Η Άλκηστη Πρωτοψάλτη στη Βέροια – Μια εκρηκτική μουσική παράσταση γεμάτη ηχοχρώματα

Δήμητρα Σμυρνή

Μετά από 41 χρόνια παρουσίας στο τραγούδι, χρόνια γόνιμα, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς από τη μεριά της, χρόνια που κέρδισαν την αγάπη και την εμπιστοσύνη μας, τώρα πια η Άλκηστη Πρωτοψάλτη ανήκει σε μας, είναι δική μας…

Κι αυτό φάνηκε ανάγλυφα χθες, στη συναυλία της στο Χώρο Τεχνών της Βέροιας.

Με τις πρώτες νότες, με το πρώτο άπλωμα της φωνής της στον αέρα, φάνηκε η σχέση αυτή που ενώνει το μεγάλο καλλιτέχνη με κείνους που νιώθουν πως ξέρει να κάνει τραγούδι τα συναισθήματά τους.

Η φωνή της αγκάλιασε το κοινό και το κοινό εκείνην. Σχέση βαθιά, δοκιμασμένη απ’ το χρόνο, όχι πυροτεχνήματα εφήμερα, τόσο συνηθισμένα στις μέρες μας.

Την πρώτη φορά που την είδαμε, το  Καλοκαίρι του ’76, εδώ στη Βέροια, στο θερινό ΣΤΑΡ,  ήταν μια ψηλόλιγνη κοπέλα, που είχε τη χαρά να συνοδεύει φωνές, όπως του Ξυλούρη ή του Χρύσανθου, και να εκθέτει τη δική της στη σύγκριση.

Την ξεχωρίσαμε όλοι από τότε. Και ήταν τότε τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, τα χρόνια της φωτιάς για το τραγούδι, τα χρόνια που ένας ολόκληρος λαός, μετά από την εφτάχρονη σιωπή, είχε γίνει τραγούδι…

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα/ως σαν εσέ που μου ‘λαχε/ δεν είδα» ξεχύθηκαν στο χώρο , ηλεκτρισμένο από την προσδοκία, οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη μέσα από τη μουσική του Δημήτρη Λάγιου, για να χαράξουν τα όρια, που μέσα σ’ αυτά η Άλκηστη έκλεισε όνειρα, αγώνες, καθημερινές χαρές και έγνοιες του καθένα μας αλλά και όλων μαζί, γιατί αυτό είναι πατρίδα, οι άνθρωποί της, όλοι εμείς.

Από το δωρικό και δοξαστικό «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ», που λειτουργεί συμβολικά πια αυτόν τον καιρό στη χώρα μας, μέχρι το αλέγκρο «Να μπορούσα στα σύννεφα να ‘χα εγώ βενζινάδικό»  υπάρχει μια τεράστια απόσταση ύφους και περιεχομένου, που όμως εξαφανίστηκε, καθώς η φωνή της, οι κινήσεις της, οι ήχοι της ορχήστρας τα έδεσαν όλα, ζωγραφίζοντας μια μουσική τοιχογραφία των τελευταίων 50  χρόνων.

Ο επικός Θεοδωράκης, ο λυρικός Χατζιδάκις, ο ανατρεπτικός Κραουνάκης, ο Ηλίας Ανδριόπουλος με τα « Λαϊκά Προάστια» -«Μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει, θα έρθει και για μας μια Κυριακή…»-  ο παθητικός και πληθωρικός Μπρέγκοβιτς, η Λίνα Νικολακοπούλου, που έντυσε με τους στίχους της τα περισσότερα τραγούδια της, όλοι πέρασαν μέσα από τη φωνή της, αλλάζοντάς της κάθε φορά περσόνες.

Φωνή διαυγής, που ο χρόνος δεν της μείωσε ούτε το εύρος ούτε το ύψος της, μόνο της πρόσθεσε ακόμη μεγαλύτερη ερμηνευτική ωριμότητα, τραγούδησε όλα εκείνα που τραγουδήσαμε και αγαπήσαμε, κάνοντάς τα δικά μας.

Και δεν ήταν το πλήθος που ήταν εντυπωσιακό σ’ αυτήν την παράσταση – τα εισιτήρια είχαν όλα προπωληθεί, γεμάτος και ο εξώστης-  ήταν το πάθος!

Για δύο ώρες, η εξαιρετική ορχήστρα της – πιάνο, βιολί, κιθάρα, κρουστά, τρομπόνι, μπάσο-   που εντυπωσίασε με τη δεξιοτεχνία της όλους, κινήθηκε μέσα σε μια πλατιά γκάμα ηχοχρωμάτων, κάνοντας γοητευτικές γέφυρες ανάμεσα στα πιο αταίριαστα μουσικά ποτάμια, οδηγώντας μας σ’ ένα ταξίδι, που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει.

Κι αυτό φάνηκε όχι μόνο από το ατέλειωτο χειροκρότημα που συνόδευε το κάθε τραγούδι, όχι μόνο από τον κόσμο που τραγουδούσε συνεχώς μαζί της, αγκαλιάζοντας κυριολεκτικά τη φωνή της, φάνηκε και από το ότι δεν ήθελε να την αποχωριστεί, κάνοντάς την ν ’αφήσει τελικά τη σκηνή, να γίνει ένα μαζί του και να τραγουδάει ανάμεσά του.

Καθώς η βραδιά τέλειωνε με το τραγούδι «Είμαστε ακόμα ζωντανοί», τα λόγια της «μην πάψετε να ονειρεύεστε», συνόδευαν τον καθένα, μαζί με τον απόηχο μιας εκρηκτικής πραγματικά μουσικής παράστασης, θέαμα μαζί και ακρόαμα, που δεν είναι εύκολο να επαναληφθεί.

Φωτογραφίες: faretra.info