Όταν η ζωή μιμείται την Τέχνη…
Συμβαίνει το αντίθετο. Η Τέχνη μιμείται τη ζωή και όχι η ζωή την Τέχνη. Στον ορισμό της τραγωδίας από τον Αριστοτέλη αυτό αποτελεί την αναμφισβήτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη και τη θεώρησή της. «Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως…».
Η φωτογραφία είναι μια μορφή Τέχνης και μάλιστα με απεριόριστη δυναμική τα τελευταία χρόνια, καθώς εκφράζει όχι μόνο την αποτύπωση προσωπικών στιγμών, όπως παλιά, αλλά διεισδύει σ’ όλους τους τομείς έκφρασης της ζωής, με κορυφαία την ταύτισή της με το τελικό αποτέλεσμα στον τομέα του κινηματογράφου. Θα είχαν την ονειρική ποιητική τους διάσταση οι ταινίες του Αγγελόπουλου, χωρίς τη φωτογραφία του Αρβανίτη;
Στη φωτογραφία όμως που συνέλαβε ο φακός, η ίδια η ζωή «ποζάρει» αθέλητά της σ’ όλο το τραγικό μεγαλείο του εξευτελισμού, του μηδενισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπου ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αριθμό και η ζωή του, αφού σαρώθηκε από τους ανέμους των πολέμων του κέρδους, τώρα μετατράπηκε σε ματωμένα αργύρια στα χέρια των δουλεμπόρων.
Καταμεσής στο πέλαγο, μετανάστες φορτωμένοι σε καΐκι, όρθιοι, θαρρείς σαν μια μορφή κάθετης δέησης ανάμεσα σ ’αυτόν και τον άλλο κόσμο, τον απρόσιτο και ανεξερεύνητο κι όμως τον μόνο παρηγορητικό, αφού ο ανθρώπινος απώλεσε την ανθρωπιά του, φωτίζονται από μια δύση ή ανατολή, από έναν ήλιο ή φεγγάρι – τι σημασία έχει πια; – σκοτεινή κηλίδα στο σώμα του πολιτισμού.
Η φωτογραφία, που δεν είναι αποτέλεσμα photo shop, είναι ο σκληρός καθρέφτης της εποχής μας, αλλά, αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα, ο καθρέφτης της «αδελφής Ευρώπης», της Ευρώπης με τα απαστράπτοντα κτήρια των Βρυξελλών, και «τα παζάρια των αργυραμοιβών και των φονιάδων», για να θυμηθούμε και τον Μάνο Ελευθερίου.
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί…..
ΘΗΤΕΙΑ Γιάννης Μαρκόπουλος – Μάνος Ελευθερίου
Στη φωτογραφία λέμβος ακυβέρνητη πλέει κοντά στην Κω. Πηγή Reuters/ Yannis Behrakis – 11 Αυγούστου του 2015.
ΔΣ
