Ποιος νόμος Χατζηδάκη, ποιο Ταμείο Ανάκαμψης, ένα είναι το γεγονός των ημερών: η σύλληψη και η ομολογία του δράστη της δολοφονίας της Καρολάιν Κράουτς.
Είναι αναπόφευκτο ένα τόσο στυγερό και σπάνιο στα χρονικά έγκλημα να βρίσκεται στα χείλη όλων. Σπάνιο ως προς την ψυχρά υπολογισμένη εκτέλεση και σκηνοθεσία του όχι ως προς το γεγονός της γυναικοκτονίας, που δυστυχώς μόνο σπάνια δεν είναι. Είναι αναπόφευκτο να ανοίγει ζητήματα σημαντικότερα από τις διαρροές που προβάλλει η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας ή του πλυντηρίου.
Η επιμονή με την οποία αστυνομία και φιλοκυβερνητικά (ως επί το πλείστον) ΜΜΕ αναπαρήγαγαν το ψευδές, όπως αποδείχθηκε, σενάριο περί «αλλοδαπών ληστών» μαρτυρά περισσότερα από όσα επιχείρησε να κρύψει ο δολοφόνος.
Τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλαν τον συλληφθέντα Γεωργιανό προκειμένου να ομολογήσει έναν φόνο που δεν έκανε, η ευκολία με την οποία η εισαγγελέας Αννα Ζαΐρη χρέωσε την εγκληματικότητα σε «εισροή πληθυσμών που δεν ασπάζονται τις αξίες του Ελληνα» είναι ενδεικτικά ενός συστημικού ρατσισμού, βαθιά ριζωμένου στους διωκτικούς μηχανισμούς και σε μερίδα της δικαστικής εξουσίας.
Μια άλλη πτυχή, όχι απαραίτητα υποδεέστερη, είναι η πρωτοφανής έξαρση των Πουαρό του διαδικτύου. Πλάι σε όσα άστοχα ακούστηκαν είναι γεγονός ότι πολλοί από όσους λοιδορήθηκαν ως ντετέκτιβ του twitter ήταν πιο κοντά σε ό,τι συνέβη και επέδειξαν μεγαλύτερο σεβασμό στο θύμα από κάποιες ομιλούσες κεφαλές στα τηλεπαράθυρα.
Τέλος, άλλη μια φορά φάνηκαν τα διαφορετικά πρόσωπα μιας κοινωνίας, στην οποία κάποιοι είναι με τους αδύναμους και άλλοι ξεπλένουν μέχρι τελευταία στιγμή όσους θεωρούν πλησιέστερους στα δικά τους στερεότυπα. Με άλλα λόγια, σε έναν κόσμο με Μπαλάσκες και Ιωάννες Μάνδρου, ας γίνουμε ο τερματοφύλακας Μάκης Γιαννίκογλου.
