Ξεκινώντας για το ταξίδι της ποίησης

Η ποιητική ομάδα του 1ου ΓΕΛ Βέροιας παρουσίασε τη συλλογή της

Σε μια βραδιά λόγου και μουσικής, με τη δροσιά και τον αυθορμητισμό της ηλικίας της, η ποιητική ομάδα του 1ου ΓΕΛ Βέροιας παρουσίασε, στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας, τη συλλογή της με τίτλο: «Παλέτα συναισθημάτων».

Μέσα σε ένα κλίμα, όπου κυριαρχούσε η λάμψη στα μάτια των παιδιών και η συγκίνηση στα μάτια των δασκάλων τους και του κοινού, οι μικροί ποιητές – γιατί ποιητές ίσως πρέπει να λέγονται όσοι αναμετριούνται με την ποίηση, με όπλο την τόλμη, την αισιοδοξία και προπαντός την αγάπη γι αυτήν – ξετύλιξαν όχι μόνο τις ποιητικές τους απόπειρες αλλά και τις σκέψεις τους. Σκέψεις για τη δική τους ζωή – την άνυδρη και καταπιεσμένη από το φορτίο της μελέτης και του άγχους των εξετάσεων – σκέψεις για τον κόσμο και τον άνθρωπο γενικά, από τη δική τους οπτική γωνία.

Ο φιλόλογος Αλέξανδρος Ζαφειρόπουλος, που στάθηκε δίπλα στα παιδιά, από το ξεκίνημα της ιδέας μέχρι και την έκδοση της ποιητικής τους συλλογής, παρουσίασε τη δουλειά τους, με τον ενθουσιασμό εφήβου. Γιατί έφηβοι είναι εκείνοι οι δάσκαλοι, που αφουγκράζονται τα όνειρα και τις αγωνίες των μαθητών τους.

Ευχαριστώντας αρχικά ο κ. Ζαφειρόπουλος τις εκδόσεις “Supercourse” και τα Κ.Ξ.Γ. « Λέξις» του Γεράσιμου Καλλιγά, που επιμελήθηκαν και εξέδωσαν την ποιητική συλλογή αφιλοκερδώς, αλλά και τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας για την παραχώρηση της αίθουσας, έδωσε το λόγο στη Διευθύντρια του σχολείου, Αναστασία Καρακώστα, η οποία σε ένα σύντομο χαιρετισμό της καλωσόρισε το κοινό, ευχαρίστησε το φιλόλογο Αλέξανδρο Ζαφειρόπουλο, γιατί ενέπνευσε στους μαθητές του την αγάπη για την ποίηση, καταλήγοντας:

«…Έτσι, οι μαθητές έμαθαν να συνδιαλέγονται με την ποίηση, έμαθαν να βλέπουν πίσω από τις λέξεις το βαθύτερό τους νόημα, να παράγουν μέσα από τις λέξεις πολιτισμό…».
Επισημαίνοντας ο Αλέξανδρος Ζαφειρόπουλος πως τα έσοδα από την πώληση της συλλογής θα διατεθούν σε συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη, μίλησε για τους μαθητές – ποιητές λέγοντας:
«…Οι ψυχολόγοι λένε για τα παιδιά αυτής της ηλικίας πως είναι μοναχικά, καταπιεσμένα, οργισμένα, επιθετικά.
Κι όμως, αυτά τα παιδιά, σήμερα, εκφράζονται με την ποίηση.

Η βραδιά είναι η κατάληξη μιας πορείας, που εμπνευστής της είναι ο συνάδελφος φιλόλογος Στάθης Τσιουμέλας. Έκανε στο σχολείο μια μικρή βιτρίνα, όπου τα παιδιά κάθε μέρα θα άφηναν ποιήματά τους, αν υπήρχαν.

Το «ποίημα της ημέρας», λοιπόν, ήταν το ξεκίνημα της ιδέας και η κατάληξή της είναι η έκδοση της ποιητικής συλλογής και η παρουσίασή της απόψε.
Η συλλογή περιέχει ποιήματα 13 μαθητών αλλά και σκίτσα τεσσάρων μαθητών, που την κοσμούν, με ευρηματικότητα και φαντασία.

Οι σκιτσογράφοι της συλλογής είναι οι:
Βεργιώτη Ελευθερία
Παπανικολάου Ηλιάνα
Σπέχος Τηλέμαχος
Χατζηλιάδου Φωτεινή

Η βραδιά στήθηκε αποκλειστικά από τους μαθητές, χωρίς παρεμβάσεις από τους καθηγητές τους, γιατί μας ενδιαφέρει να αναδείξουμε τον αυθορμητισμό των παιδιών, κάτι που στο ελληνικό σχολείο δυστυχώς δε συμβαίνει, κάτω από την πίεση των εξετάσεων.

Τι γίνεται όμως με τη ζωή των μαθητών, με τις ανησυχίες τους;
Η Τέχνη, το όνειρο, η αισθητική και προπαντός η ποίηση απευθύνονται στην ψυχή, στο συναίσθημα. Γι αυτό είμαστε απόψε εδώ. Για να φανεί αυτή η πλευρά των μαθητών…».

Κάποια μέλη της ποιητικής ομάδας διάβασαν ποιήματά τους, κάποια άλλα θέλησαν να καταθέσουν απλά τις σκέψεις τους. Και ήταν πραγματικά έκπληξη, να ακούς σκέψεις παιδιών, όπως:
«…Μήπως ήρθε η στιγμή να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας…;»
ή «…ας θυμηθούμε ότι το φως γεννιέται μέσα από το σκοτάδι…» ή «…σταθμός στη ζωή μου είναι η σημερινή μέρα, γιατί μου άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία…».

Τα θέματα, που πραγματεύτηκαν οι μαθητές στη συλλογή τους, ήταν τα νεανικά αδιέξοδα, η μητρική αγάπη, η σιωπή και η αδιαφορία για όσα συμβαίνουν γύρω μας, ο έρωτας, η αλήθεια κόντρα στο ψέμα, η ελπίδα, η ίδια η ποίηση…

«Λευκό»
…Παρατηρούσα ουρανούς που
θα παρατηρώ για χρόνια.
Εγώ και η περίεργη μοναξιά μου.
Συντροφιά με λίγη ποίηση.

Αθηνά Γκαλίτσιου

————-

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω…

…Όλοι οι άνθρωποι είναι κουρδισμένα στρατιωτάκια…
Και η ζωή; Πού είναι η ζωή;
Αλλά σκέψου πως υπάρχει ακόμα ελπίδα…

Χαρά Διαλεκτοπούλου

————-

Μία και μοναδική

Η γλυκιά της φωνή από μέλι
σου λέει Καλημέρα.
Τα τρυφερά της χέρια με μόχθο και απλότητα
σε ανατρέφουν κάθε μέρα.
Οι λέξεις της σαν νότες ηχούν
παρά σαν λόγια…

Αλέξης Θωμαδάκης

————-

ΠΟΙΗΣΙΣ

Συμπλήρωμα βίου αβίωτου.
Πλούσια σε υπερβάσεις…

Γιώργος Κουβακάς

————–

Καθιζάνουσα

Με όσα πέτσινα ψέματα κι αν καλύπτεις τα στήθη,
πάντα το ψύχος θα σε τρυπά
στα κόκκαλα.

Για αυτό σου λέω,
ντύσου με αλήθεια.
Φοριέται κι από την ανάποδη
και ζεσταίνει.

Γιώργος Κουβακάς

————-

(Χωρίς τίτλο)

…Μου λείπει η χαρά σου
Ο κόσμος μου ένα κενό
Απόλυτο
Κανείς δεν μπορεί να το αναπληρώσει
Μόνον ΕΣΥ και το γέλιο σου…

Χρυσούλα Μανωλοπούλου

————-

Κανένας

…Μα η ζωή χάνεται με το φόβο
Η ζωή βρίσκεται στον πόνο
Η ζωή βρίσκεται στο ρίσκο
Μόνο έτσι ο φόβος δεν υπάρχει
Τον φόβο τον δημιουργείς.
Ο φόβος είναι ένα παιχνίδι του μυαλού,
ο φόβος είναι μια ψευδαίσθηση.
Μόνο ο κίνδυνος είναι αληθινός
Μάθε να τον ακολουθείς και να προσέχεις
Ό,τι κι αν κάνεις να προσέχεις.

Χριστίνα Μαραντίδου

————–

Αερικό

…Όσο γρήγορα ήρθες, αερικό μου
τόσο γρήγορα έφυγες, μακριά μου
Μάλλον, όσα έζησα, όνειρο ήτανε…

Ελίνα Μαυροπούλου

————–

Αϋπνίες

…Δεν κοιμάσαι μα ονειρεύεσαι με μάτια ανοιχτά και λαμπερά
που φωτίζουν μέσα στο απέραντο σκοτάδι…

Ιωάννης Μποζίνης

—————

Λόγια που έμειναν κρυφά…

…Σκληρή η μοναξιά, δύσκολο το αντίο
λόγια που έμειναν κρυφά
πράξεις που δεν οδήγησαν πουθενά
όνειρα που έμειναν μισά…

Γεωργία Νικολαϊδου

—————-

Βροχερές σκέψεις

…Ουτοπική και φευγαλέα στιγμή είναι ο έρωτας
Μονάχα στιγμή, ούτε καν στιγμές…

Σοφία Νινιάδου

—————-

Όλα τελειώνουν κάποτε…

οι έρωτες, οι φιλίες, οι διαφωνίες,
οι τσακωμοί, οι διαπραγματεύσεις,
ακόμα και οι συμβιβασμοί.
Μόνο το ψέμα και η αλήθεια παραμένουν…

Σοφία Παπακανάκη

——————

Μάνα

Γιατί ‘σαι περήφανη για ‘μένα,
ακόμη δεν καταλαβαίνω
Να είσαι πάντα πρώτη στις κερκίδες
στους πιο δύσκολούς μου αγώνες
και να φωνάζεις τ’ όνομά μου.
Μα είμαι δειλός, συγχώρεσε με,
δεν πανηγύρισα ποτέ μαζί σου κάποια νίκη…
αλλά στις ήττες ήσουν πάντα δίπλα μου
πολλές φορές και μοναχή σου…

Χρήστος Τεμιρτζόγλου

—————–

Επιτραπέζια συναισθήματα

…Ήταν η τελευταία κίνηση, φοβήθηκα.
«Ό,τι αρχίζεις να το τελειώνεις» μου είπες ανυπόμονα.
Υπάκουσα
-Με κοίταξες-
Ρουά ματ.

Ραφαηλία – Περσεφόνη Τσιαβού

Με μουσικά διαλείμματα που αναδείκνυαν την αδελφική σχέση της ποίησης με τη μουσική αλλά και το ταλέντο των παιδιών που έπαιξαν και τραγούδησαν και ήταν συγκεκριμένα οι :
Τσιουμέλα Δήμητρα – Κιθάρα
Καραβασίλη Ολυμπία – Αρμόνιο, Τραγούδι
Θεοχαροπούλου Μαρία – Τραγούδι
Τζίγκε Λυδία – Σαξόφωνο
Σκούπρα Μαρίνα – Τραγούδι
και ο καθηγητής τους Γρηγόρης Πατόπουλος – Κιθάρα, Τραγούδι, η βραδιά ολοκληρώθηκε μέσα σε μια ατμόσφαιρα γενικής ευφορίας.

Αυτό είναι το αληθινό σχολείο, σκεφτήκαμε όλοι, το σχολείο της δημιουργίας. Και τις σκέψεις μας τις έκανε λόγο ο φιλόλογος Στάθης Τσιουμέλας λέγοντας:
«…Συγχαρητήρια στα παιδιά για την τόλμη τους να εκφράσουν αυτά που νιώθουν, αλλά και στο δάσκαλο, που ονειρεύεται ένα άλλο σχολείο. Όλα τα παιδιά έχουν κάποιο ταλέντο κι ας μην είναι καλοί μαθητές. Στο σχολείο μένει ν΄ ανακαλύψει το ταλέντο ενός παιδιού. Όμως, το σημερινό σχολείο αδιαφορεί για την ανάδειξη του αληθινού κόσμου των παιδιών.
Η επιτυχία δε σημαίνει πάντα και ευτυχία. Μην αφήσουμε τις φλέβες χρυσού των παιδιών ανεκμετάλλευτες…».

Ο ποιητής Δημήτρης Καρασάββας, που ήταν παρών μαζί με τον ποιητή Βασίλη Δασκαλάκη, τιμώντας έτσι τους μικρούς «συναδέλφους», δήλωσε γοητευμένος από την πρωτοποριακή ιδέα που είχε το σχολείο, λέγοντας:
«…Τέτοιες εκδηλώσεις δε συνηθίζονται στο χώρο της μαθητικής κοινότητας. Η ποίηση είναι εξοστρακισμένη από τη ζωή των ανθρώπων. Όμως η ποίηση ενυπάρχει στον καθένα. Αρκεί να της δοθεί η ευκαιρία να εκδηλωθεί. Να ονειρεύεστε. Και να ονειρεύεστε ξύπνιοι. Και μην ξεχαστείτε. Γιατί στο όνειρο ίσως συναντήσετε την πραγματικότητα. Αυτό που ζείτε δεν είναι η πραγματικότητα…».

Κι εμείς, όσοι βρεθήκαμε εκεί, νιώσαμε όχι μόνο τυχεροί, αλλά νιώσαμε πως αγγίξαμε, έστω και φευγαλέα, το σχολείο που ονειρευόμαστε.
Ίσως οι ίδιοι οι νέοι να μπορούν κάποτε να μας ξυπνήσουν. Ποιος ξέρει…

Φωνάξτε δυνατά

Εκεί που έπρεπε
να φωνάξουμε δυνατά
κι ο αχός μας σαν ένα
αχαλίνωτο κύμα
να κουφάνει κόσμο,
εμείς κλείσαμε το στόμα μας
και μουγκαθήκαμε.
Εκεί που έπρεπε
να βγούμε μπροστά
στην καταραμένη μάχη
και το σκουριασμένο
από πολύ καιρό ξίφος μας
να λάμψει και πάλι δυνατά,
εμείς μέσα σ’ εκείνο
το καβούκι αμπαρωθήκαμε
γιατί ‘κει μας είχαν πει
πως θα ‘μαστε ασφαλείς.
Φτάνει λοιπόν με την
ενός λεπτού σιγή
και φωνάξτε δυνατά
για όλες εκείνες
τις αβάστακτες σιωπές
που δώσαμε όλοι μας
ως συνένοχοι του φόβου.

Χρήστος Τεμιρτζόγλου