Μια φορά κι ένα καιρό, δύο -τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, ετερόκλητοι σχηματισμοί άγριων ζώων κι αγριμιών, συμμαχούσαν προς “επίτευξιν επιβίωσης”, εκατέρωθεν των ποταμών και κατά τόπους, στον άγριο πλανήτη Γη.
Λιοντάρι, γάιδαρος και αλεπού, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ειρήνη, πρωτίστως μεταξύ τους και δευτερευόντως κι άλλων ζώων, της τροφικής αλυσίδας αγελαίων, όπως τα τσακάλια κι οι ύαινες και μοναχικών, όπως τα όρνια, οργάνωναν μια ομάδα δράσης, με συγκεκριμένους και διακριτούς ρόλους.
Ο γάιδαρος, δίχως να εγείρει υποψίες, θα σύχναζε στην ακροποταμιά και… μόλις αντιλαμβανόταν ομάδες σπάνιων μηρυκαστικών, ελαφιών και ομοειδών τους να ζυγώνουν για να πιουν νερό, μ’ ένα γκάρισμα θα ειδοποιούσε την αλεπού, η οποία με τη σειρά της θα ενημέρωνε το λιοντάρι.
Κι όλοι μαζί θα ορμούσαν, θα σκότωναν και θα μοίραζαν τη λεία.
“Νάτο, το καταστατικό σχέδιο”, είπε ο Βασιληάς Λέων!.
«Vinceremos» αναφώνησαν ενθουσιασμένοι οι σύμμαχοι κι έθεσαν με τις ουρανομήκεις ζητωκραυγές τους υπό έγκριση τον σκοπό και τον κανονισμό στους μόνιμους πανόπτες των αιθέρων που επιστατούν το περιβάλλον.
Ομόφωνα, βάσει πρωτοκόλλου και με δυο τρεις πρόβες που τις είχαν ονομάσει γυμνάσια, επιτέθηκαν από κοινού στα διψώντα παραποτάμια ζώα.
Θήρευσαν ένα ελάφι, ανασυντάχθηκαν, συγκεντρώθηκαν στο πεδίο της μοιρασιάς, στη βάση τους, και παρατάχθηκαν με το λάφυρο παρά πόδας.
Ο Λέων βρυχήθηκε και είπε:
“Γενναίοι σύμμαχοι, το σχέδιο Μάσαλ, στέφθηκε με επιτυχία. Η φήμη του γαϊδάρου, ως τίμιος και δίκαιος προηγείται, και νάτο το λάφυρο της συμμαχίας μας. Ας προβεί στη μοιρασιά και καλή όρεξη σ’ όλους!”
Ο γάιδαρος μοίρασε όσο πιο τίμια μπορούσε το σκοτωμένο ελάφι, με κάποιο δισταγμό για τα κέρατα και τις οπλές, που τα κράτησε προς στιγμή στην άκρη μέχρι ν’ αποσαφηνίσει τη χρησιμότητα τους.
Δυσαρεστημένο το λιοντάρι απ’ τη μοιρασιά, γρύλισε νευριασμένο, επιτέθηκε απρόκλητα στον γάιδαρο, τον σκότωσε και τον καταβρόχθισε.
Αμέσως μετά, γρύλισε και είπε:
“Αλεπού! Ο γάιδαρος αποδείχθηκε αγνώμων. Μας πρόσβαλε κατάφωρα.
Δεν σεβάστηκε τις καταστατικές συμφωνίες. Γι’ αυτό ανάλαβε εσύ αυτοδίκαια, και σπεύσε να μοιράσεις δίκαια το λάφυρο.”
Η αλεπού έκοψε ένα κότσι από το μπροστινό πόδι του ελαφιού, κράτησε ένα μικρό κομμάτι από την ουρά του και έσπρωξε το υπόλοιπο σώμα του, ως η μερίδα του λέοντος προς τη μεριά του.
“Εύγε αλεπού, πες μας τώρα, για την ιστορία: Ποιος σ’ έμαθε να μοιράζεις τόσο δίκαια;
“Η βαθειά αίσθηση του δικαίου, που έχουμε εμείς οι αλεπούδες, απάντησε η αλεπού, αυτή μ’ έμαθε να μοιράζω δίκαια, βασιληά μου. «Κυρίως όμως με δίδαξε η de facto και de yure συμφορά του γαϊδάρου. Αυτού του προδότη, πρώην συμμάχου μας.
Αρχιστράτηγε Λέοντα, πρόσθεσε: Ιδού ο στρατός σας.”… Σας απευθύνω ευπειθώς, ένα εγκάρδιο ευχαριστώ.”
=======*========
Σας φαίνεται παραμύθι, αλλά έτσι γίνεται συχνά στη ζωή.
Η κολακεία είναι το κλειδί της αιώνιας διπλωματικής γλώσσας, αφού το ίδιο εγκάρδιο ευχαριστώ, στον ίδιο τόνο, στον άγριο κι αφιλόξενο αυτόν πλανήτη, ειπώθηκε ενώπιον αρκετών κατακτητών, πολεμάρχων κι αυτοκρατόρων, είτε Μαγαλέξανδροι ήσαν αυτοί είτε Ούνοι, Γότθοι, Βισιγότθοι, Οστρογότθοι, Αλάριχοι, Χάνοι, Μογγόλοι, Καίσαρες…
Αυτό το ίδιο «ευχαριστώ τους Αμερικανούς συμμάχους μας», στην ένοπλη εκστρατεία 1990–1991 που διεξήχθη από έναν στρατιωτικό συνασπισμό 39 χωρών στην ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ, ειπώθηκε ως απάντηση απ’ όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες, μετά τη συμφορά της Γιουγκοσλαβίας στις αρχές της δεκαετίας 1990.
Ειπώθηκε απ’ τον πρωθυπουργό της Ελλάδος των Ιμίων, Κώστα Σημίτη, το 1996.
Ειπώθηκε τραμπαλίζοντας διαγγελματικά και από τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντομίρ Ζελένσκι , άρτι εκδιωχθέντα κακήν κακώς, από τον Λευκό Οίκο με την υπαναχώρηση του για τις σπάνιες γαίες, ενώ από την άλλη άκρη του πολέμου, ξεχώριζε η υπόμνηση του Πέρση υπουργού Άμυνας προς τον ηγέτη του, Χαμαϊινί:
«Μην ξεχνάς τη συμφορά του Σαντάμ».
Κι η γνώριμη αυτή συμφορά συνεχίζει να πλανάται επί Προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ, στους ουρανούς του άγριου πλανήτη Γη, το σωτήριο έτος 2025, διαιωνίζοντας το Ηρακλείτειο ρητό, “πόλεμος πατήρ πάντων…».
Με μητέρα του, τη βία και με τα΄ αδέλφια της, Κράτος Ζήλος και Νίκη, σύμφωνα με τον Ησίοδο, όλα παιδιά της Στυγός και του Πάλλαντα, να κλώθονται γύρω από το διεθνές Δίκαιο, που απ΄ ό,τι φαίνεται, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το συμφέρον του ισχυροτέρου…
Σαν να δικαιώνονται ο Θουκυδίδης κι ο Θρασύμαχος, για ό,τι άφησαν στην ιστορία…
Παρ΄ όλα αυτά στην κορύφωση της κρίσης, με έναν τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο ante portas, πρυτάνευε η λογική του Homo Sapiens.… και με τις ελπίδες για την εκεχειρία εν όψει της ανακωχής, επέστρεψαν οι ηγεσίες στην πιο προσοδοφόρα δραστηριότητα όλων των εποχών, την πολεμική βιομηχανία ως η μόνη εγγύηση για τις οικονομίες τους και την παγκόσμια Ειρήνη.
–
