Συνέντευξη στον Άρη Ορφανίδη για τη faretra.info
Η Ασπασία Μηλιαράκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1976. Είναι αριστούχος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου (1996-1999), ενώ έχει σπουδάσει χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και στη σχολή της Ραλλού Μάνου(1993-1996). Στο Σωματικό θέατρο έχει εκπαιδευθεί πάνω στο σύστημα του John Britton από το Duende School of Ensemble Physical Theater και στο Devised Physical theater στη σχολή της Stella Adler studio of acting στη Νέα Υόρκη.
Διδάσκει στη Δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου και στο Θέατρο των Αλλαγών το μάθημα του Σωματικού θεάτρου. Έχει διδάξει το μάθημα του ‘’Θεραπευτικού Θεάτρου’’. Είναι δασκάλα-θεραπεύτρια Ρέικι και συντονίστρια ενεργειακών αυτοσχεδιασμών και διαλογισμών.
-
Τον Μάρτιο του 2017 μύησε το βεροιώτικο κοινό στη μαγεία του Σωματικού Θεάτρου με ένα σεμινάριο κινησιολογικού θεάτρου(στο πλαίσιο της Εβδομάδας Θεάτρου) υπό τον τίτλο: “It Takes Two to ToC”.
-
Τρία χρόνια μετά, η Ασπασία Μηλιαράκη μου αποκαλύπτει πτυχές της σωματικής μουσικότητάς της και της διάδρασής της με το κοινό:
«Όσα δεν έχουμε εκφράσει με λόγια και έχουν καταπιεστεί, το σώμα τα γνωρίζει. Συνηθίζω να λέω πως «το σώμα ξέρει». Έχει συναισθηματικά και νοητικά αποτυπώματα. Μόλις του δώσουμε την άδεια και αφεθούμε σε αυτό, μας οδηγεί στην κινησιολογική έκφραση μόνο του. Και έχει τόσο μεγάλη δύναμη που δε χρειάζεται να πεις τίποτα»
==========================
Τι είναι το Σωματικό Θέατρο, ποιες οι διαφορές στην προσέγγιση αλλά και οι ομοιότητες με τα άλλα είδη θεάτρου;
Σωματικό θέατρο είναι το θέατρο που εκφράζεται μέσω της κίνησης του σώματος, με ή χωρίς λόγο και έχει άπλετη ελευθερία. Δηλαδή δεν υπάρχει συγκεκριμένη τεχνική ή μέθοδος στο πως λειτουργεί το Σωματικό θέατρο καθώς έχει να κάνει με τον εκάστοτε σκηνοθέτη-δημιουργό, την εκπαίδευσή του, τη φιλοσοφία του, με το πού θέλει να εστιάσει και με ποιον τρόπο να το εκφράσει. Για μένα η προσέγγιση είναι ολιστική, δηλαδή πιστεύω πως ο ηθοποιός ή οποιοσδήποτε θέλει να ασχοληθεί με αυτό, θα πρέπει να έρθει πιο κοντά με τον εαυτό του, τα συναισθήματα, τις σκέψεις και το πνεύμα του. Είμαστε όλα αυτά μαζί και καλό θα είναι να τα τροφοδοτούμε εξίσου.
Η μέθοδος που χρησιμοποιώ έχει να κάνει με την εξερεύνηση από μέσα προς τα έξω. Δηλαδή πρώτα αφουγκράζομαι τι συμβαίνει στον οργανισμό μου, σε τι κατάσταση είναι το σώμα μου και η κίνηση ακολουθεί. Με όποιον τρόπο, αρκεί να έχει την αλήθεια του ΄΄εδώ και τώρα΄΄. Ο τρόπος που δουλεύω είναι αυτοσχεδιαστικός, μέσα όμως σε συγκεκριμένα πλαίσια που δίνονται στους μαθητές -ηθοποιούς και βάσει της αλληλεπίδρασης που αναπτύσσεται μεταξύ τους εκείνη τη στιγμή. Οποιοδήποτε είδος θεάτρου μπορεί να εμπεριέχει στοιχεία Σωματικού θεάτρου. Η σωματικότητα, που βάζεις σε αυτό, το αλλάζει και το διαμορφώνει.
Η σωματική έκφραση και κίνηση είναι το εκφραστικό όργανο στις παραστάσεις σας.
Πιστεύετε ότι υπερτερεί του λόγου ή ότι μπορεί να αποτυπώσει ενδεχομένως με περισσότερη πληρότητα συναισθήματα και σκέψεις;
Έχει να κάνει με το τι θες να πεις κάθε φορά. Για μένα η κίνηση και η εκφραστικότητα των ηθοποιών και των καταστάσεων υπερτερούν σε σχέση με τον λόγο. Μπορεί να γίνει εξίσου δυνατή μια σκηνή μόνο αποτυπώνοντας τη σχέση μεταξύ των ρόλων μέσω της κίνησης, χωρίς καθόλου λόγο, ή ίσως μέσω κάποιων λέξεων όπου χρειάζεται. Εξάλλου, το σώμα γνωρίζει. Ό,τι δεν έχουμε εκφράσει με τα λόγια και έχουν καταπιεστεί, το σώμα τα γνωρίζει. Συνηθίζω να λέω πως «το σώμα ξέρει». Έχει συναισθηματικά και νοητικά αποτυπώματα. Μόλις του δώσουμε την άδεια και αφεθούμε σε αυτό, μας οδηγεί στην κινησιολογική έκφραση μόνο του. Και έχει τόσο μεγάλη δύναμη που δε χρειάζεται να πεις τίποτα.
Μιλήστε μου για τη σωματικότητα της μουσικής και για τη μουσικότητα του σώματος. Πώς συσχετίζονται και πώς λειτουργούν στη σκηνή;
Από μόνη της η μουσική δημιουργεί συναισθήματα, καταστάσεις, μνήμες. Συνειδητά ή ασυνείδητα. Το σώμα ακούει καλύτερα από τα αυτιά. Εάν έχεις εξοικειωθεί με τις αισθήσεις σου και ακούσεις την μουσική χωρίς σκέψεις, μπορεί να σε οδηγήσει στην εξωτερίκευση μέσω του σώματος υπέροχων καταστάσεων. Την αγαπώ τη μουσική και πάντα δουλεύω με μουσική. Από την άλλη εάν αφήσεις ένα σώμα να εκφραστεί είτε μόνο του, είτε ομαδικά, χωρίς μουσική, μόνο από τις σχέσεις που δημιουργούνται, μπορεί να αντιληφθείς μια μουσικότητα, σαν να ακούς ένα μουσικό όργανο εκείνη τη στιγμή. Η μουσικότητα πρέπει να είναι το ζητούμενο στο Σωματικό Θέατρο, παρουσία ή μη μουσικής.
Τι σας εκνευρίζει ή θλίβει στο θέατρο και στην κοινωνία;
Στο θέατρο με στενοχωρεί η δυσκολία να δημιουργήσεις αυτό που πραγματικά θες, η αγωνία αν θα βρεις δουλειά ή αν θα πληρωθείς, πράγματα που πάρα πολλοί καλλιτέχνες έχουν να αντιμετωπίσουν…η αβεβαιότητα. Στην κοινωνία με θλίβει η έλλειψη ενσυναίσθησης, η απάθεια, η αδιαφορία, η βία σε όλες τις μορφές της σε ανθρώπους και ζώα, ο ατομικισμός, ο κομπλεξισμός, η έλλειψη ευγένειας, η σκληρότητα.
Τι σας ικανοποιεί στο θέατρο και στην κοινωνία;
Στο θέατρο μου αρέσει η εξέλιξη, η αλλαγή, οι νέες προτάσεις. Το γεγονός ότι η ανάγκη για δημιουργία λόγω της κρίσης όλα αυτά τα χρόνια, έχει κάνει πολλούς ηθοποιούς να αντιμετωπίσουν το θέατρο πολύ πιο ουσιαστικά, πιο βαθιά, με αλήθεια και με καινοτόμες ιδέες. Στην κοινωνία μου αρέσει όταν υπάρχει αλληλεγγύη, όταν μπορώ να βοηθήσω κάποιον, όταν βλέπω να συνεννοούμαστε όμορφα, όταν λέμε ένα καλημέρα και ένα ευχαριστώ και χαμογελάμε, όταν δημιουργούμε ομαδικά, όταν μοιραζόμαστε πράγματα και λειτουργούμε για ένα ανώτερο καλό, όταν εμπιστευόμαστε τη ζωή και γινόμαστε θετικοί.
Διδάσκετε στο Θέατρο των Αλλαγών και στη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Πώς προσλαμβάνουν οι σπουδαστές-εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί την υποκριτική τέχνη εν γένει και το Σωματικό Θέατρο ειδικότερα;
Βλέπω πως μόλις καταλάβουν περί τίνος πρόκειται σε σχέση με το μάθημα μου, αφήνονται, εκφράζονται, συνδέονται με τον εαυτό τους και τους άλλους και αυτό είναι κάτι που λείπει από την καθημερινότητά τους. Δεν έχουν μάθει να εκφράζονται με αλήθεια, να δείχνουν ποιοι πραγματικά είναι και αυτή η νέα σχέση με τον εαυτό τους, τους κάνει να ακτινοβολούν, να είναι διαθέσιμοι, συνεργάσιμοι, περίεργοι με λαχτάρα. Εμένα οι μαθητές μου με συγκινούν πολύ!
Αρέσκεται το ελληνικό κοινό στην παρακολούθηση παραστάσεων Σωματικού Θεάτρου;
Πιστεύω πως το κοινό αν του δώσεις αλήθεια, αν του δώσεις κάτι που μπορεί να συνδεθεί με τον οργανισμό του και το νιώσει, χωρίς να προλάβει να σκεφτεί και να το αναλύσει την ώρα της παράστασης, είτε είναι Σωματικό θέατρο, είτε οποιοδήποτε άλλο θέατρο, θα το αγκαλιάσει. Κατ΄ εμέ, η Αλήθεια είναι η απάντηση και το ζητούμενο στα πάντα.
Το Σωματικό Θέατρο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην εκπαίδευση στα πλαίσια της θεατρικής αγωγής και με ποιον τρόπο; Ποια τα οφέλη για τα παιδιά;
Φυσικά και μπορεί. Το θέμα είναι να μπορούν όσοι διδάσκουν να έχουν πρόσβαση στα σχολεία. Συνήθως λειτουργούν ιδιωτικά. Είναι σημαντικό να μπορούν τα παιδιά να γνωρίσουν και να συνδεθούν με το σώμα τους, τα συναισθήματα τους, τις αισθήσεις τους, τη φαντασία τους, την ομαδικότητα και το μοίρασμα.
Ποιο το μέλλον του Σωματικού Θεάτρου; Ποια η δυναμική του;
Το μέλλον δεν το ξέρω. Eξαρτάται από τους δημιουργούς και την επιμονή σε αυτό το είδος. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι πολύ διαδεδομένο, όμως γίνονται πολύ ωραίες παραστάσεις με ωραίες προτάσεις. Εάν αρχίσουν περισσότερες ομάδες να επιχορηγούνται, μπορούμε να δούμε στο μέλλον μια μεγαλύτερη δυναμική σε αυτό το είδος.
Ποιο είναι το πρόταγμα της νέας εποχής για μια νέα θέαση του κόσμου μέσα απ΄ το θέατρο;
Αλήθεια, απλότητα, σεβασμός στη δημιουργία και στο κοινό, λίγο σοκ στο να ταρακουνήσει το κοινό ώστε να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο λόγω εποχής και κυρίως επιστροφή στην ψυχή και στην αλήθεια.
Κωμωδία ή δράμα και γιατί;
Και τα δύο. Είμαστε τα πάντα, εκφραζόμαστε και με λύπη και με χαρά. Ένας
καλλιτέχνης χρειάζεται και το δράμα και την κωμωδία. Για μένα τουλάχιστον αυτό ισχύει. Τα απολαμβάνω και τα δύο εξίσου.
Ποιες οι διαφορές και οι ομοιότητες στην προσέγγιση μεταξύ κωμικού και δραματικού ρόλου;
Η διαφορά είναι στην ενέργεια, στην αίσθηση. Στην κωμωδία απαιτείται καλός ρυθμός για να μη χαθεί το αστείο, να ξέρεις να κολλήσεις την ατάκα στον σωστό χρόνο, κάτι που δεν είναι τόσο απαραίτητο στο δράμα. Πάντως και τα δύο θέλουν αλήθεια και σοβαρότητα, ειδικά η κωμωδία.
Τι καθιστά καλή μια συνεργασία;
Το να μην έχεις ανασφάλειες, να χαίρεσαι με τον συμπαίκτη σου, να απολαμβάνεις τη σκηνή μαζί του, να είσαι γενναιόδωρος, να τον αποδέχεσαι. Να κατανοείς ότι δεν έχετε να χωρίσετε τίποτα, αντιθέτως όσο καλύτερος είναι ο άλλος, τόσο καλύτερος γίνεσαι κι εσύ μαζί του. Εάν καταλάβουμε πως είμαστε μοναδικοί, μόνο να κερδίσουμε έχουμε ο ένας από τον άλλο και να απολαμβάνουμε όμορφες συνεργασίες.
Ποιες συνεργασίες σας “σημάδεψαν” και γιατί;
Πολύ βαριά λέξη. Δε νιώθω πως με σημάδεψε καμία συνεργασία. Έχω περάσει πολύ όμορφα, έχω περάσει και δύσκολα. Κρατάω όμως μόνο τις ωραίες συνεργασίες, τους ωραίους ανθρώπους στην καρδιά μου και γι΄αυτό είμαι ευγνώμων.
Έχετε πει: “Παρατηρώ πως σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει γύρω μας, στον πλανήτη μας αυτή τη στιγμή, η καρδιά μου είναι ήρεμη, είναι χαμογελαστή, είναι ασφαλής. Ίσως γιατί πολύ πρόσφατα βλέποντας πως μένοντας όλος ο πλάνητης σε καραντίνα λόγω της πανδημίας, η Γη άρχισε να θεραπεύεται από τα τραύματα που της είχαμε προκαλέσει. Και αυτό με συγκίνησε βαθιά, κάτι συνέβη μέσα μου εκείνη τη στιγμή και σταμάτησα να φοβάμαι τον θάνατο.”
Πώς συντελέστηκε αυτή η εσωτερική διεργασία; Είναι αυτή η συγκυρία μια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού του τρόπου ζωής του σύγχρονου ανθρώπου;
Σίγουρα δεν επιτελέστηκε μέσα σε δύο μήνες καραντίνας. Δουλεύω με τον εαυτό μου πάνω από 15 χρόνια και αυτό που εννοούσα ήταν ότι βρισκόμουν στη φύση και ένιωσα ένα με το όλον. Χωρίς νου, χωρίς συναίσθημα, απλά εγώ και η συνειδητότητα μου. Όταν βιώνεις κάτι τέτοιο, νιώθεις και έρχεσαι σε επαφή με πράγματα πέρα από τον θάνατο.
Μακάρι να ήταν μόνιμο. Σίγουρα όλα αυτά που συμβαίνουν, οδηγούν όλο και περισσότερο κόσμο να ζητήσει απαντήσεις, να προβληματιστεί, να συνδεθεί με την ψυχή του, να την ΄΄ακούσει΄΄, και να θέσει άλλες προτεραιότητες.
“Emotions project”: Με αφορμή την παράσταση αυτή αναρωτιέμαι αν οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εγγενώς περίπλοκες και δύσκολες ή ΄΄φροντίζουμε΄΄ εμείς να τις δυσκολεύουμε; Τι εμποδίζει τον σύγχρονο άνθρωπο να συνάψει και να διατηρήσει γόνιμες και υγιείς σχέσεις σε όλα τα επίπεδα;
Νομίζω ο φόβος του πόνου, της εγκατάλειψης, ο φόβος της αγάπης, που όσο την χρειαζόμαστε, τόσο την αποφεύγουμε. Φοβόμαστε να είμαστε ευάλωτοι, εύθραυστοι, να ζητήσουμε απ΄ τον Άλλον και βάζουμε προσωπεία που καμία σχέση δεν έχουν με μας. Προβάλλουμε μια επίπλαστη τέλεια εικόνα, με δύναμη και ανεξαρτησία ενώ μέσα μας σπαρταράμε. Εύχομαι να μπορέσουμε να δούμε πως όσο περισσότερο αναγνωρίζουμε τους φόβους μας και τους αγκαλιάζουμε, τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε. Και στο “Emotions project”, αυτό ήθελα να δείξω. Το πώς μέσα από τις μη λειτουργικές σχέσεις, μπορεί κάποιος να φτάσει στο σημείο να αποδεχθεί και να αγαπήσει τον εαυτό του.
Ποιο συναίσθημα χαρακτηρίζει την εποχή μας;
Θέλω να πιστεύω η αλλαγή και η σύνδεση. Νομίζω όμως ότι ο φόβος καλά κρατεί.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε να ερμηνεύσετε;
Αγαπώ πολύ την τραγωδία. Τον χορό. Μήδεια και Αγαύη αγαπημένες.
Είναι δυνατές περσόνες, έντονες, δυναμικές, με βαθιά πάλη με τον εαυτό τους και με καταστάσεις εσωτερικές που δεν εκφράζονται κατευθείαν μέσω του Λόγου. Ειδικά η Μήδεια. Περίπλοκοι ρόλοι, με πολλά επίπεδα από κάτω. Έχουν μια δόση τρέλας. Πάντα μου άρεσαν οι έντονοι και οι ακραίοι ρόλοι. Αυτοί που σε πρώτη ανάγνωση λες “μα τι κάνουν!” και καθώς τους ανακαλύπτεις, βρίσκεις την ιστορία τους, την ευθραυστότητα τους, την ανάγκη τους για αγάπη και κάτι γνώριμο και οικείο. Εξάλλου δεν ταυτιζόμαστε με τους ρόλους οι ηθοποιοί αλλά τους υποδυόμαστε. Δε χρειάζεται να έχεις σκοτώσει για να παίξεις κάποιον που σκοτώνει, αλλά ψάχνεις τι έχει οδηγήσει τον ρόλο ώστε να φτάσει μέχρι εκεί. Αυτό αναγνωρίζει το κοινό και αυτό είναι που ως ηθοποιός δουλεύεις να ανακαλύψεις: Τη διαδρομή της ψυχοσύνθεσής τους.
Τι είναι η Ασπασία Μηλιαράκη χωρίς το θέατρο και τι με αυτό;
Ο ίδιος άνθρωπος. Έχω καταφέρει να βρω την ισορροπία μου, είτε είμαι στο θέατρο είτε όχι. Αυτό που νιώθω πως αν δεν υπάρχει στη ζωή μου, θα με κάνει να μαραζώσω, είναι η έλλειψη δημιουργίας, το να μην αφουγκράζομαι τις ανάγκες της ψυχής μου, το να μην κάνω τα πράγματα που κάνουν την καρδιά μου να χαμογελά. Το θέατρο είναι σημαντικό και με γεμίζει, όμως αν δεν υπάρχει στη ζωή μου όταν εγώ το θέλω, τότε τι γίνεται; Άρα έπρεπε να εξελιχθώ και σε άλλα πράγματα που με γεμίζουν εξίσου και που θα μπορούσα να τα κάνω με το θέατρο ή χωρίς. Όπως η εκπαίδευση και η διδασκαλία του Σωματικού θεάτρου, το Ρέικι, η αυτοβελτίωση, που συνιστούν πτυχές ενός πιο ποιοτικού τρόπου ζωής για μένα.
Εκτός των άλλων είστε δασκάλα και θεραπεύτρια Ρέικι. Τι είναι, πώς λειτουργεί, πού εφαρμόζεται και πώς μπορεί να βοηθήσει έναν ηθοποιό;
Το Ρέικι είναι μια ολιστική θεραπευτική μέθοδος που γίνεται με τη μετάδοση συμπαντικής ενέργειας μέσω των χεριών στο σώμα του άλλου. Είναι ένα θεραπευτικό σύστημα που διδάσκεται σε όλον τον κόσμο με εξαιρετικά αποτελέσματα τόσο σε σωματικό, όσο σε συναισθηματικό, νοητικό και ψυχικό επίπεδο. Σε γαληνεύει, σε ισορροπεί, σε κάνει να σχετίζεσαι πιο εαυτό σου, σε αποφορτίζει, σου δίνει ζωτικότητα και πολλά άλλα. Μπορεί να το λάβει οποιοσδήποτε αντιμετωπίζει κάποιον πόνο κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Στο εξωτερικό σε πολλά νοσοκομεία υπάρχουν θεραπευτές Ρέικι που συνεργάζονται με τους γιατρούς ώστε να βοηθήσουν τους ασθενείς συμπληρωματικά στην ιατρική θεραπεία τους, ώστε να νιώθουν πιο ήρεμοι, να μην νιώθουν έντονο πόνο, αλλά και να μπορέσουν να αντιληφθούν τις αιτίες των προβλημάτων τους, γιατί πίσω από μια ασθένεια, υπάρχουν συναισθηματικά και νοητικά αίτια.
Τα λεγόμενα ψυχοσωματικά. Ως ηθοποιός, όσο αφηνόμουν στη θεραπεία του Ρέικι και αποκτούσα αυτογνωσία, τόσο περισσότερο κατανοούσα τους ρόλους και αισθανόμουν τις διαφορετικές καταστάσεις τους στον οργανισμό μου. Γιατί είχα αρχίσει να ανοίγω (σ)τον εαυτό μου, να μαλακώνω, να ΄΄λιώνει το παγόβουνο΄΄, να αντιλαμβάνομαι την ενέργεια των άλλων, τι υπάρχει πίσω από αυτό που λένε, να τους κατανοώ, να αποκτώ ενσυναίσθηση. Μπήκα πιο ουσιαστικά στον εαυτό μου και όσο με ανακάλυπτα, τόσο πιο τολμηρή γινόμουν στο να βουτήξω σε μια άλλη περσόνα.
Πώς βρίσκει κανείς την “προσωπική φωνή” της κίνησής του;
Νιώθοντας πως ο τρόπος που εκφράζεται με το σώμα του είναι η αλήθεια του.
Το θέμα δεν είναι να μάθουν να χορεύουν και να γίνουν χορευτές αλλά να συνδεθούν με τον εαυτό τους και να τολμήσουν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, ώστε να την εκφράσουν σε όλη της την ευθραυστότητα και το μεγαλείο της μέσω του δικού τους μοναδικού τρόπου.
Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;
Τα σχέδια μου για φέτος τον χειμώνα έχουν μετατραπεί λόγω της πανδημίας. Θα ήμουν σε μια θεατρική παράσταση που δυστυχώς ακυρώθηκε, οπότε μέχρι στιγμής τα πράγματα είναι ρευστά. Συνεχίζω όμως με πολύ χαρά τα μαθήματα μου στις σχολές και σε μορφή σεμιναρίων καθώς και τις θεραπείες Ρέικι. Μένουμε όλοι για λίγο θεατές περιμένοντας να δούμε τι θα γίνει και πως θα εξελιχθεί όλο αυτό που μας βρήκε. Εύχομαι και είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά, θα επανέλθουμε στους ρυθμούς μας και στην δημιουργία μας και το σημαντικότερο εύχομαι να αρχίσουμε να αγγίζουμε και να αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον.
Αν η ζωή ήταν ταινία ή θεατρικό έργο ποιον τίτλο θα της δίνατε;
Δεν ξέρω ποιον τίτλο θα της έδινα, όμως η «Ιθάκη» του Καβάφη, είναι όλη η πορεία της ζωής μας. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν: «Όλα είναι σε τέλεια θεϊκή τάξη… εμπιστεύσου»
Αγαπημένα… εν συντομία
Βιβλίο: ΄΄Μύηση΄΄, Ελίζαμπεθ Χέικ
Συγγραφέας: Αλκυόνη Παπαδάκη
Ταινία: ΄΄Οι άθικτοι΄΄
Ηθοποιός: Στριπ Ρόλος: –
Σκηνοθέτης: –
Προορισμός: Αμοργός
——————————————————————-
Γλωσσολόγος/Φιλόλογος/Καθηγητής ελληνικών & γερμανικών
