Λογοτεχνία

Θανάσης Μαρκόπουλος “Ο ποιητής Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου. Ο έγκλειστος της ερημίας”

Δήμητρα Σμυρνή

Το καινούριο βιβλίο του ποιητή και κριτικού Θανάση Μαρκόπουλου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, είναι  αφιερωμένο στον ποιητή Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου, με τίτλο «Ο έγκλειστος της ερημίας».

Το βιβλίο είναι ενταγμένο στη σειρά «Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης», που αποφάσισε το «Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος» να κυκλοφορήσει μέσω των εκδόσεων Γαβριηλίδη, δίνοντας την ευκαιρία στο αναγνωστικό κοινό να δει έναν ποιητή μέσα από τα μάτια ενός άλλου ποιητή.

Γνωστός ο Θανάσης Μαρκόπουλος και για την ποιητική του πορεία και για την κριτική του ευστοχία, προσεγγίζει τον Ασλάνογλου αυτήν τη φορά μέσα από μια πληρέστατη εισαγωγή, που φωτίζει το πρόσωπο του ποιητή και την ποίησή του καίρια, μέσα από μια  εκτενέστατη βιβλιογραφία, αλλά και μέσα από  μια εύστοχη ανθολόγηση, που δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να τον γνωρίσει μέσα σε λίγο χρόνο ουσιαστικά και όχι επιδερμικά.

Ο Μαρκόπουλος ασχολείται για δεύτερη φορά διεξοδικά με τον Ασλάνογλου, («Ένα πουλί στην άσφαλτο». Ποίηση και ποιητική  του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, Μελάνι, Αθήνα, 2013), αλλά αυτήν τη φορά η προσέγγιση ενταγμένη στους στόχους της σειράς λειτουργεί διαφορετικά.

Δίνοντας το πορτρέτο του ποιητή αρχικά μέσα από την καταγωγή, τις σπουδές και την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει,  περνά στο βάθος της προσωπικότητάς του που καθορίζει και την ποιητική του.

Φωτίζοντας ιδιαίτερα την ένταξή του στον κύκλο της «Διαγωνίου», τη συμπόρευση αλλά και την αντίθεσή του με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, στον τρόπο που οι δύο ποιητές αντιλαμβάνονται  τη μοναξιά και τον έρωτα στην ποιητική του απεικόνιση, τον τοποθετεί στη γενιά στην οποία ανήκει ποιητικά, αιτιολογώντας πλήρως τον όρο «εξομολογητική ποίηση».

Τα πρόσωπα, αλλά και οι χώροι που καθορίζουν αισθήματα και συμπεριφορές, ίσως περισσότερο κι από τα πρόσωπα, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο καταγράφεται η ποίηση του Ασλάνογλου, μια ποίηση βασανιστικής ψυχικής ερημίας.

Και καταλήγει ο Θανάσης Μαρκόπουλος, αφού έχει φωτίσει διεισδυτικά το ποιητικό corpus,   λέγοντας για τον ποιητή: «Ποιητής του ατομικού πόνου ο Ασλάνογλου, λυρικός και δραματικός μαζί, βιωματικός και γι’ αυτό αυθεντικός, φιλάσθενος και πλάνης, έζησε αδικημένος κι αγνοημένος, έγκλειστος στη μοναξιά του, για να μας αφήσει εντέλει κείμενα τα οποία χάρη στην υψηλή αισθητική τους στάθμη διαιωνίζουν το βίωμα της στιγμής, του δίνουν διάρκεια και μια γεύση φρέσκια όσα χρόνια κι αν περάσουν.»

Αθήνα

Πολιτεία γυμνή, πρωϊνό με τις άδειες καρέκλες
δεν είναι δω τόπος να μείνουμε
εδώ δεν έχει δρόμους δεν έχει μάτια
μέσα σ’ ερειπωμένα παράθυρα
μια μυρωδιά γκαζιού και κίτρινης λαδομπογιάς

Σταθμός Λιτοχώρου

Δεν θα ξεχάσω αυτό το φέγγος στο σταθμό
το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού
και από σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία,
η αγωνία που φέρνουν οι σβησμένες φωνές
στο κατώφλι της νύχτας
η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο,
η μοναξιά μέσα στον άλλο,
η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου.

Όλα τελειώνουν στο τελευταίο σύνορο
χαμηλώνουν τα φώτα στο θάλαμο και σβήνουν
οι σιγανές πατημασιές.

Προσευχηθείτε για τις σκοπιές που αγρυπνούν

 Η ποίηση δε μας αλλάζει

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

banner-article

Ροη ειδήσεων