“Συνειρμικό κείμενο με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου” / γράφει η Χάρις Πατσαβούρα
Το παρακάτω κείμενο, που μας στάλθηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, αποτελεί προσωπική μαρτυρία ανθρώπου που έχασε δικό του άνθρωπο από καρκίνο, βαδίζοντας τον επώδυνο δρόμο από τη σκληρή ιατρική ανακοίνωση στη συνειδητοποίηση κι από εκεί στη συμπαράσταση μέχρι το τέλος.
……………..
Με αφορμή την Παγκόσμια Ήμερα κατά του Καρκίνου
Ο Χρόνος πίσω δε γυρνά.
Σήμερα, 4 Φεβρουαρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου.
Όσοι έζησαν την απώλεια αγαπημένων τους που διαγνώστηκαν με μεταστατικό καρκίνο τελευταίου σταδίου, έχουν νιώσει στο πετσί τους τη ματαιότητα.
Η ιστορία είναι κοινή πάνω κάτω σε όλες τις περιπτώσεις.
ΟΣΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΒΡΗΚΕ
άκουγα σχεδόν με τη βία και σε μόνιμη βάση τα ίδια και τα ίδια –
τα περισσότερα πλαισιώνονταν από μια συμβουλή και μια πρόβλεψη:
συμβουλή προς εμένα να είμαι δυνατή
και πρόβλεψη για την τύχη του πατέρα μου που νοσούσε, ότι… θα τα κατάφερνε, λέει,
γιατί ήταν μαχητής (!)
Μη χειρότερα!
Η ειρωνεία στο μεγαλείο της.
Και οι δύο προτάσεις παντελώς Άχρηστες.
Όσοι βιώνουν, υποφέρουν.
Ποια μάχη και κουραφέξαλα;!
Το να παλεύεις με το ακατόρθωτο δε σε κάνει μαχητή.-
Φαντάσου, ο ασθενής που γνωρίζει ότι νοσεί από καρκίνο
σε τελευταίο στάδιο
να πρέπει να δεχτεί τον θάνατο ως προσωπική αποτυχία.
Γιατί αυτό εννοεί κανείς με τις μάχες, τις πάλες, τους αγώνες, τις ήττες, τις χαμένες νίκες.
Δεν είναι επανάσταση ή πόλεμος.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ.
Μα πώς κανείς να παλέψει με τον θάνατο (;!) που είναι το μόνο οικουμενικό και διαχρονικό βίωμα σε κάθε μορφής ύπαρξη από την ώρα της Αρχής;! Και ποιος θα θέσει τον ασθενή υπαίτιο για την έκβαση που ξέρει ο ίδιος του ποια θα είναι;!
Φαντάσου και τους φροντιστές του αρρώστου, τώρα,
που ακούν ότι υπάρχει περιθώριο κάποιος να παλέψει,
να νικήσει, να πολεμήσει
να αγωνιστεί,
όλες αυτές τις ενέργειες
που συγχέει κανείς αδέξια με το τέλος.
Άλλο Δράμα εκεί…
ότι κάτι ήταν στο χέρι μας, δηλαδή και ότι δεν το κάναμε.
ΧΩΡΑΝΕ ΤΥΨΕΙΣ ΜΩΡΕ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;!
Με μαθηματική ακρίβεια
αλώβητος δε βγαίνει κανείς από αυτή την ιστορία.
Να βλέπεις το τέλος να έρχεται σαν σίφουνας
και να μην τολμάς ούτε να μιλήσεις.
Να προσπαθείς να καταλάβεις πώς νιώθεις
αλλά πάλι να μη μιλάς
γιατί σε ποια σειρά να σε βάλεις;
ίσως, οι άλλοι, σκέφτεσαι, να υποφέρουν περισσότερο, δεν έχω λόγο να μιλήσω εγώ τώρα – (σκεφτόμουν, λάθος που σκεφτόμουν).
Ένας παγερός δρόμος που οδηγεί στο θάνατο.
Να σηκώνεσαι και να ξαπλώνεις περιμένοντας.
Και αν είναι ο θάνατος του δικού σου ωραίος – δηλαδή, τουλάχιστον στην ώρα του- “έχει καλώς”.
Αν όχι, ο γολγοθάς της χαμένης αξιοπρέπειας
αυξάνεται γεωμετρικά,
όπως αναλόγως μεγεθύνεται και ο θρήνος.
Μέρα τη μέρα.
Να βλέπεις κλέφτη τον χρόνο,
κλέφτη όχι μόνο της ζωής
αλλά και της χαράς για όσο χρόνο σου απομένει μαζί με τον αγαπημένο σου που
γρήγορα ή γρηγορότερα θα καταλήξει.
Κλέφτης ο χρόνος γιατί με έναν τρόπο σού παίρνει
ένα κομμάτι του εαυτού σου, και χωρίς να σε ρωτήσει
σου επιτάσσει να προετοιμαστείς
για μια αναγέννηση.
ΠΡΙΝ ΕΙΣΑΙ Ο “Χ”, ΜΕΤΑ ΕΙΣΑΙ Ο “Ψ.”
Τόσο απλά.
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ:
Ένα από τα πολλά που κατάλαβα ότι έμαθα
πολύ μετά από αυτήν την εμπειρία είναι και αυτό:
να βάζω όρια στο να δέχομαι συμβουλές, κριτική και προγνωστικά για το οτιδήποτε
α) από ανυποψίαστους και ακούραστους ανθρώπους που κρίνουν εκ του ασφαλούς τους πάντες και τα πάντα
και β) στη χειρότερη, από όσους κρίνουν, ενώ ξέρουν, αλλά δήθεν κάνουν (αυτοί είναι προς a priori αποφυγή γιατί έχουν εμπάθεια πρώτα με τον ίδιο τους τον εαυτό).
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Αν έχετε φίλο, γνωστό, συγγενή που ζει όλο αυτό το μαρτύριο, δοκιμάστε απλά να τον στηρίξετε χωρίς πολλές φανφάρες.
Ηρεμήστε με τις κουβέντες, τις φιλοσοφίες, τις γνώμες, τις απόψεις και τις υπερβολές. “Κρείττον του λαλείν το σιγάν”, είναι κι επίκαιρο..
Όσοι το ζείτε, σας συμπονώ –
ο δρόμος της συνειδητοποίησης είναι μακρύς, επίπονος και κυρίως
ΑΚΡΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ.
……………………
