Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες, που ο υπαρκτός σοσιαλισμός- το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού – δεν υπάρχει ως κυβερνητική δύναμη παρά μόνο σε ελάχιστες χώρες.
Η πτώση του σηματοδοτεί νέες κινήσεις στην παγκόσμια σκακιέρα. Το σύστημα νικητής, (καπιταλισμός), “μεθυσμένο” από το νέκταρ της νίκης, πετάει τα όποια εξωραϊστικά του προσωπεία αποκαλύπτοντας το αληθινό του πρόσωπο.
Επιβάλλει το νόμο της ζούγκλας (της ελεύθερης αγοράς) και το συνεχή, εξοντωτικό ανταγωνισμό. Κυρίαρχος θεός του το χρήμα. Υπέρτατες αξίες ο πλουτισμός, η ατομική επιτυχία και ανάδειξη με κάθε τίμημα, η επιβολή του ισχυρότερου.
Αγώνες αιώνων χάνονται. Το πισωγύρισμα τραγικό. Η ανθρωπότητα βιώνει εξαιρετικά δύσκολες μέρες και γνωρίζει, από πρώτο χέρι,την απανθρωπιά του συστήματος.
Οι οικονομικές κρίσεις στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αναπόφευκτες, γιατί είναι σύμφυτες με αυτό.
Οι μεγιστάνες του πλούτου εκμεταλλεύονται τις κρίσεις στο έπακρο σε βάρος των λαών. Βασικός στόχος είναι η διατήρηση του συστήματος, γιατί αυτό τους συμφέρει. Τους συμφέρει, γιατί τους αποφέρει μυθικά κέρδη. Παρά τις ενδοκαπιταλιστικές τους τριβές, όταν κινδυνεύει το σύστημα, συσπειρώνονται και δε διστάζουν να “θυσιάσουν” κάποιον δικό τους, προκειμένου να πετύχουν τη σωτηρία του.
Τα εργασιακά δικαιώματα κατακρεουργούνται, οι μισθοί και συντάξεις χάνουν την αγοραστική τους δύναμη, καθώς η ακρίβεια καλπάζει και η κρατική πρόνοια κατά κύριο λόγο στηρίζεται σε επιδόματα ελεημοσύνης.
Οι άνθρωποι γι’ αυτούς δεν είναι παρά απλοί αριθμοί. Είναι όμως απαραίτητοι, γιατί αυτοί παράγουν τον πλούτο.Τους “προσέχουν” μέχρι το σημείο, που τους βολεύει, δηλαδή την αναπαραγωγή τους, γιατί είναι απαραίτητα τα εργατικά χέρια, και η δυνατότητά τους να καταναλώνουν τα προϊόντα τους.
Με τα σκληρά κι απάνθρωπα μέτρα που εφαρμόζουν, προσπαθούν να περάσουν σε όλους ένα αίσθημα αδυναμίας, για να πείσουν πως κάθε συλλογική προσπάθεια είναι περιττή. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Έτσι θέλουν να πετύχουν την εξατομίκευση της κοινωνίας, τη δημιουργία άβουλων πολιτών.
Λανσάροντας τον όρο-φράση “εποχή των μειωμένων προσδοκιών”, στοχεύουν στη δημιουργία μιας παγκόσμιας ιδεολογίας με κύριο αποδέκτη τη νεολαία, σύμφωνα με την οποία οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η ανεργία, η ελάχιστη αμοιβή (πείνας κι εξαθλίωσης) είναι “φυσιολογικά” φαινόμενα.
Με αυτόν τον τρόπο στοχεύουν στη μαζική χειραγώγηση της κοινωνίας.
Το πείραμά τους πρέπει να αποτύχει. Η ιστορία και η κουλτούρα της Ευρώπης μάς δίνουν το δικαίωμα να ελπίζουμε πως οι λαοί της θ’ αντιδράσουν και μάλιστα με συλλογικότητα, συνεργασία, οργάνωση και σωστό προσανατολισμό.
Πρωτοπόρα σ’ αυτήν την αντίδραση της κοινωνίας θα είναι η νεολαία, το μέλλον του πλανήτη.
Θεόδωρος Κοσμίδης
