«Ααχ! Ρε Μιτσιουτάκ’, μι σιγκίντσις, καλιέ, πουλί!»
Μι σιγκίντσις πουλί
ρε Άρχουντα Μιτσιουτάκ’
μι τ’ σιγνόμι που μι ζίτσις
κουρόμιλου μ’ έφιβγι του δάκρ’…
Όχι, πραγματικά
τούτου θέλου να του ιπό
τ’ φουνί μ, πως να καταπνίξου
κο, μι φέρν’ ένα λιγμό.
Πιρίμινι να σφουγγιστό
σι γλιέπου, κι ανατριχιάζου
ίσι τόσου ιλικρινίς
κι του καπέλου μου, σι βγάζου.
Τι κι αν έκαμις 5 μέρις
για να στίλτς καναντέρ;
Τι κι αν κάικι όλ ι Έβια
του φετινό του καλουκέρ’;
Τι; Ιπιδί ουλιγόρσις
κι ίχις ιφισιχασμό
κι στου ιπιτιλίου σ’ ίλιγις
να βγάλνι όλι του σκασμό;
Τι κι αν ίταν ου σχιδιασμός
άστουχους κι λανθασμένους;
Ισί απού τ’ μπέσα σ’
καταλαχτάρσις ου καϊμένους.
Τι κι αν όλ’ ι Ιβρόπ’
σ’ έστιλι βουίθια.
Ισί στα διαγγέλματα
πουλούσες παραμίθια.
Όμους, σι καταλάβαμι
κε Μιτσιουτάρχα
κι μι τς ψέφτικις σιγνόμις
ααχ, μας έφτασις στα άκρα.
Τάχα γίριψις σιγνόμι
μέσα απού τιν TV
μα, ι σιγνόμ θέλ’ κι μπέσα
για να γέν’ αλιθινί.
Μι φένιτι δεν άκσα να παριτίτι
τ’ σχιδιασμού ου επικιφαλίς.
Μόν’ για τν Αθίνα νιάσκι!
Κι για … τν Έβια, αφανίς!
Πιρκαγιές παντού φουντόσανι
Θλιψ’, θρήνους κι ουργί
κι ι Κούλις ακόμα ψάχν’
ι ιφθνίν’ ν’ απουδουθί.
Καλιέ, επί 5 μέρις
ι φουτιά λισουμανούσι
μα του Μέγαρου Μαξίμου
γι τ’ αφτό αδιαφουρούσι!
Σα μέντς λιγάκ’ απόμακρα
κι κάτικους ίσι τς ιπαρχίας
σι φέρνουντι σα πουλίτ’
τς β’ κατηγουρίας.
Οι Ρουμάνοι απουρούσαν
πώς δε σβήσκιν ι φουτιά
που κατέκαψι τα πάντα
κι αφανίσκαν τα χουριά!
Σι μια μέρα λιέι μπορούσιν
ι φουτιά για να σβιστί
μα η γραφιουκρατία
σν Ιλάδα είν’ γνουστί!
Άσι που τα καναντέρ
δεν έχνι ανταλακτικά
κι γι αφτό, κο, δεν πιτούσαν
στις Εβίας τα χουριά.
.
Σιντίρισ’ καμιά δε γίνκι
κόλτσαμι κι σ’ γραφιουκρατία
για τα δάσι τς ιπαρχίας
ουδιμία προυστασία.
Ις τα μίντια ξουδέβς
ικατουμίρια να σι γλίφνε
κι στν προυστασία τουν δασόν
τα κουνδίλια σι λίπνε!
Νιάσκις, Κούλι, τι θα γίνουν
οι ανθρόπ’ κι πως θα ζίσουν;
Άσι που τς άφκις κι τ’ φουτιά
μουνάχι τς να τ’ σβίσουν…
Πως να ιπιβιόσουν
μι τα 600 ευρό που τς δίνις
ντιπ κατά ντιπ δε τς νιάζισι
έρμιο τς αφίντς.
Σι τα χριόνου όλ’ αφτά, γιατί
«ου προυθιπουργός απουφασίζ’»
κι αφού του θέλτσις έτσ’
ας τουν κόσμου να σι βριζ’!
Κι αν δεν μ’ απατά η μνίμι μ’
για τ’ φουτιά στουν Εριμίτ
ίπις:” δάσους ίνι θα καΐ”
κι ίχις κι αψλά τι μίτ….
Γι αφτό σι λιέγου, ι σιγνόμι σ’
κάπους σα να μη μι πίθ'”
νιώθου να μι κορουιδέβς
κι δε χάφτου παραμίθ’.
Κάικι κι του Τατόι
που τόσο νιάζιτι ι Μινδόν’
φτέι μιτά ου Έλινας
που δικαίους σι τα χόν’;
Ίστι όμους στου Μαξίμου
ιφσιγκίνιτι πουλί
κι σας τρέχουνι τα δάκρια
μόλις πέρντι ιντουλί.
Καλιέ, δεν ίδις του Χαρδαλιά
που δεν τουν ίχα για έντιμου
δάκρισιν απού του κίμινου
όπου του ίχιν έτιμου.
Κι ιγό τουν ίχα παραξιγίσ’
κι ίλιγα ίνι ξινίλας
τούτους, κο, ίνι ίδιους
ου Βασιλάκς ου Καΐλας.
Εδάκρισιν ου Χαρδαλιάς
ιδάκρισα κι ιγό
πιδί ι παρέτισί του
σιρτάρ’ βρίκιν κλιστό.
Ααχ! Καλιέ μου Μιτσιουτάρχα
για κάνιμι τη χάρ’
άμα πας κατ’ του Μαξίμου
άνιξέ του του σιρτάρ’.
Ξαπόστιλι του Χαρδαλιά
παριτίσου κι ισί
κι τραβάτι κατά τν Έβια
για να κλάψιτι μαζί!
—–
Μ’ αγάπ’ κι ικτίμισ’
προς όλς τς πιρόπλικτους
Ι πουλιτία μας είν’ λιψί
μας άφκεν απόπλικτους!
Ι γκουστιρίτσα
