Πριν από αρκετά χρόνια, και επί πολλά συναπτά έτη, προσφιλές θέμα εξετάσεων αποτελούσε το να αναπτυχθούν σε έκθεση ιδεών, οι επιπτώσεις στους νέους και στα παιδιά των βίντεο παιχνιδιών. Οι καιροί άλλαξαν, τα τότε παιδιά δεν είναι πλέον παιδιά και τα τότε παιχνίδια έχουν δώσει τη θέση τους στην εικονική πραγματικότητα, με τρισδιάστατες απεικονίσεις, εξαιρετικό ήχο, και εικόνα που παραπέμπει σε πραγματικά γεγονότα οδηγώντας το μυαλό σε σύγχιση μεταξύ του πραγματικού και του πλασματικού.
Μια από τις αρνητικές επιπτώσεις αυτών, κατά τη γνώμη μου είναι η πλήρης απενοχοποίηση απέναντι στη βία και η εξοικείωση με εικόνες και ήχους πόνου. Αυτός που βλήθηκε ή χτυπήθηκε, μπορεί να κατέρρευσε, αλλά δε πονάει, μπορεί να ματώνει, αλλά δεν είναι αληθινό, μπορεί να ακούς ανάσες αγωνίας αλλά απλά τους εντοπίζεις. Η συμπόνοια είναι ανώφελη γιατί δεν πονάει κάποιος και ασφαλώς δεν είναι ανάγκη να λυπάσαι για έναν φανταστικό ήρωα. Εσύ πάλι, ως δρων μέλος μιας ομάδας παιχνιδιού, φέρεις πλήρη εξάρτηση και όπλα που μόνο η φαντασία γεννάει. Ασφαλώς, καθότι το παιχνίδι είναι στη σφαίρα του φανταστικού, δεν υπάρχει νομική συνέπεια σε καμία πράξη, και οριακά, δεν υπάρχει και ηθική συνέπεια, αφού, αν σκοτώσεις σε συγχαίρουν, αντί να τιμωρείσαι. Ασφαλώς το ίδιο, σε μικρότερο ίσως βαθμό, θεωρώ ότι συμβαίνει και με τα κινηματογραφικά έργα, στα οποία εκτιθέμεθα βεβαίως σε εικόνες που δεν συγκαταλέγονται στην καθημερινή ζωή μας, μα με την κύρια διαφορά ότι δεν πράττουμε το κακό, απλά βλέπουμε μια μυθοπλασία να εκτυλίσσεται, και στο τέλος επέρχεται η δικαιοσύνη και η κάθαρση.
Αυτά, για όσους κινδυνεύουν να μπερδέψουν το πλασματικό με το πραγματικό.
Για αυτούς που κινδυνεύουν να μπερδέψουν το αντίστροφο; να συγχιστεί ή να συσχετιστεί μέσα τους το πλασματικό με το πραγματικό; Για αυτούς τί γίνεται
Τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης είναι το επίκεντρο στην ενημέρωση όλων μας. Αναρωτιέμαι επομένως, αν όλα αυτά τα χρόνια που εισπράτταμε ως κοινωνία βίαιες εικόνες μέσα από τις οθόνες μας, μας έχουν δημιουργήσει μια μικρή απάνθρωπη ανοσία. Όταν δυστυχώς στις 7/01/2015 έγινε τρομοκρατικό χτύπημα στην σατιρική εφημερίδα «Σαρλί εμπντο», τα κοινωνικά μέσα είχαν πάρει φωτιά. Δημιουργήθηκαν συνθήματα, η γαλλική σημαία εμφανιζόταν παντού και δικαίως είχε δημιουργήσει αποτροπιασμό η ενέργεια αυτή. Ακολούθησαν και άλλες τρομοκρατικές ενέργειες, στο Μπατακλάν, στο αεροδρόμιο και μετρό των Βρυξελλών, στο αεροδρόμιο της Τουρκίας, στο Ορλάντο, στη Νίκαια…Όλα είχαν θύματα συνανθρώπους μας, με παιδιά, εγγόνια, προβλήματα, χαρές. Όλοι είχαν την ίδια καθημερινότητα με εμάς και ξαφνικά έχασαν τα πάντα. Και έχασαν τα πάντα και οι άνθρωποί τους, αυτοί που τους περίμεναν να επιστρέψουν.
Μέσα στο διάστημα αυτό, από το Σαρλί ως τη Νίκαια, αλλάξαμε όλοι, και θα αλλάξουμε ακόμα. Εγώ παρατήρησα κάτι…ένα μούδιασμα…καταδικάζουμε ναι, λυπούμαστε ναι, το συζητάμε ναι, μα έχει χαθεί η αρχική φόρα. Κάθε φορά είναι καινούργια αθώα θύματα, μα ίσως να αρχίσαμε να συνηθίζουμε στην είδηση, ίσως πάλι οι εικόνες να έχουν χάσει τη δύναμή τους λόγω της κατάχρησης που τους έγινε.
Στις μέρες μας, τί χωρίζει δηλαδή, τελικά, την εικόνα απ’ την αλήθεια;; το πλασματικό απ’ το πραγματικό; Μόνο η απόσταση;
Αν είχαμε συμπόνοια…. αν…. και μόνο αν….
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Νάουσας “Μακεδονικά Νέα”)
