Γλυκερία Γκρέκου “Το χρώμα της Πρωτομαγιάς”
Το χρώμα της Πρωτομαγιάς
Εν αρχή ην αθώο κόκκινο.
Της μικρής παπαρούνας που μαζεύαμε εκεί ψηλά.
Για τα λιτά στεφάνια, μιας και τα άνθη της άνοιξης ανοίγουν τα πέταλα ένα μήνα αργότερα.
Υψόμετρο γαρ.
Κατεβαίναμε από το βουνό. πάνω στα αγροτικά, για τα πράσινα χωράφια, χιλιόμετρα πιο κάτω.
Απλώναμε τα ριγωτά , πολύχρωμα υφαντά στο χορτάρι.
Να, παραδίπλα και οι μαργαρίτες.
Καρφώναμε μια στα μαλλιά. Με μια pocket μηχανή κρατούσαμε τη στιγμή για το μέλλον.
Την άλλη στο χέρι: ” Μ΄αγαπάει , δε μ΄αγαπάει; ”
Το κασετόφωνο έπαιζε : ” Το πουκάμισο το θαλασσί ” και ονειρευόμασταν έναν τέτοιο έρωτα: της ”μοιρασιάς” έρωτα.
Όνειρο η φύση σε ομορφιά και χάρη και χτυποκάρδι.
Ύστερα κατηφορίσαμε σε γκρίζες πολιτείες.
Χάθηκε το φυσικό κοκκινάδι του βουνού, από τα μάγουλά μας.
Στο μεταξύ ακούγαμε το ” Μέρα Μαγιού μου μίσεψες ” κι ένα διάφανο δάκρυ στεκόταν με δυσκολία στην άκρη του ματιού.
Μεγαλώναμε. Βλέπαμε, νιώθαμε τον πόνο.
Άρχισαν οι πρώτοι ” μισεμοί. “
Το κασετόφωνο έπαιζε: ” Στην Αθήνα, μες στο κέντρο, φύτρωσε καινούριο δέντρο”
και τότε κοκκίνιζαν τα μάγουλά μας, από μια έσωθεν φλόγα.
Και όλο πλήθαιναν οι ” μισεμοί.” Οι κάθε είδους.
Και η Πρωτομαγιά σκιάχτηκε και χλόμιασε λίγο.
Και το κόκκινο έχανε σε ένταση και αθωότητα.
Και ύστερα είδαμε μάνες σε απόγνωση, μάνες φίλων μας.
Νέους να εγκαταλείπουν τη χώρα,
να οι αιτήσεις για τη Γερμανία!
Και δεν ξέρουμε τι να τραγουδήσουμε τώρα.
Και όχι, δεν πιστεύουμε, πια, πως η εργατιά έχει περιθώρια να είναι περήφανη, σε αυτή την ατέλειωτη παράγκα.
Με λογαριασμούς για το τεχνητό φως, δυσθεώρητους. Με ένα μηνιάτικο τον ξοφλάς, κι άντε να ζήσεις…
Σήμερα, πρωτομαγιά του 2022, από τον καναπέ μας, παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση τον πόλεμο. Στις οθόνες, βλέπουμε τους πρόσφυγες και λέμε: «Ρε συ, κοίτα , αυτοί δεν μοιάζουν με θύματα πολέμου, κοίτα τα όμορφα πανωφόρια τους, τα κινητά τους, δεν είναι μπαρουτοχτυπημένοι!»
Και κάνουμε πως δεν βλέπουμε τους χαμένους της παρτίδας αυτού του παγκόσμιου παιχνιδιού. Με τους νεκρούς, ένθεν και ένθεν.
Και χάσαμε το κόκκινο χρώμα του Μαγιού.
Για να παρηγορηθούμε ακούμε το
” Τίποτα δεν πάει χαμένο ”
Μήπως και βρει το χρώμα που του ταιριάζει, του πέμπτου παιδιού, του επαναστάτη παιδιού, του Μάη της ελπίδας και του αγώνα για δίκαιη, ειρηνική ζωή.
Γλυκερία Γκρέκου
*Η φωτογραφία είναι της Πόπης Φιρτινίδου “Κέρκυρα – Φυλακισμένα λουλούδια”
