Ανέκδοτο η πολιτική ευρω-προστασία
Τι «παίζεται» με τα λεφτά για αντιπυρικά – αντιπλημμυρικά έργα και αποζημιώσεις
«Ποιος πραγματικά χρηματοδοτεί και ποιος τελικά καρπώνεται τα “κονδύλια της Ε.Ε.”;». Αυτό το ερώτημα αποτελεί τον τίτλο ενός πολύ ενδιαφέροντος όσο και διαφωτιστικού άρθρου του μέλους της Κ.Ε. και ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Κώστα Παπαδάκη, το οποίο δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» το σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
Το άρθρο γράφτηκε από τον ευρωβουλευτή με αφορμή την αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων εξουσίας και την «“καραμέλα” ότι “υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια της Ε.Ε. για την αντιπυρική και αντιπλημμυρική προστασία αλλά η κυβέρνηση δεν τα εκμεταλλεύεται”».
Όπως σημειώνει προλογικά ο Παπαδάκης, «πρόκειται για μια συζήτηση – “παγίδα”, που διευκολύνει τον αποπροσανατολισμό του λαού με το γνωστό τσακωμό ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. – ΚΙΝΑΛΛ περί “ικανών” και “ανίκανων”, βγάζοντας λάδι τη στρατηγική σύμπλευσή τους στην πολιτική που εξυπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου και τσακίζει το δικαίωμα του λαού στην προστασία της ζωής, της ασφάλειάς του, στον ολοκληρωμένο σχεδιασμό δασοπροστασίας, πυρόσβεσης, αντιπλημμυρικών, αντισεισμικών έργων».
Η προέλευση των κονδυλίων
Αφού αναφέρεται στη «γύμνια του κρατικού μηχανισμού, την έλλειψη κονδυλίων, την υποστελέχωση», για τα οποία «η Ε.Ε. έχει συμπράξει με τις αστικές κυβερνήσεις διαχρονικά και όλες οι στρατηγικές κατευθύνσεις που ακολουθήθηκαν φέρνουν φαρδιά – πλατιά την υπογραφή της», ο ευρωβουλευτής σημειώνει:
«Καταρχάς τα κονδύλια “της Ε.Ε.” δεν είναι καν… δικά της. Είναι ιδρώτας των εργαζομένων που η Ε.Ε. και οι αστικές τάξεις κάθε χώρας για το συλλογικό τους συμφέρον “αρμέγουν” ετήσια με βάση το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα κάθε κράτους – μέλους, αλλά και, μεταξύ άλλων, με ενιαίο ποσοστό 0,30% επί της εναρμονισμένης βάσης ΦΠΑ κάθε κράτους – μέλους».
Με άλλα λόγια, προέρχονται από τους έμμεσους φόρους των Ευρωπαίων πολιτών και μάλιστα, όπως σημειώνει ο Παπαδάκης, «μεθοδεύεται η ενίσχυση της εισπραξιμότητας του ΦΠΑ προκειμένου μεγαλύτερο ποσοστό από τα έσοδά του να κατευθύνεται στα ευρωενωσιακά ταμεία με θέσπιση νέων φόρων (στις χρηματοπιστωτικές και ψηφιακές συναλλαγές, με “περιβαλλοντικούς” φόρους κ.ά.) και εισφορών (π.χ., στη χρήση πλαστικών). Προσπαθούν μάλιστα απατηλά να εμφανίσουν τους φόρους αυτούς ως φορολόγηση δήθεν των επιχειρήσεων».
Αυτά τα κονδύλια συγκροτούν τους περίφημους «ίδιους πόρους».
Δευτερεύουσα η προστασία
Η Ε.Ε., λοιπόν, κατά τον αρθρογράφο, «επιδιώκει τα κονδύλια αυτά να κατευθύνονται με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια στις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου, αποτελώντας την αναγκαία “μαγιά” για να φουσκώνουν τα κέρδη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η κατεύθυνσή της λοιπόν είναι σαφής: Στόχος δεν είναι άλλος από το να πριμοδοτούν “προστιθέμενη αξία” και “νέες πηγές εσόδων”. Έχουν στόχο, δηλαδή, να λειτουργήσουν ανταποδοτικά, στη βάση του “κόστους – οφέλους”, προκειμένου να πολλαπλασιάσουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. (…)
Με απλά λόγια, αν τα έργα μετά την ολοκλήρωσή τους δεν εξασφαλίζουν πεδίο για να δραστηριοποιηθούν κερδοφόρα επιχειρήσεις, αν,π.χ., δεν έχουν διόδια, εισιτήρια, πελάτες “με το κεφάλι” και πωλήσεις “με το κομμάτι”, δεν προτιμώνται, δεν ιεραρχούνται, δεν θεωρούνται άμεσα επιλέξιμα, καθυστερούν, βαλτώνουν».
Γι’ αυτό, γράφει ο Παπαδάκης, «όλως τυχαίως τα αντιπλημμυρικά έργα, τα έργα αντιπυρικής προστασίας, οι αντισεισμικές υποδομές “κολλάνε στα γρανάζια της γραφειοκρατίας”, αναβάλλονται επ’ αόριστον για δεκαετίες, την ώρα που οι εργοστασιακές μονάδες, τα ξενοδοχεία “πάνω στο κύμα”, τα πολυκαταστήματα τύπου mall, οι μαρίνες αδειοδοτούνται, χρηματοδοτούνται και κατασκευάζονται με fast – track διαδικασίες στο όνομα της “ανάπτυξης”, του “φιλικού περιβάλλοντος στην επιχειρηματικότητα”».
Ομοίως τα αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα ή ακόμα και οι αποζημιώσεις πληγέντων μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης περνούν σε δεύτερη μοίρα, αφού τα τελικά διατιθέμενα κονδύλια είναι ελάχιστα συγκριτικά με τις ανάγκες που προκύπτουν.
Ελλείψεις και περικοπές
Επειδή όμως πολύ πρόσφατα, τον περασμένο Μάιο, υιοθετήθηκε ο νέος ευρωπαϊκός μηχανισμός πολιτικής προστασίας (RescEU), ας δούμε πώς τον περιγράφει ο ευρωβουλευτής:
(Ο μηχανισμός) «κινείται στο πλαίσιο των δραστικών περικοπών των προϋπολογισμών και στοχεύει να τις νομιμοποιήσει και να τις διαιωνίσει. Συγκροτείται με δέσμευση ενός μέρους από τον ελάχιστο στόλο αεροσκαφών και μέσων πυρόσβεσης που διαθέτουν ακόμα τα κράτη – μέλη για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών ανά την Ευρώπη.
Η απόφαση δε για το πού και πότε θα διατεθούν αυτά τα δεσμευμένα μέσα θα ανήκει στην Ε.Ε., την ώρα που όλο και πιο συχνά εκδηλώνονται ταυτόχρονες πυρκαγιές ανά την Ευρώπη, ενώ αυτά τα μέσα θα διατίθενται με την ευνόητη χρονοκαθυστέρηση για την αντιμετώπιση φυσικών φαινομένων, που, όπως έχει αποδειχθεί, η τραγική έκβασή τους πολλές φορές κρίνεται σε μόλις μερικές ώρες»!
Καθώς μάλιστα η κυβέρνηση ανακοίνωσε τις προηγούμενες μέρες ότι η νέα Εθνική Υπηρεσία Διαχείρισης Έκτακτων Αναγκών θα χρηματοδοτηθεί με 500 εκατ. ευρώ, ο αρθρογράφος σημειώνει ότι «την τελευταία δεκαετία πάνω από ένα δισ. περικόπηκαν από νευραλγικές υπηρεσίες όπως η Πυροσβεστική, η Δασική Υπηρεσία, το ΕΚΑΒ».
Για τη δε στελέχωση υπηρεσιών, υποδομών και σωμάτων, καταγράφει ότι «με την ευρωενωσιακή χρηματοδότηση απαγορεύεται “διά ροπάλου” η πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, ενώ προσλαμβάνονται το πολύ συμβασιούχοι ολίγων μηνών». Αναφερόμενος δε στην πρωθυπουργική αναφορά στους εθελοντές και την ενσωμάτωσή τους στην Πολιτική Προστασία, γράφει: «Οι εθελοντές, δηλαδή, που σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν να συμβάλουν επικουρικά και συμπληρωματικά, με τις κυβερνητικές εξαγγελίες αναλαμβάνουν ρόλο πρώτης γραμμής, “μπαλώνοντας” τρύπες ολόκληρες του απογυμνωμένου σχετικά με τις λαϊκές ανάγκες κρατικού μηχανισμού».
* Το άρθρο, το οποίο δεν ήταν δυνατόν να παρουσιαστεί ολόκληρο λόγω του μεγέθους του, μπορείτε να βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: Ποιος πραγματικά χρηματοδοτεί και ποιος τελικά καρπώνεται τα «κονδύλια της ΕΕ»;
