
Πού είσαι Θανάση;
Όταν γιόρταζε, μόνον τότε, η Παναγιώτα έφτιαχνε κάτι γλυκά με ινδοκάρυδο και αυγά….μούρλια!
Σα μεγάλους κεφτέδες τα έπλαθε…
Με το δάχτυλο έκανε μια λακουβίτσα στο κέντρο κι έβαζε ένα κερασάκι από γλυκό κουταλιού…
Εργολάβους τα έλεγε…
Τόση νοστιμιά!
Πήγαινα κρυφά μέσα στην κάμαρα με τα γλυκά και τα φαγητά .
Πάνω στο κρεβάτι απλωμένες μεσάλες και πάνω σε αυτές τα ταψιά και οι πιατέλες για το βράδυ.
Πίνακας γευστικής ζωγραφικής!
Έκλεβα κι από κανέναν εργολάβο!
Η μαμά μου που τους είχε μετρημένους με αγριοκοιτούσε…
Αυτό έφτανε.
Ήξερα ότι δεν έπρεπε να το ξανατολμήσω!
Ο Θανάσης έφερνε φίλους και συγγενείς από την εκκλησία, τη μέρα εκείνη πήγαινε πάντα στην εκκλησία, για να ευχηθούν με μεζεκλίκια, κρασιά και τσίπουρα…
Έφευγαν πριν το μεσημέρι…
Λίγη ξεκούραση για τον εορταζόμενο, γιατί από νωρίς το απόγευμα, επί της υποδοχής, χαρούμενος και χαμογελαστός, επωμιζότανε να παίξει τον εορταστικό του ρόλο, αυτονόητο και προκαθορισμένο!
Με τα ωραία του ρούχα, συνήθως κοστούμι, ή παντελόνι σένιο και πουκάμισο το καλύτερο, στο σαλόνι σε στάση αναμονής. Νωρίς το απόγευμα άρχιζε η παρέλαση.
Γείτονες, γνωστοί, συγγενείς, φίλοι…Στο σαλόνι ολόγυρα οι καναπέδες, οι πολυθρόνες και οι καρέκλες, δανεικές ακόμη κι από το σπίτι της γιαγιάς…
Και…τα δώρα των επισκεπτών.
Τα τυλιγμένα μπουκάλια με ποτά, θυμάμαι, ένα ήταν το ποτό, το πικρόγλυκο βερμούτ και αργότερα το πιο μοδάτο Μαρτίνι!
Μιλάμε τώρα για τη δεκαετία του 1970.
Η σύζυγος του εορταζομένου, η οποία δε γιόρταζε ποτέ, έκανε όλες τις προετοιμασίες…
Αν ήταν καλός ο καιρός, μέχρι κι ασβεστώματα…
Σπίτι, κάγκελα αυλής, βάψιμο περίφραξης…
Μαγείρευε 2 μέρες πριν, ανηλεώς, συνήθως είχε βοήθεια από την κουνιάδα, τη συννυφάδα, την κόρη.
Γλυκά, πίτες, σαλάτες, εξτρά καταστάσεις!
Τα κορίτσια δε γιόρταζαν !
Μόνον τα αγόρια.
Εγώ τυχαία έμαθα στην τελευταία τάξη του Δημοτικού, από ένα ημερολόγιο που είχε αγοράσει η μαμά μου από την εκκλησία, ότι γιορτάζω μια συγκεκριμένη ημέρα.
Μεγάλη χαρά έκανα κι όταν ήρθε η γιορτή μου, κέρασα όλους τους συμμαθητές μου πανευτυχής!
Πάντα η Παναγιώτα για το βράδυ, για το συνοδευτικό ποτό στη φοντανιέρα, σοκολατάκια ΙΟΝ.
Χειροποίητο λικέρ κράνο και μετά ήταν της μόδας το Βερμούτ και το Μαρτίνι για τους ξηρούς καρπούς!
Όλα αυτά πριν το λουκούλλειο γεύμα…
Κι όταν στρωνόταν το τραπέζι, μεγάλη προσοχή μην ξεχαστεί κάτι από τα εδέσματα να μπει στο πιάτο όλων…
Μην γίνει αυτό το λάθος!
Όλα περνούσαν από τον έλεγχο της Παναγιώτας.
Ο Θανάσης κανόνιζε τα ποτά.
Και δώστου ευχές και συζητήσεις για τις σοδιές, για τις καλλιέργειες.
Πολιτικές συζητήσεις, το αγαπημένο θέμα!
Ποδόσφαιρο, μόνο όταν ερχόταν ο θείος Κώστας, φανατικός του ΠΑΟΚ…
Καλλίφωνος ο Θανάσης κι ο Αντώνης, ο αδερφός του, που γιόρταζε την προηγούμενη μέρα…
Το ρεπερτόριο άνοιγε με δημοτικά και συνέχιζε με έντεχνο της εποχής.
Ο Αντώνης 16 χρόνια νεότερος από τον Θανάση, που ήξερε από Χάλι Γκάλι, Μάμπο, Μποσανόβα, κλπ., προσαρμοζόταν στην κατάσταση, και έλεγε πάντα το:
«Τώρα τα πουλιά τώρα τα χελιδόνια, τώρα οι πέρδικες,» που τραγουδούσε ο Χρόνης Αηδονίδης και το μακεδονίτικο που τραγουδούσε η Νίτσα Τσίτρα, «Του Ντούλα η μάνα θλίβεται του Ντούλα η μάνα κλαίει..»
Καθηλωτικός!
Ο Θανάσης με τα τραπεζιάτικα τα πήγαινε περίφημα.
Λες και είχε σπουδάσει βυζαντινή μουσική… Ύστερα έπιανε τα χορευτικά της παράδοσης του Δασκίου…
Αυτά τα μάτια σ’, Δήμο μ’ τα έμορφα, τα φρύδια σ’ τα γραμμένα, Αρκαδιανή καημένη, τη Λαφίνα κ.α.
Ήξερε πολλά!
Τραγουδούσε τόσο ωραία και ξεσηκωτικά, που του κολλούσαν στο μέτωπο, έτσι σαν να ήταν οργανοπαίχτης, χαρτονομίσματα!
Μετά, όσο περνούσε η ώρα, μαζί με τον Αντώνη τραγουδούσαν τα αγαπημένα του Θανάση.
Το… Νύχτωσε χωρίς Φεγγάρι, Φέρτε μια κούπα με κρασί και κάντε μου παρέα, κι άλλα …
Οι επισκέπτες συμμετείχαν όσοι ήθελαν…
Αυτό που πρέπει να πω για τους επισκέπτες είναι ότι αν είχαν κι άλλον φίλο, συγγενή και λοιπά που γιόρταζε εκείνη τη μέρα, έμεναν για καμιά ωρίτσα να πάρουν κανένα μεζέ, κανένα γλυκό και στη συνέχεια πήγαιναν στον άλλο εορταζόμενο…
Όλη νύχτα μερικές φορές…
Όπου χρωστούσαν επίσκεψη… Σε αυτούς που είχαν έρθει να τους επισκεφτούν με την ευκαιρία της δικής τους ονομαστικής γιορτής …
Όταν είχα σχολείο, τη μέρα της γιορτής του Θανάση, σχεδόν πάντα τύχαινε αυτό, έμπηγα καμία φωνή στη μαμά μου, πού αλλού, γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω!
Το χειρότερο μου…
Μια χρονιά… τραγικό!
Ήρθε ο θείος Αριστείδης από την Καστανιά Κολινδρού, με παρέα και γκάιντα!
Μες στην παρέα κι ένας με άρβυλα…Περίεργο μου φάνηκε, γιατί δεν ήταν στρατιώτης…
Και δώστου χορός πάνω στα φρεσκοβαμμένα σανίδια!
Σε έκσταση η παρέα, που ήρθε και φτιαγμένη απ’ το πιοτί.
Ήταν τόση η φασαρία… που το διάβασμα πήγε περίπατο!
Την άλλη μέρα η καημένη η Παναγιώτα τραβούσε τα μαλλιά της…
Τα σανίδια έπρεπε να ξαναβαφτούν κι όχι μόνο!
Ο Ιανουάριος είναι γεμάτος από ονομαστικές γιορτές…
Εμείς όταν ήμασταν παιδιά δε γιορτάζαμε τα γενέθλια μας κι όπως προανέφερα, γιόρταζαν επισήμως με τραπεζώματα τα αγόρια και οι άντρες .
Τουλάχιστον, εγώ αυτό έζησα στο χωριό μου, το Νησί…
Πολύ πιθανόν στις μεγάλες πόλεις να ήταν αλλιώς.
«Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν πολύ σημαντικό το όνομα, ως το πρώτο διακριτό προσωπικό χαρακτηριστικό. Και εξίσου σημαντική τη διαδικασία ονοματοδοσίας, σε βαθμό που θεωρείτο ένδειξη πολιτισμένου λαού το ότι οι πολίτες του έδιναν εντός 8 ημερών όνομα στα νεογέννητα βρέφη. Οι ιστορικοί και ανθρωπολόγοι, εξάλλου, ισχυρίζονται ότι μπορεί κανείς να «ιχνηλατήσει» την ιστορία, ακόμα και την ανθρωπογεωγραφία, μιας χώρας από τα επικρατέστερα και πιο διαδεδομένα ονόματα των κατοίκων της. Η ετυμολογία, άλλωστε, των ονομάτων έχει τεράστιο ενδιαφέρον.»
15/12/21
Άποψη
Όταν Γιορτάζει το Όνομά μας
Νίκη Μπουτάρη
Οι ονομαστικές γιορτές συνεχίζονται με άλλον τρόπο πια.
Γιορτάζουν άντρες και γυναίκες , ή αν δε θέλουν δεν εορτάζουν, ούτε δέχονται επισκέψεις, επιλέγουν να δώσουν βαρύτητα στα γενέθλια τους οι περισσότεροι πλέον και η ζωή συνεχίζεται όπως αυτή γνωρίζει και επιθυμεί…
Οι άνθρωποι φεύγουν και απομένουν ήχοι, φωνές, μουσικές, νοσταλγικές εικόνες γλυκόπικρες που ζωντανεύουν όταν τις ανακαλείς και ξαναζείς μέσα στο ημίφως της μνήμης, ότι δε διέγραψε η κουρασμένη λήθη …
Ο Θανάσης 58 χρονών, κι ο Αντώνης 66 έκλεισαν τον κύκλο.
Όμως όσο υπάρχουμε εμείς, θα τον ανοίγουμε !
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.