Η Γενοκτονία από το 10ο Δημοτικό Σχολείο Βέροιας – Έκπληξη & Συγκίνηση! / γράφει η Άννα Γαβρά
Μεγάλη έκπληξη περίμενε όλους εμάς, γονείς συγγενείς και φίλους, που γεμίσαμε ασφυκτικά την αίθουσα εκδηλώσεων του 10ου Δημοτικού Σχολείου Βέροιας, στην παρουσίαση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, στις 22 Μαΐου 2024.
Δεκάδες μαθητές της Β’1 και τα τρία τμήματα της ΣΤ’ τάξης γέμισαν τη σκηνή και παρουσίασαν το χρονικό της καταστροφής και του ολέθρου.
Ρυθμός, αρμονία, ακρίβεια κινήσεων και έκφραση χαρακτήριζαν την κίνηση και το λόγο των μικρών και μεγαλύτερων μαθητών.
Ποιο μαγικό χέρι το κατάφερε; Μην ψάχνετε για μάγους και ταχυδακτυλουργούς. Οι εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων ήταν αυτοί που κατάφεραν να εμφυσήσουν στους μικρούς μαθητές το πνεύμα και το νόημα της εκδήλωσης που συμμετείχαν. Είναι αυτοί που τους πήραν από το χέρι και τους δίδαξαν σειρά-σειρά να αφηγούνται από στήθους, στίχο-στίχο να απαγγέλλουν και να τραγουδούν, βήμα- βήμα να χορεύουν, με μεγάλη υπομονή, επιμονή και πολύ μεράκι.
Όχι. Δεν ήταν παραμύθι με κακούς και δράκους. Ήταν η αληθινή ιστορία που αφηγούνταν τα πάθη, τη Γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ποντίων, μόνο και μόνο επειδή ήταν Χριστιανοί και Έλληνες.
Με το υποβλητικό τραγούδι- μοιρολόι, «την πατρίδα μ’ έχασα» οι μαθητές της Β’1 τάξης, εμφανίστηκαν στη σκηνή, ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, άψογο συγχρονισμό και εκφραστικότητα που θα ζήλευαν ηθοποιοί. «Η γούλα μ΄εγομώθεν», άκουσα την κυρία δίπλα μου να λέει, δηλαδή «κόμπος στο λαιμό μου», όπως μου εξήγησε, επειδή την κοίταξα.
Ο μαθητής της Δ’1 τάξης Παπαδόπουλος Ματθαίος, με μια λύρα ίσα με το μπόι του, έπαιξε «Αδά σον κόσμον αγαπώ». Συγκίνηση, δάκρυα χαράς και χειροκροτήματα διαδέχτηκαν την υπόκλισή του στο τέλος της μουσικής.
Η συγκίνηση διάχυτη στην αίθουσα. Τι άλλο θα βλέπαμε και θα ακούγαμε από αυτά τα παιδιά…
Την αφήγηση του Χρονικού διαδέχονταν χοροί και παραδοσιακά τραγούδια από τους μαθητές της ΣΤ’ τάξης.
Με φωνή σταθερή, σίγουρη και εκφραστική ταυτόχρονα, οι μαθητές μας διηγούνταν το χρονικό της καταστροφής. Με ελάχιστη ή και καθόλου θεατρική παιδεία έκαναν και εμάς κοινωνούς των δικών τους συναισθημάτων. Θλίψη, πόνος, λύπη, ελπίδα. Ο κ. Κρομλίδης Παρασκευάς συνόδευε και εμψύχωνε με τη λύρα του τους μικρούς ηθοποιούς. Προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να βοηθήσει αυτό το μεγάλο και τολμηρό ομολογουμένως εγχείρημα.
Εντυπωσιακός και επιβλητικός ο χορός «Χαλάι», από το Δυτικό Πόντο. Αργός, τελετουργικός, που οι μαθητές τον παρουσίασαν με εξαιρετική χάρη και επιδεξιότητα.
Τα παιδιά τραγουδούσαν και χόρευαν με δυναμισμό, πάθος και λυρισμό. Τραγούδια λύπης αλλά και χαράς. Μία παρουσίαση άρτια οργανωμένη και συντονισμένη από τους οργανωτές εκπαιδευτικούς. Μουσικούς, Γυμναστές, Θεατρικής Αγωγής, Εικαστικών και φυσικά τους δασκάλους των τάξεων.
Η εκδήλωση έκλεισε με το λυρικό τραγούδι «Σεράντα Μήλα Κόκκινα» και τους μαθητές χορευτές να περνούν ανάμεσα από τους θεατές καταχειροκροτούμενοι.
Δεν έλειπαν φυσικά και τα κεράσματα, τα οποία γεύτηκαν στο τέλος όλοι. Κεράσματα που προσφέρθηκαν από τους γονείς των μαθητών και το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων. Είναι άλλωστε γνωστή η Ποντιακή Φιλοξενία.
Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια στους συντελεστές της εκδήλωσης, μαθητές, εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων και γονείς. Η αρμονική και απρόσκοπτη συνεργασία όλων είχε εκπληκτικό αποτέλεσμα.
Να σημειώσω επίσης τη βοήθεια των Συλλόγων της Καλλιθέας και Λυκογιάννης για την ευγενική παραχώρηση των παραδοσιακών τους φορεσιών.
………………………..
