«Ουιμέ, Λιγνάδι μ’ κι Μενδόνι μ’, Ουιμέ!»
Καλιέ, πουτές δεν ίκουσα
τέτιουν κατατριγμό
Λιγνάδς κατιγουρίτε
τόρα για βιασμό!
Εψάριβι, λιέι, ανίλικα
σι πάρκα, σι πλατίις
κι ίστιρις ιπιδίδουνταν
στις ροζ τ’ τις ιστουρίις.
Αχ, βρε Λιγνάδι θιασάρχ’
κι μάλιστ διευθιντίς!
Τά ‘καμις κουλουβάχατα
αντιπίισ’ τς αρχίς.
Πουλές καταγγιλλίις
μαζώχκαν δι ισέ
τίπουτις δε σ’ ένιαζι
ανίθικ’ ιθουπιέ.
Του θέατρου λουγαριάζις
μόνου για τν απουπλάνισ’
κάτσι τώρα μες του μπουντρούμ’
κι έχι του γι’ ανάμνισ’.
Τό πιζις τάχαμ σιβαστός
κι θιατρουλουγούσις
κι νιε, του καταλάβαμι
πως μας εξιπατούσες.
Απ’ όλνους ι καλίτερ’
ι ιπουργός Μινδόν’
έτερ’ Καππαδόκισα
ατιμίις δε σκόν’!
Γιατί, βρε, ιξαπάτισις
μια έντιμ’ ιπουργό;
Δε γνώριζιν πως έπραξις
τοιούτου βιασμό…
Τν ξάφνιασις! Τν πλίγουσις!
Τν εξέθισις πουλί!
Αφνή, βρε, δε σι έκαμι,
η δόλια, διευθυντί;
Κι πίγις κι κουρόιδιψις
μια τέτια υπουργέσα!
Πρώτα σι λιέγαν σκηνουθέτ’
κι τώρα χέσι μέσα.
Πίγις, λιέι, κι ανακατέφκις
μι κάπιις ΜΚΟ
κατέστις φουνικότιρος
κι απ’ τν κουρουνουιό.
Καθ ούλα ίσαν άπλιστους
ίχις βαρέα τ’ όπλα
κι πίγινις κ αξάμουνις
ως κι τα προσφυγόπλα.
Καλά, ρε, δε σεβάσκις
του θέατρου τς αρχές
κι πίγινις κι έφκιανις
τέτιις παλιουδλιές;
Κι μάζιβις κι βίαζις’
νιέα πιδιά κι ιφίβους
Λιγνάδι μ’, για του θέατρου
ίσανι πουλί λίγους!
Αλί κι τρισαλί
χόνουσαν σι πιδιά
τώρα σι μπουζουργιάσανι
ιξέρισι καμιά.
Λιγνάδι μ’, σι σιχάθηκα!
Σ’ φολίτσα μ’ θα κριφτό!
Ίσι πουλί αχρίους
κι δεν θ’ ασχουλιθό!
Μι αγάπ’ κι ικτίμισ;
Ούτι να του σκιφτίς!
Ανάξιους ως άνθρουπους
αλλά κι ως Διευθυντίς
τς ιπουργέσας τς… φουκαρούς
ανάξι’ επιλουγί!
Ι γκουστιρίτσα
