Φύσα, μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου,
να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα.
Της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες
στο Δερβενάκι κείτονται, στο χώμα ξαπλωμένοι.
Στρωμά ‘χουνε τη μαύρη γης, προσκέφαλο λιθάρια
και γι’ απανωσκεπάσματα του φεγγαριού τη λάμψη.
Κι’ ένα πουλάκι πέρασε και το συχνορωτάνε:
«Πουλί, πως πάει ο πόλεμος, το κλέφτικο ντουφέκι;
Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης,
και παραπίσω οι Έλληνες με τα σπαθιά στα χέρια».
Γράμματα πάνε κι έρχονται στων μπέηδων τα σπίτια.
Κλαίνε τ’ αχούρια γι’ άλογα και τα τζαμιά για Τούρκους,
Κλαίνε μανούλες για παιδιά, γυναίκες για τους άντρες.
……………..
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ποίηση
Οδυσσέας Ελύτης: Από “Το Μονόγραμμα”
Ποίηση
Φώτης Αγγουλές “Αν…”
Ποίηση
Γιάννης Ρίτσος “Γυναίκες”
Αναγνώστες
Λίνα Βαταντζή “Πόλεμος για λευκότητα”
Ποίηση
Χαλίλ Γκιμπράν “Αγάπη”
Ποίηση
