Έχει προοπτικές νίκης ο νέος πόλεμος του Νετανιάχου ενάντια στο Ιράν; / γράφει ο Πρέσβης M. K. Bhadrakumar

Πρέσβης M. K. Bhadrakumar – μτφρ. Γερβάσιος Καψάλας

Μια απαρατήρητη υποβόσκουσα τάση στον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν είναι ότι τρεις χριστιανικές χώρες της Ευρώπης -το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία- έχουν ενταχθεί με ζήλο στη σύρραξη στο πλευρό του Ισραήλ. Δεν είναι παράξενο που αυτές οι ευρωπαϊκές χώρες, που αποτελούν το λεγόμενο E-3, έχουν μια καθιερωμένη αποκλειστική οδό διαλόγου με το Ιράν, αλλά εντάσσονται στον πόλεμο του Ισραήλ; Είναι η Σταυροφορία, ηλίθιε!

Οι τρεις «σταυροφορικές χώρες» μοιράζονται την εμμονή του Ισραήλ να ανακόψει την άνοδο μιας μουσουλμανικής χώρας ως αναδυόμενης δύναμης στη Μέση Ανατολή, η οποία θα μπορούσε να μετασχηματίσει ριζικά τις γεωπολιτικές ισορροπίες. Με απλά λόγια, η καταστροφή του ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν είναι ο πραγματικός στόχος του πολέμου του Ισραήλ -και των τριών χριστιανικών χωρών της Ευρώπης.

Σύμφωνα με πληροφορίες, τα ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη που επιτέθηκαν στο Ιράν χρησιμοποίησαν τη βρετανική αεροπορική βάση στην Κύπρο. Βρετανικά αεροσκάφη ανεφοδιασμού έχουν αναπτυχθεί στον συροϊρακινό εναέριο χώρο για χρήση από ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ως… υπερασπιστής του Ρωμαιοκαθολικισμού, δηλώνει ανοιχτά ότι θα ενεργήσει για να αποτρέψει την ήττα του Ισραήλ. Η Γερμανία, η πηγή του Προτεσταντισμού, έχει επίσης τοποθετηθεί με παρόμοιο τρόπο πίσω από το Ισραήλ.

Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, αυτό που προκύπτει από την ωριαία τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ του Τραμπ και του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν το Σάββατο είναι ότι θα συνεργαστούν για να προωθήσουν τον διάλογο με το Ιράν, παρά την τρέχουσα κατάσταση σύγκρουσης. Η ανακοίνωση του Κρεμλίνου τονίζει ότι ο Πούτιν καταδίκασε με σφοδρότητα την ισραηλινή επιθετικότητα.

Μια τέτοια σύνθεση των κύριων παραγόντων σηματοδοτεί ότι η καλύτερη επιλογή του Ισραήλ είναι να τερματίσει τον πόλεμο ως στρατηγικό λάθος και να δημιουργήσει μια «νέα κανονικότητα»; Αλλά θα επιτρέψει η Τεχεράνη στον Νετανιάχου να αποδράσει ατιμώρητος με τη γίδα στην πλάτη; Αυτή είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Ο Πούτιν θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη την πειθώ του κατά την προγραμματισμένη επίσκεψή του στο Ιράν -αν αυτή πραγματοποιηθεί.

Η ισραηλινή λογική πίσω από τη δολοφονία των ηγετών των Φρουρών της Επανάστασης και των στρατιωτικών διοικητών προέρχεται από την ανόητη εσφαλμένη εκτίμηση ότι η Τεχεράνη δεν έχει την πολιτική βούληση να αντισταθεί στην επιθετικότητα. Ο στόχος του Ισραήλ είναι, αφενός, να δημιουργήσει τις συνθήκες για μια αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και, αφετέρου, να υπονομεύσει κάθε μορφή εποικοδομητικής συνεργασίας μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν.

Σε όλη τη διάρκεια όλων αυτών, ο τρόμος υπήρξε το όπλο που επέλεξαν το Ισραήλ και οι δυτικές δυνάμεις για να υπονομεύσουν και να αποδυναμώσουν το Ιράν. Ωστόσο, έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου η συγκράτηση του Ιράν δεν είναι πλέον εφικτή. Λογικά, οι γείτονες του Ιράν στον μουσουλμανικό κόσμο θα έπρεπε να έχουν συσπειρωθεί για να υποστηρίξουν το Ιράν, αλλά αυτό είναι υπερβολικό να το περιμένουμε, δεδομένης της περιορισμένης κυριαρχίας τους να ενεργούν ανεξάρτητα.

Παρ’ όλα αυτά, το Ιράν δεν θα παραδοθεί. Το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και τιμής του Ιράν ως «πολιτισμικού κράτους» (civilisational state) θα το ωθήσει να συσπειρωθεί και να διεξαγάγει έναν μακροχρόνιο πόλεμο μέχρι τη νίκη. Από τις πρώτες ημέρες της επανάστασης, η Ισλαμική Δημοκρατία, που ιδρύθηκε με βάση τις αρχές της δικαιοσύνης και της αντίστασης, με θεμέλιο τον εθνικισμό και την ανεξαρτησία, προσελκύστηκε από την ιδέα του Μάο για «μακροχρόνιο λαϊκό πόλεμο» για να κρατήσει σε απόσταση τις επιθετικές χώρες. Η στρατηγική αυτή απέδωσε καρπούς κατά τη διάρκεια του οκταετούς πολέμου Ιράν-Ιράκ (1980-1988).

Ο Σαντάμ Χουσεΐν, όπως και ο Νετανιάχου, υποτίμησε το γεγονός ότι το Ιράν ήταν μια απελπιστικά αποδυναμωμένη χώρα, που βρισκόταν σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου, με την οικονομία του σε σχεδόν πλήρη κατάρρευση, τον στρατό σε αναταραχή, το κράτος σε φάση διαμόρφωσης και χωρίς συμμάχους στην περιοχή που θα μπορούσαν να του προσφέρουν βοήθεια. Όμως, όπως αποδείχθηκε, το Ιράν πολέμησε για οκτώ χρόνια μέχρι να φτάσει σε αδιέξοδο, χωρίς να πτοηθεί από την πλούσια υποστήριξη που παρείχαν στον Σαντάμ οι δυτικές δυνάμεις και οι περιφερειακοί σύμμαχοί τους.

Οι ΗΠΑ εξόπλισαν ακόμη και τον στρατό του Σαντάμ με χημικά όπλα για να σταματήσουν τις τακτικές των ιρανών μαχητών που επιτίθεντο με ανθρώπινα κύματα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα -αν και, σύμφωνα με εκτιμήσεις, 250.000 Ιρανοί θυσίασαν τη ζωή τους.

Σε κάποιο σημείο, σε ένα πολύ κοντινό μέλλον, το Ισραήλ θα έχει επίσης την τύχη του Σαντάμ, έχοντας υποτιμήσει την αποφασιστικότητα του Ιράν να αντισταθεί. Ο Νετανιάχου εκτίμησε επίσης ότι το Ιράν είναι μια πολύ αποδυναμωμένη χώρα σε σύγκριση με πέρυσι, λόγω των οπισθοδρομήσεων που υπέστη ο Άξονας της Αντίστασης. Μια τέτοια αφέλεια υποτιμά τη δύναμη της αντίστασης που βρίσκεται στον πυρήνα του σιιτισμού.

Την περασμένη εβδομάδα, οι δυνάμεις της αντίστασης που υποτίθεται ότι είχαν εξαλειφθεί από προσώπου γης ανασυντάχθηκαν και άρχισαν να εκτοξεύουν πυραύλους κατά του Ισραήλ -από τη Συρία, μάλιστα! Στις 4 Μαΐου, οι Χούθι εκτόξευσαν έναν βαλλιστικό πύραυλο κατά του Τελ Αβίβ, ο οποίος χτύπησε την περίμετρο του κεντρικού τερματικού σταθμού του αεροδρομίου Μπεν Γκουριόν! Αναφορές υποδηλώνουν ότι η Χεζμπολάχ έχει αποκαταστήσει τις διαδρομές ανεφοδιασμού της

Αυτό που το Ισραήλ δεν καταλαβαίνει είναι ότι τα κινήματα αντίστασης δεν πεθαίνουν, αφ’ ης στιγμής ο λόγος ύπαρξής τους παραμένει. Το Ισραήλ βρίσκεται, στην πραγματικότητα, σε πολύ βαθιά κρίση, πολεμώντας σε πολλαπλά μέτωπα, εν μέσω μιας αλυσιδωτής εσωτερικής πολιτικής κρίσης και μιας οικονομίας που απαιτεί τη στήριξη της Ουάσιγκτον.

Καθώς η ικανότητα των ΗΠΑ να επηρεάζουν τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή συνεχίζει να μειώνεται, η μη βιωσιμότητα του Ισραήλ ως έθνους που στηρίζεται από το εβραϊκό λόμπι στην Ουάσιγκτον φαίνεται να γίνεται όλο και πιο εμφανής. Ήδη παρατηρείται δυσαρέσκεια μέσα στις ΗΠΑ για τη χρηματοδότηση του Ισραήλ και τη συμμετοχή του στους πολέμους του.

Αντίθετα, η άνοδος του Ιράν είναι αναπόφευκτη -με πληθυσμό 10 φορές μεγαλύτερο από αυτόν του Ισραήλ, τεράστιους ορυκτούς πόρους, έναν αυτάρκη αγροτικό τομέα και μια ευρεία βιομηχανία, καινοτόμο πρόοδο στην τεχνολογία, μεγάλη εγχώρια αγορά, εξαιρετικά στρατηγική θέση και εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό.

Η αντοχή του Ιράν είναι αυτή ενός μαραθωνοδρόμου, όπως έδειξε ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, ενώ το Ισραήλ είναι σπρίντερ στα 100 μέτρα. Μην γελιέστε, το Ισραήλ, μια μικρή χώρα με πληθυσμό 8 εκατομμυρίων ανθρώπων, θα καταστραφεί σε έναν παρατεταμένο πόλεμο.

Στο τρέχον σενάριο, αυτό που λειτουργεί κρίσιμα εναντίον του Ισραήλ είναι ότι, ενώ ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προσπάθησε και απέτυχε να σταματήσει τον Νετανιάχου από την πολεμική του πορεία, δεν πρόκειται να αναπτύξει αμερικανικές δυνάμεις για να πολεμήσει τον πόλεμο του Ισραήλ.

Ο Τραμπ έχει μια προτεσταντική ευαγγελική βάση στην αμερικανική πολιτική και διατηρεί φιλικές σχέσεις με πλούσιους Εβραίους δωρητές, αλλά δεν έχει τίποτα κοινό με τις σταυροφορικές χώρες του Παλαιού Κόσμου -είτε πρόκειται για την Ουκρανία είτε για το Ιράν. Στην πραγματικότητα, και στις δύο περιπτώσεις, τείνει να βλέπει το παράδειγμα μέσα από το πρίσμα του «America First», όπου διαβλέπει τεράστιες δυνατότητες δημιουργίας πλούτου μέσω επιχειρηματικών δεσμών με τη Ρωσία ή το Ιράν.

Εξάλλου, ο Τραμπ είναι πολύ έξυπνος πολιτικός για να διακινδυνεύσει το μέλλον του κινήματος MAGA, του οποίου βασική αρχή είναι η απόλυτη απόρριψη όλων των παρεμβατικών «αιώνιων πολέμων». Ο Τραμπ γνωρίζει πολύ καλά ότι η αμερικανική κοινή γνώμη είναι απολύτως αντίθετη στους πολέμους στη Μέση Ανατολή.

Η αντικατάσταση του Μάικ Γουόλτς από τη θέση του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας την 1η Μαΐου (ένας γνωστός πράκτορας του Ισραήλ που βρέθηκε στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης Τραμπ) και η επακόλουθη εκκαθάριση ολόκληρης της ομάδας των «γερακιών του Ιράν» στο προσωπικό Εθνικής Ασφάλειας υπό τις διαταγές του, σηματοδότησαν ότι ο Τραμπ είναι επιφυλακτικός απέναντι στα διαβολικά σχέδια του Νετανιάχου να υπονομεύσει τις διαπραγματεύσεις του με το Ιράν μέσω παρασκηνιακών διαύλων (εδώ).

Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής συνομιλίας τους το Σάββατο, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κρεμλίνου, ο Τραμπ και ο Πούτιν συμφώνησαν να δώσουν προτεραιότητα στις «διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν… Ο Τραμπ σημείωσε ότι η ομάδα των Αμερικανών διαπραγματευτών είναι έτοιμη να συνεχίσει τις εργασίες με τους Ιρανούς εκπροσώπους». Είναι σαφές ότι μια στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ιράν δεν περιλαμβάνεται στους υπολογισμούς του Τραμπ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, πέρα από τη μεγαλοστομική ρητορική του Νετανιάχου, το συμφέρον του Ισραήλ είναι να τερματίσει αυτόν τον άσκοπο πόλεμο το συντομότερο δυνατό. Είναι πιθανό ότι αυτό είναι και η προτίμηση του IDF. Ένας παρατεταμένος πόλεμος με δική του δύναμη και με μια ομάδα σταυροφόρων χωρών να τον υποστηρίζει δεν είναι κάτι που μπορεί να σώσει το Ισραήλ από την καταστροφή.

Περιέργως, ο Τραμπ, στην τελευταία του ανάρτηση στο Truth Social την Κυριακή μετά τη συνομιλία του με τον Πούτιν, συμβούλεψε το Ισραήλ «να κάνει συμφωνία» με το Ιράν! Ταιριάζει αυτό με την πολεμοχαρή στάση του Νετανιάχου; Και ο Τραμπ συνέχισε να γυαλίζει τα διαπιστευτήριά του ως ειρηνοποιός πρόεδρος!

Ο Τραμπ κατέληξε προβλέποντας ότι «σύντομα θα έχουμε ΕΙΡΗΝΗ μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν!» Με λίγα λόγια, ο Τραμπ δεν έχει καμία πρόθεση να διακινδυνεύσει αμερικανικές ζωές πολεμώντας τους πολέμους του Νετανιάχου. Προφανώς, η «ειρήνη σύντομα» θα είναι και η προτίμηση της Ρωσίας και του Ιράν, καθώς μπορούν να ξαναρχίσουν σοβαρές διαπραγματεύσεις και να επιτευχθεί συμφωνία που θα σηματοδοτήσει την εξομάλυνση των σχέσεων ΗΠΑ-Ιράν και την άρση των αμερικανικών κυρώσεων. Αλλά αυτό ταιριάζει στον Νετανιάχου;

Το παράδοξο είναι ότι το Ισραήλ δεν έχει μέλλον σε έναν παρατεταμένο πόλεμο με το Ιράν, αλλά ένα ασαφές τέλος αυτού του πολέμου θα θέσει τον Νετανιάχου σε υψηλό κίνδυνο να προκύψει μια αλυσιδωτή απαίτηση για αλλαγή καθεστώτος στο Ισραήλ. Η απώλεια της εξουσίας σημαίνει απώλεια της κοινοβουλευτικής ασυλίας από τη δίωξη που ο Νετανιάχου απολάμβανε μέχρι τώρα από τις κατηγορίες διαφθοράς εναντίον του και των μελών της οικογένειάς του, και πιθανή φυλάκιση.