμη κι όταν δεν σου το αναγνωρίζουν, γιατί είσαι πλήρης απ’ αυτό που δίνεις.
Και σε κείνην το αναγνωρίζαμε όλοι. Όλοι ξέραμε τι μας έδινε.
Στα παιδιά της έδινε περισσότερα απ’ όσα το σώμα της άντεχε, στα εγγόνια το ίδιο. Ακούραστη… Και κείνο το γλυκό της χαμόγελο… Τα αστραφτερά της μάτια, που δεν έλεγε ο χρόνος να τα θαμπώσει…
Και σε μένα; Σε μένα ήταν για τέσσερα χρόνια μια δεύτερη μάνα και για τα δύο μικρότερα παιδιά μου, που τα φρόντιζε όσο έλειπα, γιαγιά. Ο γιος μου τη λάτρευε και τη φώναζε – άγνωστο πώς το Ελευθερία το έκανε μέσα στο μυαλό του Βετίτα – τη φώναζε έτσι, Βετίτα. Και έτσι τη φωνάζαμε κι εμείς πάντα, Βετίτα!
Ήταν εκείνη που με περίμενε να γυρίσω από τη δουλειά με γεμάτη την αγκαλιά της από αγάπη. Το σπίτι θαρρείς και είχε το δικό της άρωμα. Και στο δικό της σπίτι κρατούσε μια φωτογραφία του μικρού μου γιου και μέσα περασμένη μια μπούκλα από τα ξανθά του μαλλάκια. Όταν εκείνος παντρεύτηκε, την παρέδωσε τελετουργικά στη γυναίκα του. Ένιωσε πως σ’ εκείνην ανήκει…
Αν εγώ, μια ξένη, έχω αυτές τις εικόνες κι αυτά τα συναισθήματα για τη μητέρα σας, πόσο όμορφα πρέπει να αισθάνεστε σήμερα, Μαργαρίτα και Λεωνίδα, που την είχατε μάνα…
Καλό ταξίδι, αγαπημένη μας Βετίτα…
Δήμητρα Σμυρνή
