![](https://faretra.info/wp-content/uploads/2025/01/544cbd72-2713151.webp)
Μορφή που απέπνεε γλυκύτητα, το ίδιο και η φωνή του. Λες και δεν ήταν από τον κόσμο αυτό, αλλά ερχόταν από κάπου αλλού.
Δε χρειάζεται να μιλήσει κανείς για το έργο του. Ειπώθηκαν τόσα πολλά. Για τις συνθήκες που αντιμετώπισε σε μια ξένη χώρα, για την ανασύνταξη της εκκλησίας στην Αλβανία, που ουσιαστικά ήταν ανύπαρκτη, για τα όσα πρόσφερε στους πιστούς του, υλικά και πνευματικά. Όλα είναι γνωστά .
Κανείς από τους ιερωμένους του σήμερα δεν συζητήθηκε τόσο πολύ, όσο αυτός. Γιατί τάχα;
Επειδή η ταπεινότητα ήταν γι’ αυτόν η μέγιστη αρετή και ο σκοπός της ζωής του η προσφορά της αγάπης.
Όταν έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου στην Έδρα της Θεολογίας και συνάμα Αρχιεπίσκοπος στην Αλβανία εξομολογείται πως τρόμαξε και συνέτισε τον εαυτό του έτσι:
“Να νιώθεις πάντα φοιτητής και πάντα διάκονος”. Αν αυτό δεν είναι η μέγιστη ταπεινότητα, τότε ποιο;
Αλλά αν αυτή ήταν η αρετή που τον διέκρινε κι έκανε τους πιστούς του να τον λατρεύουν και ακόμη και τους άθεους να τον εκτιμούν και να τον θαυμάζουν, το σημαντικότερο ήταν το αίσθημα της Αγάπης που τον διέκρινε, που δεν το κρατούσε μόνο για τους ομοδόξους του αλλά για όλους τους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Συχνά του άρεσε να επαναλαμβάνει, μιλώντας για τον εαυτό του, αποσπάσματα από την επιστολή του Παύλου προς Κορινθίους:
“Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.”
“Αν τις γλώσσες των ανθρώπων μιλώ και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει.”
Κι αυτό, την Αγάπη, που έδινε αφειδώλευτα στον κάθε άνθρωπο πάνω στη γη, είτε ήταν στην Αφρική, όπου άφησε εποχή ως ιεραπόστολος, είτε στην Αλβανία, είτε οπουδήποτε τον καλούσε η ανάγκη, αυτός τη μοίραζε απλόχερα.
Ο Αναστάσιος της Αγάπης έφυγε στα 95 του χρόνια. Τυχερός γιατί έδωσε και πήρε Αγάπη. Τυχερός γιατί έραναν το σκήνωμά του με δάκρυα απαρηγόρητης απώλειας. Αλλά και με δάφνες κι εδώ στην Ελλάδα και στα σύνορα των δύο χωρών και στη δεύτερη πατρίδα του, στην πατρίδα των πιστών του. “Άξιος” και “άγιος” ήταν οι λέξεις που τον συνόδευαν στην πορεία του.
“Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.”
“Τώρα όμως μένει η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, αυτά τα τρία· μεγαλύτερη δε αυτών είναι η αγάπη.”
λέει ο Παύλος κλείνοντας την επιστολή προς Κορινθίους. Όμως, στον κόσμο μας ίσως δεν απόμεινε τίποτα από τα τρία, ούτε πίστη, ούτε ελπίδα, ούτε αγάπη…
………………..
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές, σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις.
……………………