Αυτή την εβδομάδα, μέσα από αυθόρμητους συνειρμούς ανέτρεξα στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια. Η παλαιότερη ανάμνηση που αναπήδησε, ήταν έξω από το νηπιαγωγείο μου στο Βόλο, ξαναείδα τη Νατάσα, που δεν έμπαινε την τάξη αν δεν πήγαινα. Η επόμενη εικόνα, ο κύριος Ηλίας, ο δάσκαλός μου στην Πέμπτη και στην Έκτη δημοτικού. Νομίζω πως ακόμα και σήμερα περιμένει στην αυλή για την προσευχή. Μια τότε θεόρατη αυλή που μου φαίνεται πλέον τόσο μικρή, όπως τότε μου φαινόταν και ο κόσμος.
Έκατσα στα θρανία για πολλά χρόνια. Τέτοια αγάπη που τους είχα και τους έχω, οι επιλογές μου έφεραν να τα κοιτάξω από όλες τις πλευρές, και από του μαθητή, και από του εκπαιδευτικού, και πλέον να τα φροντίζω από απόσταση. Στα φωτογραφικά άλμπουμ, έξι φωτογραφίες εικόνισμα, έξι φωτογραφίες ελπίδα: κάθε χρόνο οι ίδιες μα διαφορετικές αμήχανες φωτογραφίες τραβηγμένες στα σκαλιά του σχολείου, με φαφούτικα χαμόγελα, ο δάσκαλος πάντα να κοιτά υπερήφανος τα καμάρια του, και εγώ σταθερά με κοτσιδάκια. Κοτσιδάκια για πολλά χρόνια. Κοτσιδάκια πάντα και παντού, μέχρι που έγιναν αλογοουρά… να σας πω την αλήθεια, φτάνω να τα νοσταλγώ για την αθωότητα που υπογράμμιζε η φροντισμένη τους χωρίστρα.
Μεγάλωσα όμως, και η χωρίστρα χάθηκε γιατί τώρα ξέρω πως πίσω από αυτή τη γλυκιά παρουσία του δασκάλου που συντρόφεψε τα παιδικά μας χρόνια, υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα με ωράρια, ώρες, πρόγραμμα, ύλη, υπεραριθμίες και κενά. Υπάρχουν ώρες που πρέπει να καλυφτούν και κάποιες που θα περισσέψουν. Και όταν κάτι δεν βγαίνει σωστά στις προσθαφαιρέσεις αποτελεί πρόβλημα. Το Υπουργείο Παιδείας, είναι ίσως το μόνο που καλείται να δώσει λύση και στο πλεόνασμα αλλά και στο έλλειμμα ωρών, μιας και τα δυο αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα.
Στο ίδιο πρόβλημα, οι λύσεις που προτείνονται κάθε φορά ποικίλλουν και καλούνται συνήθως να τις εφαρμόσουν οι νεότεροι σε ηλικία με τα νεογιλά τους χαμόγελα απορίας, διότι πρέπει να αποχωριστούν τον ένα τους δάσκαλο και να υποδεχτούν άλλους.
Μέσα σε όλα αυτά, εγώ αναρωτιέμαι, ποιος θα κοιτάει φέτος με καμάρι τα παιδιά μας, στο στιγμιότυπο που θα αποθανατίζει την ευτυχία της σχολικής χρονιάς; Και αυτή η τρυφερή σχέση που μας συνέδεε με τον δάσκαλο, πώς θα αναπτυχθεί;
Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι, κι ας τσιμπάει στην καρδιά, μπορεί να τα καμαρώνουν περισσότεροι από ένας δάσκαλοι, και, επειδή πρόκειται για τα τετραπέρατα παιδιά μας, θα πάρουν από τον καθένα τους το καλύτερο που έχει να δώσει.
Αχ και μόνο να γινόταν, έστω για ένα απόγευμα, ξανά να μας ρωτήσουν: «Τι έχετε για αύριο», και εμείς να λέγαμε: «Τίποτα. Μας πήγαν εκδρομή»…..
