“Εργασιακά και ασφαλιστικά μέτρα από…. καρδιάς” / γράφει ο Δημήτρης Κωστάκος
Η καρδιά είναι ο δυνατότερος μυς, έχουν πει. Τόσο από βιολογική όσο και από συναισθηματική άποψη. Προ ημερών, μάλιστα, τιμήσαμε και την Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς.
Ιατρικά πρόκειται για μια αντλία, η οποία τροφοδοτεί με αίμα ολόκληρο το σώμα. Ασταμάτητα.
Συναισθηματικά, τη συνδέουμε με οτιδήποτε πολυτιμότερο έχουμε. Πρέπει να «το λέει η καρδιά σου», για να την αφήσεις να πληγωθεί. Για να αγαπήσεις. Για να αντιδράσεις απέναντι στην αδικία.
Αλλά -κατά τα φαινόμενα -και για να κυβερνήσεις μια χώρα.
Με αυτό τον συνδυασμό ευαισθησίας και τόλμης, βρισκόμαστε αντιμέτωποι όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια.
Οι κυβερνώντες, καρδιοχτυπούν για εμάς.
Μας φιλοδώρησαν τον 13ωρο ημερήσιο χρόνο εργασίας γιατί θεωρούν άδικο να μην έχουμε την δυνατότητα να αυξήσουμε το εισόδημά μας.
Μας διασφάλισαν την εργασία μετά τη σύνταξη για να είμαστε δημιουργικοί και χορτασμένοι ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία, χωρίς να μειώνεται η σύνταξη.
Μας εξασφάλισαν την παράταση του χρόνου εργασίας μέσω της διευθέτησης με απόφαση του εργοδότη για να αμειβόμαστε περισσότερο.
Ακόμη και σε όσους αντιμετωπίζουν κάποια αναπηρία θα εξασφαλίσουν την δυνατότητα να εργάζονται χωρίς να μειώνεται ή να αναστέλλεται η καταβολή της σύνταξής που λαμβάνουν…
Πόση ευαισθησία χωράει πια σε αυτές τις καπιταλιστικές καρδιές.
Ψυχούλες…
Ας ρίξουμε, όμως, μια προσεκτική ματιά στα… φύλλα της καρδιάς τους, που λέει και ο ποιητής. Τι φωλιάζει εκεί, άραγε;
Η αγάπη…. για το κέρδος
Το έλλειμμα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης ανήλθε στο 1,7 δισ. ευρώ το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου, σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο, σύμφωνα με την έκθεση του β’ τριμήνου για την ελληνική οικονομία, από το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής.
Παράλληλα, το χρέος που έχει συσσωρευτεί στο ΚΕΑΟ και επιβαρύνει την Κοινωνική Ασφάλιση, έφθασε στα 46,5 δισ. ευρώ, κατά το β’ τρίμηνο του τρέχοντος έτους.
Το ασφαλιστικό σύστημα ήταν και παραμένει ο μεγάλος ασθενής της οικονομίας.
Και οι γιατροί-χασάπηδες (δανειστές) καραδοκούν.
Αν δεν αυξηθούν τα έσοδα, θα πρέπει να περικοπούν (πάλι) οι δαπάνες.
Δηλαδή, οι συντάξεις.
Άρα, η κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει για άλλη μια φορά το μαύρο-άσπρο. Τόσο επί της ουσίας όσο και επικοινωνιακά.
Όχι, οι υπουργοί δεν πετάγονται ιδρωμένοι εν τω μέσω της νυκτός από την ανησυχία τους για το αν έχουμε αυξήσει το εισόδημά μας.
Στόχος είναι νομιμοποιώντας παράνομες εργοδοτικές πρακτικές («μαύρη» και υποδηλωμένη εργασία), χωρίς να επιβαρύνουν τους ίδιους τους εργοδότες, χωρίς να αυξάνουν τους μισθούς ή τα επιδόματα και τις συντάξεις των συμπολιτών μας με αναπηρία, να ενισχύσουν τα έσοδα του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Φθηνότερη εργασία αλλά με ασφάλιση, ώστε να αυξηθούν οι εισφορές.
Να μειωθούν τα ελλείμματα.
Αυτά που υπό κανονικές συνθήκες, μετά την ολοκλήρωση των μνημονίων (τι είπατε;) θα έπρεπε να καλύψουν η απασχόληση, η ανάπτυξη, η αύξηση μισθών και συντάξεων και η μείωση της ανεργίας.
Από τα ελλείμματα και τις οφειλές που έχουν συσσωρευτεί, όμως, στο ασφαλιστικό σύστημα αποδεικνύεται ότι τίποτα από αυτά δεν συνέβη, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις.
Οι άνεργοι αγγίζουν το ένα εκατομμύριο σύμφωνα με στοιχεία της ΔΥΠΑ. Σχεδόν έξι στους δέκα βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας για τουλάχιστον ένα έτος. Η μερική απασχόληση εκτινάχθηκε στο 26,5% στον ιδιωτικό τομέα.
Περισσότεροι από 668.000 εργαζόμενοι έχουν μηνιαίες αποδοχές (;) 349 € καθαρά (439€ μεικτά). Ο μέσος μισθός αντί να αυξηθεί, υποχώρησε κατά 7,5%.
«Θάρρος, καρδιά και πλάτη φαρδιά», λοιπόν, όπως έλεγε κι ο Καραγκιόζης.
