Η μικρή ιστορία ενός αγριολούλουδου του Βερμίου. Κάτι σαν παραμύθι…
Δια χειρός Αλιθέρση
Το συναντήσαμε στο Βέρμιο, κάπου στα 1600 μέτρα υψόμετρο. Ήταν μεσημέρι, μόλις είχε «σηκωθεί» το πρωινό χιόνι. Ένας χλωμός ήλιος τώρα το ζέσταινε.
Μας εντυπωσίασαν τα δυο του άνθη στο καταχείμωνο. Επέμενε να ανθίζει σε δύσκολες συνθήκες και με τη θερμοκρασία το βράδυ κάτω από το μηδέν.
«Περιμένω πώς και πώς την Άνοιξη» μας είπε, «αλλά και τώρα δεν μπορώ να μένω άπραγο, ανθίζω.»
Του ζητήσαμε να μας επιτρέψει να το φωτογραφίσουμε και μας απάντησε ναι, συμπληρώνοντας ότι δεν έχει πρόβλημα με τα προσωπικά δεδομένα και ότι μάλιστα μπορούμε να δημοσιεύσουμε και τη φωτογραφία του.
Φάνηκε να μας εμπιστεύεται, πιάσαμε ολόκληρη συζήτηση για την πανδημία –με πολύ ενδιαφέρον μάς ρωτούσε- για το Βέρμιο, που η Πράσινη Ανάπτυξη το γεμίζει μπετόν και σίδερα, καταστρέφοντας ό,τι βρίσκει στο δρόμο της, και για άλλα πολλά.
«Δεν σας κρύβω ότι πολύ φοβάμαι», μας είπε. «Βλέπετε ο… πολιτισμός έφτασε κι εδώ. Δεν ξέρω αύριο τι με βρίσκει…», ενώ συνέχιζε να ποζάρει κι εμείς να το φωτογραφίζουμε, θέλοντας ίσως μ’ αυτόν τον τρόπο να μείνει στην αθανασία.
Η συζήτηση πήγε μακριά. Ήθελε να μάθει για τα δικά μας, για την καραντίνα, για τα προβλήματα, ενώ ήταν ολοφάνερο ότι η εμπιστοσύνη που μας έδειχνε μεγάλωνε συνεχώς.
Κάποια στιγμή, ξαφνιάζοντάς μας, είπε: «Θέλετε να με πάρετε μαζί σας; Εδώ δεν αισθάνομαι ασφαλές, αύριο δεν ξέρω τι με βρίσκει. Με θέλετε μαζί σας; Δεν ζητώ πολλά, μια μικρή γωνιά και λίγο νερό κάπου- κάπου.»
Κοιταχτήκαμε. Όχι μόνο δεν μας πείραζε, αλλά θα μας ήταν και ευχάριστο να έχουμε έναν τέτοιο φίλο στο σπίτι μας.
«Είσαι σίγουρο;» το ρωτήσαμε. «Ναι, πολύ σίγουρο. Σας είπα ότι εδώ αύριο δεν ξέρω τι με βρίσκει, δεν αισθάνομαι ασφαλές.»
Σύμφωνοι λοιπόν!
Αφού πήραμε όλα τα μέτρα προστασίας, τηρώντας με επιμέλεια όλα τα λουλουδικά πρωτόκολλα, ήρθε μαζί μας. Στο δρόμο κατηφορίζοντας δεν έκρυβε τη χαρά του που θα ζούσε πια σ΄ ένα ασφαλές περιβάλλον, όπου θα το αγαπούν.
Του προσφέραμε γλάστρα, νερό, οικογενειακή θαλπωρή και φως. Του δώσαμε χώρο σε ένα ολοφώτεινο σημείο, για να βλέπει τον ήλιο.
Τη χαρά του μας τη δείχνει καθημερινά βγάζοντας όλο και νέα άνθη, ζώντας σε πλήρη αρμονία με τα άλλα λουλούδια του σπιτιού, που όχι μόνο δεν ζήλεψαν αλλά χαίρονται την παρουσία του.
Από τότε που ήρθε μαζί μας πέρασαν σχεδόν τρεις βδομάδες. Σήμερα το πρωί, ανήμερα Χριστουγέννων, φόρεσε τα καλά του. Στολίστηκε με τρία νέα άνθη, ετοιμάζει και νέα για τις επόμενες μέρες. Ήθελε και πάλι να βγει φωτογραφία, κι εμείς δεν του χαλάσαμε χατίρι. Η αθανασία βλέπετε…
Ίσως αυτό το παραμύθι είναι διαφορετικό από τα άλλα, γιατί είναι αληθινό και γιατί δεν τελειώνει με το γνωστό «πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.»
Φωτογραφίες και μεταφορά της ιστορίας δια χειρός Αλιθέρση
