Μια αρμονική συμπόρευση λόγου και εικόνας στα «Ακροδάχτυλα» του Γιώργου Λιόλιου και της Κλεοπάτρας Χαρίτου

Δήμητρα Σμυρνή

Μοιάζουν με τις δύο όψεις της ζωής, τη σκληρή και κοφτερή που πονά και την τρυφερή και ποιητική που χαϊδεύει, κι όμως συνυπάρχουν, οι στίχοι του Γιώργου Λιόλιου και οι φωτογραφίες της Κλεοπάτρας Χαρίτου, στην έκθεσή τους, που άνοιξε χθες, 20/12/’15, στο καφέ «Μπρίκι» της Βέροιας.

Στους τοίχους του καφέ, που από μόνοι τους προδιαθέτουν συναισθηματικά, στους καθρέφτες που αναπαράγουν είδωλα, στο χαμηλό φως των συναντήσεων, ο συγγραφέας Γιώργος Λιόλιος καταθέτει τους « ποιητικούς του αφορισμούς», όπως ονομάζει τη δέσμη των στίχων του, που ονόμασε «Ακροδάχτυλα», για να τους φωτίσουν με το σκληρό τους φως οι φωτογραφίες της Κλεοπάτρας Χαρίτου, που αποτυπώνει το σώμα στην αποσπασματικότητα ενός ακραίου συναισθήματος.

Ολοφάνερα και οι δυο εκφράσεις της ποίησης και της φωτογραφίας αναζητούν την ελευθερία χωρίς όρια, αλλά με μια εσωτερική μουσικότητα, που οδηγεί στην αρμονική τους συνύπαρξη.

Χαραγμένοι πάνω σε ανοίκειο υλικό, που παραπέμπει στην ώχρα της μνήμης, οι στίχοι του Λιόλιου αναδίδουν έρωτα, πόνο, πάθος, στοχασμό , γνώση και γεύση της ζωής.

Αν η μνήμη/ είχε σώμα/ ακροδάχτυλα/ θα ήταν
Και λίγο πιο εκεί διαπιστώνει
Όταν /τ’ ακροδάχτυλα/ δεν αγαπούν/ οπλίζουν/ τον θάνατο

Οι φωτογραφίες της Χαρίτου με το υποβλητικό κοντράστ του άσπρου – μαύρου, έχοντας ως αφετηρία το «μαύρο τετράγωνο» του Ρώσου Μάλεβιτς, οδηγούν στην εικαστική σύλληψη ενός σώματος ,που σπάζει τα δεσμά των κοινωνικών προλήψεων, αποζητώντας ελευθερία.

Στη χθεσινή πρώτη μέρα της έκθεσης οι δυο «συνοδοιπόροι» μίλησαν στη faretra.

Γιώργος Λιόλιος: «Τα «Ακροδάχτυλα» μού προέκυψαν μέσα από έντονες βιωματικές καταστάσεις, όπως ο έρωτας, ο φόβος, η απουσία, ο θάνατος… Δε μπορώ να ξεχωρίσω κανένα από τα ακροδάχτυλά μου, μου είναι όλα πολύτιμα.

Ξεκίνησαν ως ένας εσωτερικός μονόλογος, που εκφράστηκε μέσω του Facebook σαν ψίθυρος και κάποιες φορές με κάποια λογοτεχνικότητα. Στη συνέχεια διαπίστωσα ότι μέσα απ’ αυτόν τον τρόπο έκφρασης μπορούσα να δώσω προσωπικές βιωματικές καταστάσεις. Έτσι, απέκτησαν ένα σώμα όλ’ αυτά.

Συζητώντας στη συνέχεια με την Κλεοπάτρα Χαρίτου, η οποία είχε δει τα «Ακροδάχτυλά» μου, καταλήξαμε σε μια ιδέα να συνδυάσουμε τα δικά μου ακροδάχτυλα με τα ακροδάχτυλα των γυμνών σωμάτων της. Οι δικές της φωτογραφίες ήδη υπήρχαν.

Με την Κλεοπάτρα γνωριζόμαστε από παλιά και έχουμε ξανασυνεργαστεί. Ήταν μοιραίο, λοιπόν, να προκύψει αυτή η αντίστιξη.»

Κλεοπάτρα Χαρίτου: «Βλέπω τα κείμενα του Γιώργου. Η δική μου δουλειά προϋπάρχει. Ο Γιώργος ξέρει ακριβώς τι θέλει, για να παντρέψει την ποιητική με τη φωτογραφική έκφραση. Αρχίζουμε και ψάχνουμε.

Η δική μου δουλειά γεννήθηκε στο Λονδίνο και την έδειξα για πρώτη φορά εκεί. Την έφερα στην Αθήνα, συνέχισα να την δουλεύω και μετά πήγε στη Βαρκελώνη.

Το κεφάλαιο αυτό των φωτογραφιών το έκλεισα και τώρα το άνοιξε η ποίηση του Γιώργου. Και χαίρομαι, γιατί μετά από μια τόσο δύσκολη δουλειά, που ακόμη και στην Αθήνα, σε καλή γκαλερί, ο κόσμος, όταν την έφερα από το Λονδίνο, δε μπόρεσε να την καταλάβει, τώρα άνοιξε το «μπαουλάκι» της, δένοντας απόλυτα με τους στίχους του Γιώργου.

Βρίσκω πιο τρυφερό το λόγο του Γιώργου και πιο σκληρή τη δική μου εικόνα, αλλά ίσως αυτή η αντίθεση δένει περισσότερο τις δύο μορφές έκφρασης, καθώς υπάρχει μια εναλλαγή τρυφερότητας και σκληρότητας. Πιστεύουμε ότι ο κόσμος θα ανταποκριθεί. Βλέπουμε την ανταπόκριση ήδη από σήμερα.»

Μια ενδιαφέρουσα διπλή κατάθεση οπτικής, που δένει τις αντιθέσεις σ’ ένα αρμονικό σύνολο.
Η έκθεση, που αξίζει να την επισκεφθεί κανείς, θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Ιανουαρίου του 2016.