“Βέροια Εύηχη πόλη” / Γιώργος Νταλάρας: “Πενήντα συνεχόμενα χρόνια στην καρδιά του κοινού, που χθες τον αποθέωσε”
Εδώ και πενήντα χρόνια ο Γιώργος Νταλάρας συνεχίζει να είναι στην καρδιά του κοινού. Εκφράζει με τα τραγούδια του όλο εκείνο το πολύχρωμο φάσμα ήχων και στίχων, που παντρεμένοι με τη φωνή του τού προσδίδουν όχι μόνο μουσική ταυτότητα, αλλά μια θέση στο μουσικό στερέωμα μοναδική.
Με τα τραγούδια του μεγαλώσαμε. Όμως και η σημερινή νεολαία, που έχει απομακρυνθεί πολύ από τα δικά μας ακούσματα, τραγουδά τα τραγούδια του και τα αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό, όπως κι εμείς τότε, που συνδέσαμε τα νιάτα μας μ’ αυτά.
«Κάπου βραδιάζει, μην κλαις, δεν πειράζει…». Η φωνή του απλωνόταν ως πάνω στα κάστρα της Θεσσαλονίκης από κάποιο ραδιόφωνο ή τραγουδιόνταν πάντα με μεράκι στη φοιτητοταβέρνα της «Δόμνας».
Γιατί όμως πενήντα ολόκληρα χρόνια παραμένει στην καρδιά του κοινού; Όχι μόνο γιατί υπήρξε ποιοτικός, επιλέγοντας συνθέτες και στιχουργούς χωρίς να κάνει εμπορικές εκπτώσεις, όχι μόνο γιατί η φωνή του μπορούσε να κινηθεί σ’ ένα μεγάλο εύρος, φτάνοντας από το ρεμπέτικο μέχρι την πιο τρυφερή μπαλάντα, αλλά και γιατί είχε την τύχη να ζήσει και να τραγουδήσει σε μια εποχή, που όλοι οι μεγάλοι συνθέτες και στιχουργοί συνυπήρξαν, δημιουργώντας το κλίμα μιας πολιτιστικής άνοιξης.
‘Έτσι, ξεκίνησε ο Νταλάρας και τη χθεσινή του συναυλία στο Θέατρο Άλσους της Βέροιας, στα πλαίσια της «Εύηχης Πόλης» λέγοντας:
«Είμαστε μια τυχερή γενιά που μεγάλωσε πλάι σε μεγάλους δημιουργούς, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης».
Ζητώντας ενός λεπτού σιγή από το κοινό, που κυριολεκτικά πλημμύρισε το θέατρο, ξεκίνησε με το εμβληματικό «της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ», που τραγούδησαν όλοι μαζί του με συγκίνηση.
Άπλωσε τη φωνή του, γνώριμη και αγαπημένη σε όλους, με χαρακτηριστικά κομμάτια από μια μουσική πορεία πολλών χρόνων, πλαισιωμένος από δύο εξαιρετικές γυναικείες φωνές, τη Βιολέτα Ίκαρη και την Ασπασία Στρατηγού, αλλά και μια εντυπωσιακή δεκαμελή ορχήστρα.
Κέρδισε τις εντυπώσεις όχι μόνο με την ερμηνευτική του ωριμότητα αλλά και με τον τρόπο που αντιμετώπιζε τους συνεργάτες του. Με θαυμασμό και σεβασμό, επαινώντας τις δυνατότητές τους.
Κάνοντας έναν μεγάλο μουσικό κύκλο μέσα στα τραγούδια που τραγούδησε ο ίδιος, και που προκαλούσαν θύελλα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων, τα τραγούδησε πολλές φορές μαζί με το κοινό του αφουγκραζόμενος τη γνώση των στίχων και της μελωδίας, αλλά και την αγάπη που του είχαν όλοι αυτοί, τόσα χρόνια τώρα.
Χωρίς ν’ αφήσει απέξω καινούρια τραγούδια ή που τραγούδησαν άλλοι τραγουδιστές αλλά ξεσηκώνουν το κοινό, έκλεισε τον μουσικό κύκλο του με δυνατά τραγούδια, όπως τα «Παραπονεμένα λόγια» του Γιάννη Μαρκόπουλου ή το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» και το «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει» του Μίκη Θεοδωράκη. Εδώ, οι φωνές του κόσμου που τραγουδούσε έγιναν ακόμη δυνατότερες και περισσότερες. Τραγούδια του καημού και του αγώνα.
Ο κόσμος δεν ήθελε να τελειώσει η συναυλία, που συμπλήρωσε πάνω από δύο ώρες. Έτσι, η «Φαντασία» και το «Καλή τύχη, όπου κι αν πας» αποτέλεσαν τον αποχαιρετισμό του Γιώργου Νταλάρα στο κοινό του που τον αποθέωσε, με την υπόσχεση από τη μεριά του μιας επόμενης συνάντησης.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Άλσους, πολλοί από μας είχαμε την αίσθηση πως έλειψαν κάποια τραγούδια, που τόσο αγαπήσαμε και ήταν ταυτισμένα με τον Γιώργο Νταλάρα, όπως τραγούδια του Μάνου Λοΐζου ή του Απόστολου Καλδάρα, που θα έδιναν έναν άλλο τόνο, πληρέστερο και ακόμη ποιοτικότερο στη συναυλία του.
Η τελική αίσθηση; Πενήντα χρόνια στην κορυφή της μουσικής… Ποιος δεν θα ζήλευε μια τέτοια παρουσία;
Φωτογραφίες: faretra.info
Οι συντελεστές της εκδήλωσης:
Τραγούδι: Βιολέτα Ίκαρη, Ασπασία Στρατηγού
Νίκος Ζέρβας – πιάνο
Γιώργος Μάτσικας , μπουζούκι- κιθάρα
Βασίλης Κορακάκης – μπουζούκι
Θανάσης Σοφράς – μπάσο
Χρήστος Ζέρβας – κιθάρες
Μάνος Γρυσμπολάκης- ακορντεόν
Ηλίας Μαντικός – κανονάκι
Νίκος Σαμαράς – πνευστά, μπουζούκι, μπαγλαμάς
Στράτος Σαμιώτης , κρουστά
Γρηγόρης Συντρίδης , τύμπανα
