Με αφορμή το παρακάτω κείμενο της Ρένιας Α. που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, που με επηρέασε συναισθηματικά και με οδήγησε σε διάφορες σκέψεις, έγραψα κι εγώ το δικό μου.
«Ο γάτος αυτός βρέθηκε ανήμπορος να κουνηθεί και μετά βίας μπορούσε να αντιδράσει, στο Ρολόι.
Δίπλα στην πιάτσα ταξί, κάτω από το 3ο Δημοτικό Σχολείο Βέροιας, με δύο νεαρούς να κάθονται δίπλα του να τον αγνοούν και να με σχολιάζουν “Μ@…., δεν πάμε καλά …. “, επειδή τον είδα , σταμάτησα , τον χάιδεψα , δεν τον αγνόησα.
Αγάπη μου, του είπα, πάω να φέρω το κλουβί να σε πάρω…
Γύρισα μετά από 10-15 λεπτά με το κλουβί, τον μάζεψα (προσπάθησε να αντισταθεί) και έφυγα σπίτι.
Μέχρι να μιλήσω με τον κτηνίατρο και κατά τη μεταφορά του εκεί , ξεψύχησε.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά άραγε ;
Για να δείξω για ακόμη μια φορά , πόσο αδιάφοροι έχουμε γίνει , γενικά.
Σε ένα δρόμο με κίνηση, και κόσμο, δίπλα σε πιάτσα ταξί, με το ταξί δίπλα , ένας ΆΝΘΡΩΠΟΣ δεν βρέθηκε τόσες μέρες να τον βοηθήσει.
Ήταν άρρωστος καιρό, προφανώς , καθώς από τα ούλα φάνηκε να είχε αναιμία και ίκτερο, το στόμα του ήταν σε άθλια κατάσταση και μύριζε, αδυνατισμένος και τέρμα αφυδατωμένος. Πόσο βασανίστηκε…
Όσο για τα νεαρά παιδιά ( Γυμνάσιο δε θα ήταν , ίσως και πρώτη Λυκείου; ) , μην τα μεγαλώνετε με την αδιαφορία μέσα τους. Οι πρώτοι παραλήπτες της αδιαφορίας τους, θα είστε εσείς, οι γονείς τους, όταν θα έρθει η ώρα να τους χρειαστείτε.
Πραγματικά δεν ξέρω πόσες μέρες ήταν έτσι.
Δε γίνεται να μην τον είδε κανείς. Μόνο εγώ έχω μάτια;»
Ένα μεγάλο Αχ, που τα σκεπάζει όλα!
Ένα Αχ, για αυτόν τον κόσμο που αλλάζει δραματικά και γίνεται αφιλόξενος για τις ψυχούλες που η ζωή τους υπολείπεται στα μάτια των ανθρώπων, αλλά και για τον μελλοντικό άνθρωπο που χωρίς ήθος, χωρίς εν συναίσθηση, χωρίς αλτρουισμό, θα πορεύεται, αν δεν αλλάξει ρότα, “τηλεκατευθυνόμενη” μηχανή προς τη δυστυχία, την οποία, δε θα έχει και τη δυνατότητα να αντιληφθεί, αφού τα στημένα πρότυπα θα του κλέβουν τη ζωή με ψευδαισθήσεις…
Και βέβαια θα εντείνονται η αδιαφορία, ο ωχαδερφισμός, η σκληρότητα, η επίδειξη της σκληρότητας στους εφήβους, σκηνοθετημένη πολλές φορές και τέλος τέλος και η εγκληματικότητα!
Σε μια ανήθικη και υποκριτικά αλληλέγγυα συνθήκη, όπου τα Μέσα, με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο, προβάλλουν κατά κόρον, στα ριάλιτι των χιλιάδων ευρώ, άτομα με διαταραγμένη προσωπικότητα, κακοποιημένα, έρμαια μιας προβληματικής οικογένειας, ύποπτα ακόμη και για πιθανά εγκλήματα, όπως η περίπτωση της Ειρήνης που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι, τι να περιμένει κανείς
Να είμαστε αισιόδοξοι;
Ας είμαστε μην έχοντας άλλη επιλογή , ελπίζοντας ότι οι μειοψηφίες που έχουν τη στοιχειώδη εν συναίσθηση και νιώθουν τη συνείδηση τους να εγείρεται σε κάθε ζωντανό πλάσμα που περικλείει πόνο, που είναι απροστάτευτο, που ζει υπό εκμετάλλευση, που η ζωή του δεν έχει καμία αξία σε αυτήν τη Γη, θα τα καταφέρουν να αλλάξουν τις σκοτεινές σκέψεις, τις τυχάρπαστες απόψεις, να αφυπνίσουν τον μεταλλαγμένο άνθρωπο…
Αλλιώς ζώα και άνθρωποι, πληγωμένα κι ανήμπορα όντα, δε θα γίνονται ορατά σε κανέναν, παιδιά θα σκοτώνονται στο βωμό του κέρδους της Παγκόσμιας Σκακιέρας, και οι άνθρωποι θα συνεχίζουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, μέχρι να έρθει και η σειρά μας , αλλά τότε θα είναι πλέον αργά!
Αυτό που έγραψε η Ρένια για το γατάκι που πέθανε αβοήθητο, συμβαίνει πολύ συχνά και στον άνθρωπο στις μέρες μας…
Και να σκεφτεί κανείς, ότι στα Πανεπιστήμια οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες υποβαθμίζονται διαρκώς!
Άνθρωποι και ζώα έχουν τις ίδιες βασικές και συναισθηματικές ανάγκες.
Τα ζώα όμως, ιεραρχικά, είναι πολύ χαμηλά και το να τα σκοτώσεις με διάφορους τρόπους, ή να τα κακοποιήσεις, δε στοιχίζει και τίποτα!
Ο νόμος;
Ναι, αλλά ποιος θα καταγγείλει τέτοια γεγονότα και να βρει τον μπελά του , να τα χαλάσει με τον γείτονα, με τον συγχωριανό του;
Κι έπειτα για τη γυναίκα που κακοποιείται στη διπλανή πόρτα, που λέει ο λόγος, δεν το κάνουμε, θα το κάνουμε για το ζώο;
Πασπαλίζουμε με λίγη ομιχλώδη χρυσόσκονη την καθημερινότητα και επιβιώνουμε αποστρέφοντας την κεφαλήν, μη γνωρίζοντας καν αν ζούμε τη δική μας ζωή ή την προκαθορισμένη ζωή ενός Συστήματος που προπαγανδίζει την εικονική πραγματικότητα, την ψευδή ευμάρεια, τη φτιασιδωμένη ευτυχία, την αναγκαιότητα του πολέμου για να επέλθει η ειρήνη και η δικαιοσύνη(;), τα οφέλη των κοινωνικών ανισοτήτων για τους μάστορες αυτού του Συστήματος, που ονομάζονται οικονομική ανάπτυξη…
Και το χειρότερο…
Την κυνικότητα και την αναλγησία, οι οποίες θεωρούνται και αποκυήματα της ευφυΐας!
Αυτό το: «Μόνο εγώ έχω μάτια;», είναι ένα ερώτημα πολύ δυνατό κι απελπισμένο!
Βλέπουμε άραγε;
Κι αν έχουμε όραση καλή, πολλές φορές, το μήνυμα δε φτάνει στον εγκέφαλο και στην ψυχή…
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
—-
