Μετριοπαθείς και «γεράκια» στην Ουάσινγκτον «συγκρούονται» για την επόμενη μέρα της ρωσικής υποχώρησης από τη Χερσώνα. Τα κέντρα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ελίτ, οργανωμένα σε υπερεθνική βάση παίρνουν στην πραγματικότητα τις μεγάλες αποφάσεις για τον πόλεμο και την ειρήνη
–
Η Ουκρανία και η Ρωσία πρέπει να «αρπάξουν την ευκαιρία» της ρωσικής υποχώρησης από τη Χερσώνα και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις. Τη δήλωση αυτή έκανε δύο φορές μέσα σε δύο μέρες ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ Μαρκ Μίλι ερχόμενος σε αντίθεση με άλλους Αμερικανούς αξιωματούχους που επιμένουν στον πόλεμο μέχρις εσχάτων, περιλαμβανομένων (όπως όλα δείχνουν) των δύο γερακιών Μπλίνκεν και Νούλαντ, με τους οποίους «συγχρονίζονται» οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της ανατολικής Ευρώπης.
Ο Μαρκ Μίλι υπενθύμισε το προηγούμενο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που χαρακτηρίστηκε από εκατόμβες νεκρών (όπως στο Βερντέν) σε μάχες χαρακωμάτων. Και τόνισε ότι οι δύο πλευρές πρέπει να φτάσουν σε μια «αμοιβαία αναγνώριση» ότι η νίκη «πιθανώς δεν είναι επιτεύξιμη με στρατιωτικά μέσα και επομένως πρέπει να στραφούν σε άλλα μέσα. Αν βέβαια δεν επιτευχθεί λύση, οι ΗΠΑ θα εξακολουθήσουν να εξοπλίζουν το Κίεβο», πρόσθεσε ο στρατηγός.
Παράλληλα το αμερικανικό δίκτυο NBC ανέφερε ότι ορισμένοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πιστεύουν πως θα υπάρξει ευκαιρία ειρήνευσης μέσα στο χειμώνα. Να σημειώσουμε ότι και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Μπάιντεν, Τζέικ Σάλιβαν ταξίδεψε στο Κίεβο για να πιέσει τον Ζελένσκι να μετριάσει κάπως τη στάση του. Το μόνο αποτέλεσμα ήταν ότι ο Ζελένσκι δεν επανέλαβε την απαίτησή του να… αλλάξει ηγέτη η Ρωσία, αλλά διατήρησε σειρά άλλων προϋποθέσεων που καθιστούν ανέφικτη οποιαδήποτε έναρξη διαπραγματεύσεων.
Σημειωτέον πάντως, ότι, όπως έγινε γνωστό, ο Σάλιβαν βρίσκεται σε επαφή και με τους κορυφαίους συμβούλους του Πούτιν, Ουσακόφ και Πατρούσεφ.
Έχει κανείς την εντύπωση ότι ο Ζελένσκι ελέγχεται πλήρως από τη «Μαύρη Διεθνή» και χρησιμοποιείται για να κλιμακωθεί η σύγκρουση. Μπορεί ο στρατηγός Μίλι να φοβάται νέα Βερντέν, για τους δυτικούς εξτρεμιστές όμως δεν είναι αναγκαστικά τόσο άσχημη προοπτική να αλληλοσφάζονται και να ματώνουν τα δύο μεγαλύτερα σλαβικά έθνη στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ, ενώ οι αμερικανικές εταιρείες όπλων και ορυκτών καυσίμων πραγματοποιούν φανταστικά κέρδη και οι Ευρωπαίοι πληρώνουν το κόστος απειλούμενοι με κοινωνική και οικονομική καταστροφή, που θα εξασθενήσει την Ε.Ε. και θα ολοκληρώσει τη μετατροπή της σε αμερικανική αποικία.
Οποιαδήποτε ειρήνευση στην Ουκρανία θα βλάψει όλα αυτά τα συμφέροντα.
Υπάρχει βεβαίως και ο παράγων Γερμανία, ο Καγκελάριος της οποίας πήγε πρόσφατα στο Πεκίνο, πιθανότατα διερευνώντας την πιθανότητα μιας ειρηνικής λύσης του ουκρανικού. Σύμφωνα με τον Τούρκο πρόεδρο η γερμανική ηγεσία έχει αλλάξει άποψη για το ουκρανικό. (Αν βέβαια αυτό ισχύει, ισχύει μόνο για τους Σοσιαλδημοκράτες, γιατί οι εταίροι τους στην κυβέρνηση παραμένουν ακραία πολεμοχαρείς).
Απομένει να δούμε κατά πόσον όλες αυτές οι κινήσεις θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, οι δυτικοί φιλοπόλεμοι εξτρεμιστές έχουν καταφέρει να επιβάλλουν την ατζέντα τους στον πολιτικο-ιδεολογικό λόγο, καθιστώντας μια υποχώρηση της Δύσης και της Ουκρανίας πολύ δύσκολη. Μοιάζει επίσης να διαθέτουν μια συνεκτική στρατηγική, που δεν έχουν οι μετριοπαθέστερες δυνάμεις στη Δύση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αμερικανοί στρατιωτικοί εισηγούνται μια πιο μετριοπαθή πολιτική απέναντι στη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, έστω και αν ταυτόχρονα διογκώνουν τις απειλές προκειμένου να εξασφαλίσουν νέα οπλικά συστήματα.
Ίσως το φαινόμενο αυτό αντανακλά το γεγονός ότι οι ένοπλες δυνάμεις αφενός διατηρούν ακόμα τη συνείδηση του τι σημαίνει πυρηνικός πόλεμος (ή ευρύτερος πόλεμος στη Μέση Ανατολή), αφετέρου εξακολουθούν, από τη φύση τους, να είναι προσηλωμένες στο έστω ιμπεριαλιστικό κράτος τους και όχι στις προτεραιότητες του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου.
Οι ένοπλες δυνάμεις διεθνώς είναι ένας από τους ελάχιστους θεσμούς που διατηρούν μια εθνική ατζέντα και δεν έχουν ελεγχθεί από διάφορα κέντρα του χρηματιστικού κεφαλαίου, τουλάχιστον επί του παρόντος, γιατί σταδιακά και αυτός ο θεσμός διαβρώνεται από την Αυτοκρατορία του Χρήματος και διάφορα όργανά της, αλλά και ακολουθεί τη σταδιακή διολίσθηση του πλανήτη σε κατάσταση «πολέμου όλων εναντίον όλων».
Τα κέντρα αυτά της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ελίτ, οργανωμένα σε υπερεθνική βάση (αν και συχνά έχουν εθνικές αναφορές που αποκρύπτουν επιδέξια, όσο μπορούν τουλάχιστο), παίρνουν στην πραγματικότητα τις μεγάλες αποφάσεις για τον πόλεμο και την ειρήνη.
Στο ζήτημα του Ιράν π.χ., Σόρος και Νετανιάχου, που εκφράζουν δύο διακριτές τάσεις του Χρήματος, διαφώνησαν (δηλαδή οι τάσεις πίσω τους) με αποτέλεσμα να μη γίνει τελικά ο μεγάλος πόλεμος κατά του Ιράν. Σε άλλα ζητήματα όμως συμφωνούν.
Ένας τρίτος πόλος είναι η «προτεσταντική» τράπεζα JPMorgan, από τους εισηγητές των «κεϋνσιανών» προτάσεων παγκόσμιας φορολογίας του Μπάιντεν και η «καθολική» Merrill Lynch. Όπως γράφτηκε πρόσφατα, «συνεστήθη» από την αμερικανική κυβέρνηση στις δύο αυτές τράπεζες να συνεχίσουν τις επαφές τους με τη Gazprom. Μπορεί να έγινε όμως και το αντίστροφο.
Σε ό,τι αφορά την εξεύρεση λύσης στην Ουκρανία οι θέσεις των δύο πλευρών είναι τόσο απομακρυσμένες σήμερα που δύσκολα κάποιος μπορεί να φανταστεί μια εξεύρεση λύσης. Υπάρχει βεβαίως και το ενδεχόμενο ενός «παγώματος» της σύγκρουσης, όπως έγινε π.χ. στην Κορέα ή στην Κύπρο.
Όλα αυτά όμως τοποθετούνται σε έναν όχι πολύ κοντινό ορίζοντα αν κρίνουμε από τη χθεσινή συνέντευξη του Ρώσου πρέσβη στις ΗΠΑ, Ανατόλι Αντόνοφ στην Ιζβέστια. Κατά τον Ρώσο διπλωμάτη οι σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ παραμένουν σε βαθιά κρίση χωρίς ορατή διέξοδο. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει να πιέζει με οικονομικές κυρώσεις, πολιτική πίεση, ακόμα και προσπάθειες απομόνωσης ή αποβολής της Ρωσίας από διεθνείς θεσμούς πολυμερούς συνεργασίας.
