Το βλέμμα στα πορτρέτα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου
…………….
Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο. Οι εξαϋλωμένες μορφές του, που θαρρείς πως δεν πατάνε στη γη αλλά προσπαθούν να ανυψωθούν προς τον ουρανό, τα βαθιά του χρώματα, (το βυσσινί και το βασιλικό του μπλε), οι ουρανοί του ατμοσφαιρικοί, όπως εκείνος της καταιγίδας πάνω απ’ το Τολέδο…
Όμως εκείνο που είναι ίσως μοναδικό είναι το βλέμμα των πορτρέτων του.
Ο Πέτρος με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, η Μαγδαληνή με το θαμπό της μετάνοιας, ο καρδινάλιος που κοιτάζει διαπεραστικά χωρίς ίχνος συγχώρεσης εκείνους που τολμούν να αμαρτήσουν και τους καταδικάζει με το βλέμμα του στο “πυρ το έξώτερον”.
Ο καθένας καθρεφτίζει στο βλέμμα το χαρακτήρα του ή την ένταση της συγκεκριμένης στιγμής.
Τίποτα όμως δεν είναι στατικό. Όλα κινούνται. Μορφές και ψυχή. Κι αυτό είναι η σφραγίδα του μεγάλου ζωγράφου, πρώτα να είναι αναγνωρίσιμος κι ύστερα να μπορεί να κάνει το θεατή των έργων του να δει κάτω από την επιφάνεια, κάτω από τον καμβά και τα χρώματα, την ψυχή των προσώπων και των πραγμάτων.
Μεγάλος ο Ελ Γκρέκο και γι’ αυτό αθάνατος…
……………….
*Οι “Παρενθέσεις” είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρεν-θέσεις.
