Αρετή Πολυμενίδη: “Στον χώρο της υποκριτικής, βρίσκω την πολυπόθητη ελευθερία”

Αρετή Πολυμενίδη* συνέντευξη στο  Duende   

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει “Ηθοποιός σημαίνει φως”, για σας ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός. Eδώ δεν χωρούν βαριές φιλοσοφίες. Θα επικαλεστώ το ετυμολογικό τεκμήριο, που φτάνει να γίνει -σήμερα περισσότερο από ποτέ- κυριολεκτικά ηθοπλαστικό. Ήθος ποιείν. Τώρα, όσον αφορά την πρώτη έννοια του ήθους, ο καθένας μπορεί να απαντήσει σύμφωνα με τις αξίες του.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε ημέρες επίπονες και δύσκολες, με πολλά διαστήματα παύσης. Μείναμε ακούνητοι, ασάλευτοι, καθηλωμένοι. Τώρα η περιβόητη «κανονικότητα» και η επιστροφή σε αυτήν φαντάζει εξίσου επίπονη και δύσκολη. Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι καλύτερη. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη, υπεραισιόδοξη ίσως. Μέσα στην συνθήκη του εγκλεισμού αποκτήσαμε ένα υλικό βιώματος, τόσο ισχυρό που δε μπορεί να αποτελέσει μόνο έναν κόκκο μνήμης. Τα βιώματα αυτά είναι ήδη κομμάτια ιστορίας, χαραγμένα πια στο DNA μας. Αρκεί να βρούμε τους νέους τρόπους, τις νέες φόρμες, για να έρθουνε οι “ευτυχισμένες μέρες”. Η φύση κινείται και η ζωή συνεχίζεται. Άλλωστε, το φως ξεπρόβαλε τη δεύτερη μέρα από τα δύο φρέσκα, πράσινα φυλλαράκια στο ξεραμένο δέντρο του “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Μπέκετ.

Πώς μπορεί η τέχνη να φωτίσει το “σκοτάδι του εγκλεισμού”;

Οι τρεις προηγούμενοι μήνες ήταν πρωτόγνωροι για όλους. Δοκιμάστηκαν τόσο οι αντοχές όσο και οι σχέσεις, η μοναξιά, τα όρια, αβεβαιότητες, φόβοι… ένα άγνωστο μέλλον. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, σίγουρα αν δεν υπήρχε η μουσική, οι ανα-παραστάσεις, τα μαθήματα χορού, οι σειρές, οι ταινίες, δεν θα είχε κανείς τις «ιστορίες» εκείνες, όχι μόνο για να “σκοτώνει το χρόνο του”, αλλά πολύ περισσσότερο για να τον παρηγορούν, να τον διασκεδάζουν, να τον προβληματίζουν, να τον συντροφεύουν. Αν δεν υπήρχε αυτό το Φως μέσα στο Σκοτάδι, πραγματικά αναρωτιέμαι πώς θα επιβιώναμε δίχως του; Βέβαια, εδώ ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για το ποια μορφή, ποια συν-κίνηση, ποια ζωντάνια μπορεί να έχει η Τέχνη εφεξής, την ώρα που διατίθεται τόσο εύκολα μέσω μιας οθόνης.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Σίγουρα δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη για τους υπολοίπους, εκπροσωπώντας όλο τον κόσμο. Από το προσωπικό μου βίωμα όμως, ούσα απόφοιτος της Νομικής Σχολής, αντιλήφθηκα ότι εκεί, στον χώρο της υποκριτικής, βρίσκω την πολυπόθητη ελευθερία. Μέσω του παιχνιδιού, συνειδητοποίησα ότι αποκρίνομαι καλύτερα στους κοινωνικούς κανόνες, ανακαλύπτοντας τη φόρμα, το “εκλεκτό” σχήμα που ψάχνει ο καθένας μας σε αυτή τη ζωή.

Ποια είναιι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Επιθυμία μου είναι να μείνουμε ασταμάτητοι, αλλαγμένοι και πιο δυνατοί. Τα σχέδιά μου; Να μας φωτίσει η θάλασσα. Το καλοκαίρι θα έρθει, μετά τις ανοιξιάτικες μπόρες, θα έρθει όμως για τους υπομονετικούς που, όπως λέει ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε αυτοί είναι τόσο αμέριμνα γαλήνιοι και σταθεροί λες και θα ζήσουν αιώνια. Θα έρθει, για να ανακαλύψουμε τους νέους μας στόχους. 

Κλείνοντας ποιιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Κeep trusting your inner voice! (Συνεχίστε να εμπιστεύεστε την εσωτερική σας φωνή!)

Πηγή: duende
——————–

Σημείωση Φαρέτρας: Η Αρετή Πολυμενίδη* ήταν βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση “Ο Δράκος” (του Εβγκένι Σβαρτς), που παρουσιάστηκε την καλλιτεχνική χρονιά 2019-2020 στο ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, σε σκηνοθεσία Πάνου Δεληνικόπουλου και υπό καλλιτεχνική διεύθυνση Γιάννη Παρασκευόπουλου. Για εκείνη την παράσταση μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ