Εκδηλώσεις

Κινηματογραφική Λέσχη εργαζομένων ΕΡΤ3: “Ο εκβιαστής” του Μπέιζιλ Ντίρντεν

Την τολμηρότατη, διαχρονική και πολύκροτη ταινία «Ο εκβιαστής» (“Victim”, ασπρόμαυρο, Ηνωμένο Βασίλειο, 1961, διάρκεια 90´) σε σκηνοθεσία Μπέιζιλ Ντίρντεν και σενάριο των Τζάνετ Γκριν και Τζον ΜακΚόρμικ, παρουσιάζουν η Κινηματογραφική λέσχη εργαζομένων της ΕΡΤ3 και το ΚΕΜΕΣ τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου στις 21:00 στο cine ΒΑΚΟΥΡΑ. Παίζουν οι Ντερκ Μπόγκαρντ, Σίλβια Σιμς και Ντένις Πράις. Η ταινία ήταν  υποψήφια για τα βραβεία BAFTA σεναρίου και καλύτερου Βρετανού ηθοποιού (Μπόγκαρντ).

Ο Μέλβιλ Φαρ είναι ένας ευυπόληπτος δικηγόρος με ανερχόμενη καριέρα, παντρεμένος με κόρη δικαστή και υποψήφιος για την εξέχουσα θέση του νομικού συμβούλου της βασίλισσας. Ζει την ήρεμη τακτοποιημένη ζωή της μεγαλοαστικής τάξης στην Αγγλία της δεκαετίας του ‘60, όταν ο νόμος θεωρούσε την ομοφυλοφιλία βαρύ ποινικό αδίκημα και χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν κρυφές ζωές διακινδυνεύοντας να φυλακιστούν και φυσικά να καταστραφούν οι καριέρες τους. Ο Φαρ θα εμπλακεί  σε εκβιασμό  και δεν θα διστάσει να πάρει μια τολμηρή και γενναία απόφαση.

Εκτός του ότι είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία στην οποία χρησιμοποιήθηκε η λέξη «ομοφυλόφιλος», πρόκειται και για ένα υποδειγματικό αριστούργημα με υπέροχη φωτογραφία, λειτουργικά ντεκόρ,  υποβλητική ατμόσφαιρα  και μια  εμπνευσμένη σκηνοθεσία από τον κορυφαίο Βρετανό δημιουργό Μπέιζιλ Ντίρντεν. Ο τελευταίος με τόλμη  μετατρέπει ένα κοινωνικό και ανθρώπινο θέμα σε ένα διακριτικό, καταγγελτικό και χαμηλότονο νουάρ-δράμα. Ο σπουδαίος ηθοποιός Ντερκ Μπόγκαρντ δίνει μια θαρραλέα όσο και εξαιρετική ερμηνεία.

Την ταινία θα προλογίσει ο Αλέξης Δερμεντζόγλου και το προς συζήτηση θέμα μετά το τέλος της προβολής θα είναι: Ο σκοταδισμός της ομοφοβίας στο σινεμά.

Η έντυπη κριτική που θα διανεμηθεί στο κοινό είναι η ακόλουθη:

«Ο Μέλβιλ Φαρ είναι ένας ευυπόληπτος δικηγόρος με ανερχόμενη καριέρα, παντρεμένος με κόρη δικαστή και υποψήφιος για την εξέχουσα θέση του νομικού συμβούλου της βασίλισσας. Ζει την ήρεμη τακτοποιημένη ζωή της μεγαλοαστικής τάξης στην Αγγλία της δεκαετίας του 1960, όταν ο νόμος θεωρούσε την ομοφυλοφιλία βαρύ ποινικό αδίκημα και χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν κρυφές ζωές διακινδυνεύοντας να φυλακιστούν και φυσικά να καταστραφούν οι καριέρες τους. Για το λόγο αυτό, είχε ανθίσει στην Αγγλία ένα άλλο σοβαρό ποινικό αδίκημα, αυτό του εκβιασμού. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους:  Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο αριθμός των φυλακισμένων ομοφυλόφιλων στη Μεγάλη Βρετανία ξεπέρναγε τους χίλιους και το 90% όλων των υποθέσεων εκβιασμού αφορούσε το ίδιο θέμα. Αυτό άλλαξε το 1967 με τον νόμο περί σεξουαλικών αδικημάτων που αποποινικοποίησε την ομοφυλοφιλία και έθεσε τέλος σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Αυτό μόνο στην Αγγλία και στην Ουαλία. Ο νόμος για τη Σκωτία και τη Βόρεια Ιρλανδία άλλαξε την δεκαετία του 1980!

Η ευαισθητοποιημένη σε κοινωνικά ζητήματα σεναριογράφος Τζάνετ Γκριν, που είχε ήδη συνεργαστεί με τον Μπέιζιλ Ντίρντεν αναδεικνύοντας το επίσης σημαντικό ζήτημα του ρατσισμού στην ταινία “Sapphire” μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, έγραψε αυτό το τολμηρό σενάριο σε μια εποχή που η συντηρητική βρετανική κοινωνία έβλεπε τους ομοφυλόφιλους ως μιάσματα. Για το λόγο αυτό ο πρωτοποριακός σκηνοθέτης Ντίρντεν, έφτιαξε μια ταινία χαρακτήρων με αρκετά στοιχεία νουάρ αστυνομικού θρίλερ, χωρίς καμία απολύτως σκηνή σεξ, περνώντας τα μηνύματα του μέσα από το διάλογο, δημιουργώντας εξαιρετικές υπόγειες συναισθηματικές εντάσεις και εντέλει στηλιτεύοντας με τρόπο ξεκάθαρο τον πουριτανισμό και την υποκρισία. Με τη βοήθεια της έξοχης ασπρόμαυρης φωτογραφίας του Ότο Χέλερ (διευθυντή φωτογραφίας στο επίσης εξαιρετικό “Peeping Tom”-1960) περιγράφει το Λονδίνο της εποχής με ζωντάνια, ακολουθώντας τους ήρωες μέσα σε πολυτελή διαμερίσματα, παμπ, δικαστήρια, αστυνομικά τμήματα, μαγαζιά, εργοτάξια και δρόμους, τόσο του κέντρου όσο και των προαστίων, υπαινισσόμενος ότι το ζήτημα είναι πανταχού παρόν. Η θαρραλέα απόφαση του Ντερκ Μπόγκαρντ να δεχτεί το ρόλο (όταν πολλοί άλλοι τον είχαν απορρίψει φοβούμενοι ότι θα επηρεάσει αρνητικά την καριέρα τους) ήταν απόλυτα ταιριαστή με τον ίδιο το ρόλο, που περιγράφει έναν άνδρα που αποφασίζει να ρισκάρει τα πάντα προκειμένου να αποκαλύψει το έγκλημα. Όσο για την ερμηνεία του, πιστεύω ότι προσεγγίζει το ρόλο με την τόλμη και την ειλικρίνεια που χρειάζεται, κρατώντας χαμηλούς τόνους, όπως αρμόζει σε έναν ήρωα που δεν διστάζει να γίνει θύμα κι αυτός προκειμένου να υπερασπιστεί ό,τι θεωρεί πολυτιμότερο: την αλήθεια»

 Ταινίες που πλησιάζουν  το στιλ και την προβληματική του «Εκβιαστή» είναι: «Οι Ψίθυροι» (1963) του Γουίλιαμ Γουάιλερ, «Το παιχνίδι της μίμησης» (2014) του Μόρτεν Τίλντουμ, «Οι 10 ύποπτοι» (1959) του Μπέιζιλ Ντίρντεν, «Οι Κυριακές στην πόλη Αβρέ» (1962) του Σερζ Μπουργκινιόν, «Η αντιπρόεδρος» (2000) του Ροντ Λούρι.

Την επόμενη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου θα προβληθεί το αριστούργημα του Ίστβαν Ζάμπο «Μεφίστο» (1981) που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Για οποιαδήποτε επικαιροποιημένη πληροφορία  σχετικά με τις προβαλλόμενες ταινίες  και τους συντελεστές  τους ανατρέχετε  στο kemes facebook  ή στο kemes.wordpress.com

banner-article

Ροη ειδήσεων