Χαρούλα Ουσουλτζόγλου: ΑποΜνημοΝεύματα της Μνήμης / “αν αυτό το τόλμαγαν όλες οι πόλεις θα πανηγύριζαν οι ιστορικοί του μέλλοντος”
Το κείμενο της π. Δημάρχου Βέροιας Χαρούλας Ουσουλτζόγλου που ακολουθεί, είναι από την παρουσίαση του βιβλίου ΑποΜνημοΝεύματα της Μνήμης στη Θεσσαλονίκη
Παραφράζοντας τον αξέχαστο Μάνο Χατζιδάκι θέλω να σας πω, πως ήρθα εδώ για να σας δείξω ένα κομμάτι από την δικιά μου Οδό Ονείρων. Είναι μια μικρή επαρχιακή πόλη μικρή κι ασήμαντη δεν την θεωρώ λυπημένη και τυραννική αλλά σίγουρα απέραντα ευγενική. Ξεχωρίζει από αντίστοιχες πόλεις, καθώς έχει τον μακεδονικό κάμπο στα πόδια της , το Βέρμιο προσκεφάλι, πολλά νερά και πριν τα χρόνια της αντιπαροχής που πρόλαβα , αυλές με λουλούδια, Μακεδονίτικα αρχοντικά, καλντερίμια , 70 εκκλησίες και μεγάλη ιστορία. Στα χρόνια της νιότης μου είχε πολύ χώμα, πολλές μητέρες (τις μάνες μας) και πολλά παιδιά (εμάς) σκεπασμένα μ ένα τρυφερό, μα κι ώρες ώρες αβάσταχτο ουρανό. Είχε τις ελπίδες μας και τα όνειρα που πλάθαμε πολλά από τα οποία βγήκαν πλάνες. Κι αυτό το κομμάτι θέλω να σας αφήσω ως παρακαταθέτης, χωρίς καμιά απαίτηση να μου επιστραφεί, αλλά να κληροδοτηθεί στους επίγονους όταν η αναπνοή μου σμίξει με το ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και χαθεί. Σας ευχαριστώ.
…Κώστας Μπέσιος. ΑΠΩΝ…
Χωρίς τον Δημήτρη Καρασάββα, τον Κώστα Μπέσιο, αλλά και το Μάκη Λιόλιο, φτωχότεροι από καλούς φίλους, παρουσίες που σφράγισαν τη ζωή μας, είμαστε εδώ, για να ανοίξουμε ¨τον κουμπαρά καλών αισθημάτων¨ όπως λέει ο Γιάννης. Ο γεννήτορας της ιδέας και ο μοχλός κίνησης και …κινητοποίησης όλων μας. Για να ανοίξουμε το κομπόδεμα των αποταμιεύσεων της μνήμης μας. Της μνήμης μιάς τυχερής γενιάς.
Της γενιάς που δεν έζησε πόλεμο, που στην πλειονότητά της έζησε χούντα για να πολιτικοποιηθεί και ν΄ αγωνιστεί για δημοκρατία, να ζήσει έντονα χρόνια πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, να γλεντήσει, ν΄ αγαπήσει, να τραγουδήσει τα πιό όμορφα τραγούδια, να ελπίσει, να διαβάσει, να μάθει, να αναλύσει, να ζήσει ως ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Προσωπικά, νοιώθω περίεργα που μιλάω στην πατρίδα της καρδιάς, για την πατρίδα της ζωής μου.
Γιατί εδώ, ήρθαν πρόσφυγες οι παππούδες μου ένθεν και ένθεν, εδώ το σπίτι του παππού στη Μάρκου Μπότσαρη, πολλά παιδικά σαββατοκύριακα, κι εκεί, στη Βέροια, όλη μου η ζωή.
Εδώ γεννήθηκα, εκεί έζησα και μεγάλωσα και έδρεψα αγάπη κι αναγνώριση και την ευγνωμονώ.
Σήμερα , εδώ μπροστά σας, ανοίγουμε μια πόρτα για να σας φέρουμε στη Βέροια, μ’ έναν άλλο τρόπο, ασυνήθιστο τρόπο, όπως ταιριάζει στα γεννήματα του Εκκοκκιστηρίου Ιδεών .
Τι είναι η Βέροια? Ο τόπος που ο καλός Θεούλης τα έδωσε όλα. Όλα.
Βουνά με αφάνταστη βιοποικιλότητα. Κάμπο ονομαστό , εύφορο. Νερά πολλά και το μακρύτερο ποτάμι της Ελλάδας, αλλά και ποταμάκι που διασχίζει το αστικό κέντρο κι αλλάζει χίλιες μορφές στο διάβα του. Αχνάρια μνήμης, απο τους νεολιθικούς χρόνους, την αρχαιότητα, τα ελληνιστικά, το βυζάντιο, την τουρκοκρατία, την αρμονική συνύπαρξη θρησκειών και πιστών τους που αρμονικά κι αλληλέγγυα συνυπήρξαν απο τα βάθη των αιώνων. Το συνώνυμο του πολυπολιτισμού, αυτή η πόλη.
Στους δρόμους της λοιπόν, στη ζωή της περιδιαβαίνουμε μ΄ αυτή την έκδοση 40 άνθρωποι, παλιότεροι και νεώτεροι, που στη συντριπτική πλειονότητά μας, ΔΕΝ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΤ’ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ.
Αλλά τι συμβαίνει? Η μεταλαβιά που λάβαμε απ’ τ’ άγιο χέρι της μικρής Ιερουσαλήμ, της Βέροιας, γίνεται λέξεις, προτάσεις κι ιστορίες, κι ως εκ θαύματος, με ζηλευτή λογοτεχνική γραφή, γίνεται βιβλίο.
Που διαβάζοντάς το, η μνήμη παίρνει χρώμα, ήχους, μυρωδιές κι απονέμει …δικαιοσύνη!
Νομάρχες, βουλευτές και Δήμαρχοι, αλλά και Πρόεδροι και Δ.Σ φορέων, όσοι μπλέχτηκαν στα δημόσια πράγματα, αλλά και άνθρωποι του πνεύματος, υπάρχουν στα αρχεία της πόλης έτσι ή αλλιώς γιατί απασχολούν διαχρονικά τα πάσης μορφής μέσα.
Που θα έβρισκε όμως, “στέγη μνήμης” ο Αντωνάκης ο Φουρφουράς, ο χαμάλης Οδυσσέας, ο Πολυχρόνης ο Φούρναρης με τ’ άλογο, ο Γιάννης ο τρελλός, ο Μήτρης, Ο Φάνης που πούλαγε λαχεία, ή κουβάλαγε στεφάνια κηδειών ψέλνοντας στην θλιβερή πομπή ύμνους της νεκρώσιμης ακολουθίας…? ¨η ο ξερακιανός, γυρτός εθνικός μας περιπτεράς ο Κούλης με την ευτραφή κυρία ? Ή τόσοι άλλοι, που σώθηκαν σε 300 σελίδες…
Κλείνοντας, εξομολογούμαι ταπεινά ενώπιόν σας, πως αν εξ αρχής είχα αντιληφθεί το μέγεθος του εγχειρήματος, θα είχα “σώσει” πολλές ακόμη ανώνυμες σφραγίδες της ζωής μας.
Μακάρι, λοιπόν, να έρθει κι ο δεύτερος τόμος…
Κι αν αυτό το τόλμαγαν όλες οι πόλεις, όπως πρότεινε ξανά και ξανά ο Γιάννης, θα πανηγύριζαν οι ιστορικοί του μέλλοντος.
Να σας ευχαριστήσω όλους και μ’ αυτήν την ευκαιρία τη Λίζα Λούκας κόρη Φιλοκτήμονα Παπαδόπουλου και Νίκο Σφήκα για τη βοήθεια που μου παρείχαν με τη συνεισφορά πληροφοριών . Σας ευχαριστώ.
Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα
