Αλεξάνδρα Μυλωνά “Εγώ και μερικές φίλες μου”. Μικρά γυναικεία πορτρέτα σε λόγο καθημερινό

Δήμητρα Σμυρνή

Χώρος η μεγάλη πόλη. Χρόνος το σήμερα. Ανάμεσά τους η γυναίκα. Λόγος καθημερινός. Πινελιές γρήγορες αλλά καθοριστικές.

Διαγραφή γυναικείων πορτρέτων, που μπορεί να είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας, η γυναίκα στο λεωφορείο, στο δρόμο, στο σινεμά, στην αγορά.

Αυτός είναι και ο στόχος του βιβλίου της Αλεξάνδρας Μυλωνά, με τίτλο «Εγώ και μερικές φίλες μου», Εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ. Όχι να περιγράψει αλλά να καταγράψει μια σύγχρονη γυναικεία πραγματικότητα.

Και την καταγράφει με μαγνητοφωνική ευκρίνεια, χωρίς ρετούς, αλλά μόνο όπως μια γυναικεία ευαισθησία μπορεί να συλλάβει όλα εκείνα τα μαγνητικά κύματα, που διατρέχουν μια φωνή.

Άλλοτε απελπισμένη – τις περισσότερες φορές – άλλοτε επαναστατική – τις λιγότερες – άλλοτε αυτοσαρκαστική – σχεδόν πάντα – η γυναίκα της Μυλωνά καταλαμβάνει το χώρο ενός μικρού βιβλίου μονολογώντας, αφού έχει διατρέξει ως κείμενο μια πορεία δημοσιεύσεων ( κυρίως στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» ) και κάποιες φορές θεατρικών αποδόσεών του από σκηνές.

Το δεύτερο, η θεατρική απόδοση, οφείλεται στη διπλή του φύση. Το κείμενο συνδυάζει τη δημοσιογραφική γραφή – άμεση γυμνή απεικόνιση της πραγματικότητας – αλλά και τη θεατρική, με ‘κείνη την ιδιαίτερη γοητεία που ασκεί το θέατρο, μεταφέροντας τη ζωή κάτω από τον υποβλητικό φωτισμό του.

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ και με μεταπτυχιακό του Τμήματος Θεάτρου στη Δραματολογία – Παραστασιολογία του ΑΠΘ η συγγραφέας, αλλά και απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, είχε τη θωράκιση της γνώσης, χωρίς όμως να της λείπει και η απαραίτητη ύπαρξη του ταλέντου. Η γνώση δεν είναι πάντα αρκετή.

Τα κείμενά της είναι απλά και τα περισσότερα πειστικά. Μάλιστα η δύναμή τους βρίσκεται στην πύκνωση. Τα μικρότερα κείμενά της είναι και τα καλύτερα.

Τα πορτρέτα της αγκαλιάζουν όλες τις ηλικίες, από τα 18 μέχρι τα 83,μαζί με ένα πλήθος προβλημάτων της γυναίκας, που έχουν σχέση με την οικογένεια, τη δουλειά, το άλλο φύλο, με τον εαυτό της, με τη διάψευση, την καταξίωση, με κορυφαίο το πρόβλημα της μοναξιάς.

Γιατί οι γυναίκες του βιβλίου είναι μόνες. Κι όταν ακόμη είναι μέσα στην οικογένεια – μανάδες, παιδιά ή σύζυγοι –και τότε είναι μόνες. Και γι αυτό η φωνή τους, οι μονόλογοί τους, ακούγονται δραματικά σ’ένα αντηχείο άδειο από αγάπη.

«Ο κόσμος όλος είναι ένα τεράστιο εφιαλτικό λούνα – παρκ, που στριφογυρνάει συνεχώς, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό…» λέει κάπου η 19χρονη ηρωίδα της.

Συχνά όμως, κι αυτό κάνει το βιβλίο πιο ενδιαφέρον, οι τόνοι του αποκτούν, μέσα κυρίως από τον αυτοσαρκασμό, το παιχνίδισμα ενός ιδιότυπου χιούμορ, που αγγίζει το black!

Ευρηματική η χρήση των ονομάτων των ηρωίδων, καθώς συνάδουν με τον ταξικό ή τον ηλικιακό χώρο τους – Ίνα, Ρίκα, Βάσω Αργυρώ… – αλλά ευρηματικό και το τελευταίο κείμενο, που τιτλοφορείται «Αλέκα» και είναι αφιερωμένο στην Αλέκα Παΐζη , σημείο αναφοράς για τη συγγραφέα της θεατρικής της παιδείας.

«… Ναι, το Θέατρο είναι μια θάλασσα που σε πηγαίνει, σε πηγαίνει, και σε πηγαίνει ,ώσπου να βρεις τη Γη της Επαγγελίας που ονειρεύτηκες ή τίποτα… Η ψαριά όμως που έπιασες στο δίχτυ, αυτή είναι που μετράει…»

Ένα βιβλίο απλό, που δεν κουράζει, διαβάζεται εύκολα, χωρίς να διεκδικεί… δάφνες φιλοσοφικού στοχασμού. Βιβλίο άμεσο, δραστικό, που σου το θυμίζουν, κι όταν το ‘χεις τελειώσει, οι γυναίκες που «έπαιξαν» τις ηρωίδες της, και που κυκλοφορούν καθημερινά ανάμεσά μας.

(Οι πίνακες που συνοδεύουν το κείμενο είναι του Κώστα Αρώνη)