Σπέρνουνε ψέματα παντού σε όρη, πεδιάδες
μοσχάρια για να τρέφονται, πρόβατα κι αγελάδες
μες σε κοπές να ενταχθούν, σ’ αγέλες, σε κοπάδια
κουτόχορτο να μασουλούν τις μέρες και τα βράδια.
Κι έτσι να ισχυρίζονται… πολίτες πως δομούνται
πανέξυπνοι, δαιμόνιοι, που συνεχώς κοιμούνται
κι ότι δεν πολυνοιάζονται για πρωτοκαθεδρία
των ισχυρών … είν’ αρκετή η «έξοχη εξουσία»!
Γιατί το μαύρο ξέρει αυτή γι’ άσπρο να εμφανίζει
και το λευκό κι αμόλυντο… ως σκωρ να μελανίζει!
*
Εγώ ο φτωχός «μονόλυκος» ξεφεύγω απ’ την αγέλη
κι ούτε μοσχάρι γίνομαι μήτε «σκυλί στ’ αμπέλι».
Στην άγρια φύση του μυαλού φιλτράρω τις ειδήσεις
τα ψεύδη τους κατανοώ και λέω:… «Μη μηδίσεις
μη δώσεις χώμα και νερό, κι εξ ουρανού το μάννα
μην καρτεράς για να σου ‘ρθει, στάσου στην Αλαμάνα
τις Θερμοπύλες φύλαγε τ’ αδούλωτου μυαλού σου
είσ’ απ’ το μέλλον άνθρωπος και όχι του καιρού σου.
Κι όσοι ζητωκραυγάζουνε την σήμερον ημέρα
δεν κατοικούν στης λογικής αλλά σε άλλη σφαίρα»!
*
Το νέο το έμαθαν παντού, απ’ του βοριά το «φύσα»
και των ψεμάτων οι σπορείς αφρίζουν απ’ τη λύσσα:
-Πώς γίνεται ν’ αμφισβητεί κάποιος από κοπάδι
και των αρχόντων τ’ αγαθά να βάζει στο σημάδι;
Αυτό της κάθε λογικής τα όρια γκρεμίζει
αντίπαλους δημιουργεί στο κάθε μετερίζι
και ίσως κάποιο πρωινό ξυπνήσουν βόδια, γίδια
τα ψεύδη ξεσκεπάσουνε… μας σπάσουν τα παΐδια
και μας ζητήσουν ιταμώς αυτά να κυβερνήσουν
μ’ εμάς… σπόρους καλαμποκιού τις κότες να ταΐσουν!
